Verkeerd verbonden deel 1

Het meest vervelende dat je kan overkomen als je aan het schrijven bent, is wanneer je wordt gestoord door de telefoon. Je wordt weggerukt van je verhaal en vaak gaat het nergens over. Callcenters, vrienden met een onzinverhaal of nog erger, mensen die verkeerd verbonden zijn.

Het was een lange dag geweest voor Rick. Zijn schrijfwerk leverde bij lange na niet genoeg geld op om van te leven. Soms mocht hij een column leveren voor een lokaal blaadje, soms werd er ergens een gedicht van hem gebruikt, maar zijn verhalen werden niet gekocht. Zelf uitbrengen was geen optie. Waar moest hij de tijd vandaan halen om een boek te promoten? En als je het via een organisatie als “Bol” deed, kostte je dat een aardige duit. Overdag had hij verhalen zat. Als hij op zijn werk was. Dan was dromen niet moeilijk. De hele dag klanten te woord staan en dan tussendoor hele verhalen verzinnen. Maar zodra hij thuis was, waren de echt leuke passages in zijn verhalen al ergens in zijn grijze massa verdwenen en bleef er een lullig verhaal over die elke vorm van spanning miste. Deze dag was bijzonder vervelend geweest. Extra vroeg beginnen, om wat voor reden dan ook, en dan ook nog eens twee uur overwerken. Bij thuiskomst de post zien liggen en dat even geholpen worden om vooral niet te vergeten op tijd zijn rekeningen te betalen. Uitgeblust warmde hij een magnetron maaltijd op. Het eerste koude biertje van de dag deed wonderen. Hij drukte op de “aan” knop van zijn oude HP en opende een word bestand waarin hij al tekst had opgeslagen. “Kamer 24” kopte het verhaal. Een verhaal over een jonge vrouw die incheckte in het hotel waar hij werkte en waar hij dan een romance mee kreeg. Maar de vrouw bleek een spionne te zijn. Het verhaal klopte enigszins. Al ruim een week zat er in kamer 24 een mooie Russische blondine, en in zijn wilde fantasieën had hij al meerdere malen hartstochtelijk met haar gevreeën. Ze was een uitzonderlijke schoonheid met de mooiste benen die hij ooit had gezien. Dat, en het feit dat ze Russisch was, was de aanleiding van zijn verhaal. Hij had net de laatste passage terug gelezen toen het ping geluid van de magnetron hem vertelde dat zijn voer warm was. Doorgaans een smakeloze Albert Heijn prak met een stuk karton als vlees. Het bier hielp om het weg te krijgen. Na het eten begon hij met het vervolg van zijn verhaal.

Bron; Flickr
License; https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

“Ze liep door de hal richting de balie waar John aan het werk was. Svetlana keek hem even aan met de welbekende blik. John voelde zijn hart overslaan. Dit was een uitnodiging.”
Ruw werd hij uit zijn verhaal gehaald. “He verdomme, schijttelefoon.”
“Help! Help mij!” hoorde hij door de telefoon. Even dacht hij er aan de telefoon gelijk op te haak te gooien, maar zijn nieuwsgierigheid won het van de schrik. “Hallo! Rick hier, wie daar?” antwoordde hij. “Rick! Help! Ik ben Jessica, ik ben ontvoerd!” Dat moment dat je ene hersenhelft zegt, dit is bullshit, en de andere helft, je moet helpen. Dat moment ging nu door Rick heen. Zal ik ophangen en aannemen dat dit onzin is, of maak ik daarmee een enorme fout? Zijn hersenen draaiden overuren.
“Rick! Alsjeblieft, alsjeblieft, help me nou, help me!” De toon van de stem haalde hem over. Hij moest helpen.
“Jessica, waar ben je?” Ineens was hij helder. Hij moest haar locatie weten om hulp in te kunnen schakelen. “Hij heeft me van de fiets getrokken toen ik naar huis reed. En toen viel ik en hij sloeg en” “Jessica!” Rick greep in. Hij moest haar kalmeren. “Waar ben je? Op welke plek? Weet je dat?” “Ik reed bij school vandaan, en ineens werd ik van achteren van mijn fiets getrokken. Het was vlak bij het bos.” “Welke school Jessica, welke school?” Terwijl Rick probeerde informatie in te winnen belde hij met zijn mobiele telefoon één één twee.
Nu werd het even hectisch. Met twee telefoons moest hij zien de situatie te beheersen. “Jessica, wacht even, ik heb politie aan de lijn.” En tegen de agent “Goeiedag, ik heb een hele rare situatie. Op mijn huistelefoon wordt ik gebeld door iemand die is ontvoerd. Er moet hulp komen, en ja, aan de stem te horen, dit is echt.” “Wat zei je Jessica?” De agent begint te praten. Rick wordt even helemaal gek. “Mijnheer, ik praat hardop en zeg wat zij zegt. Is dat goed?” De agent stemt toe.

Bron; Flickr
Licentie; https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

“Wat weten we?” “Nog niks mijnheer, ik krijg nu informatie.” “Ik luister.” Zegt de agent. “Mijn school is het Poortcollege” “Poortcollege ontvoering. Ben je daar nu?” vraagt Rick en praat zo hard dat de agent alles kan horen. “Nee, ik zit in een auto en heb een doek ofzo voor mijn ogen.” “Heb je de auto gezien?” “Nee. Maar mijn fiets is er nog.” Jessica zwijgt even. “We stoppen.” “Kun je door je doek spieken?” “Nee, ik zie helemaal niks, ik hoor stemmen.” Rick brengt de agent nog even op de hoogte en de agent zegt dat het zo gaat. “Je doet het prima Rick, ik tik alles in. Er staan auto’s klaar om direct te vertrekken. We hebben meer informatie nodig. Geluiden, maakt niet uit. Hoort ze een trein, veel verkeer, weinig. Vogels, maakt niet uit wat. Alles kan helpen.” Rick stelt de vragen maar krijgt geen antwoord. “Jessica, ben je er nog?” Nog steeds stil. Hij raakt in paniek. Waarom geeft ze geen antwoord verdomme? Dan begint Jessica weer te praten. “Volgens mij zijn we nog in de stad, toen we net stopten hoorde ik iemand praten tegen iemand die verder weg was. Ik denk uit de auto. Ik hoorde een bus voorbij rijden en toen gingen wij weer rijden.” Rick herhaalt wat Jessica heeft gezegd. Ondertussen klinkt uit de andere telefoon het getik van een toetsenbord.
“Ik heb mijn hoofd tegen de achterkant van de stoel gehaald.” Hoort hij Jessica zeggen. “Ik kan een beetje zien nu Rick. Maar niet zo veel. Alleen met rechts onder het doek door. Ik zie een achterhoofd en de stoel.” “Probeer uit de auto te kijken. En vertel of je opvallende dingen ziet. Reclameborden, namen, noem maar op.” Rick’s hoofd draait op volle toeren. Hij tikt op zijn computer “poortcollege” in en ziet dan dat het in Almere is. “We wonen in dezelfde stad. Ik zit ook in Almere. Dat kan helpen.” Helaas rijden er in elke wijk in Almere bussen over aparte busbanen, dus die stop moet ergens in een wijk zijn geweest en ze zal een busbaan over zijn gegaan. Maar ja, enig idee hoe groot Almere is? “ “De auto stopt.” Zegt Jessica. “Ik zie alleen niets. Oh wacht even, ik zie flats.” “Flats na busbaan.” Zegt Rick hardop zodat de agent het kan volgen. “Nog te vaag. Te veel opties. Hoe lang heeft de autorit geduurd?” zegt de agent tussendoor. Dit antwoord moet Rick de agent schuldig blijven. Jessica heeft al helemaal geen idee, voor haar is de tijd stil komen te staan, en het stoppen van de tijd zal voor haar waarschijnlijk een naar moment zijn, denkt ze. “We rijden weer. De auto maakt steeds bochten. En er zijn huizen, maar ik kan geen namen zien. Wel zag ik iets van bosjes en water erachter.” “Water en bossen in een wijk.” Meteen reageert de agent. “Prima, dat beperkt de mogelijkheden. We zitten met twee man, dus we zijn haar aan het zoeken. Hoe heet Jessica van haar achternaam trouwens?” Weer een vraag die Rick niet kan beantwoorden. “Verheul”, is het antwoord dat hij krijgt. “Jessica Verheul.” Op het moment dat de agent de naam van Jessica Verheul in de computer zet, gaan alle alarmbellen af. De agent kijkt op het scherm voor hem waar een pop up verschijnt. Op de pop up verschijn het volgende;
“Vermist. Jessica Verheul. 08-03-2007.”

Wordt vervolgd...

Nedersteemers verzamelen!!

De gezelligste op Discord