Verkeerd verbonden deel 2

De agent schudt zijn hoofd. “Rick. Jessica Verheul is vermist sinds 2007. Tien jaar geleden. Volgens mij worden we in de maling genomen.” Rick valt even stil. “Jessica?” roept hij door de telefoon.” Wat is dit. Jouw naam staat bij een vermissing van tien jaar geleden. Niet grappig dit, verdomme.” “Nee!” Zegt Jessica. “Rick, dit is geen grap, je moet me geloven. Ik zit in een auto en ben ontvoerd. Alsjeblieft.” De toon van de stem klinkt als in paniek. Rick weet niet wat hij moet denken, de paniek is overtuigend, maar de naam. Tien jaar geleden. “Kan het niet een ander Jessica Verheul zijn?” Vraagt Rick aan de agent. “Onwaarschijnlijk. Het verhaal van de vermissing was inderdaad bij Poortcollege en we hebben een fiets gevonden waarop ze reed. Sorry Rick, hier hebben we geen tijd voor. Er zijn mensen in nood, dit is een hele rare streek. Je hoort op zeker nog van ons.” Dan hoort Rick het ophangen van de telefoon. Wat nu? Denkt Rick. Hij begrijpt de agent, maar die paniek in de stem van Jessica? Dat speel je toch niet? “Rick, alsjeblieft.” “Ja Jessica, ik ben er nog. De politie zijn we kwijt, maar je zit denk ik in mijn stad. Ik ga proberen te vinden waar je zit, en kom dan naar je toe. Ik geloof je.” Hij hoort een zucht aan de andere kant. “Dankjewel Rick, ik ben zo bang, wat gaat hij doen?” “Ik weet het niet Jes, ik weet het niet, maar ik zal doen wat ik kan om je te redden.””
“Rick?” Hoort Rick haar zeggen “Ja Jes, ik ben er.” “Ik voel dat we steeds bochten omgaan. En net hoorde ik mensen schreeuwen. Net als bij sport. Maar ik kan niets zien, want ik heb maar een klein stukje en ik moet steeds mijn hoofd draaien. Net keek hij al om. Hij heeft een hoog voorhoofd en een bril en donker haar.” Rick kijkt op zijn computer. Hij heeft een Googlemap van Almere voor zich. Sportvelden. Water, Flats. Waar zit je Jessica, denkt hij, waar zit je? “Toen je de auto inging, ben je op een gegeven moment harder gaan rijden, weet je dat? En was dat een bocht naar rechts of links voordat je harder ging rijden?” Rick kijkt naar Het bos bij het Poortcollege en probeert haar weg te reconstrueren.

“Ja, we gingen harder. Maar eerst stopten we en toen naar links. Dat weet ik, want ik viel bijna om.” Rick trekt met zijn vinger de route die hij denkt dat ze is gegaan. “Toen je harder ging, moest je toen af en toe stoppen en weer harder?” “Ja, maar ik weet niet hoe vaak.” Zegt ze. “Op een gegeven moment ben je naar rechts gegaan, en ging je toen links of rechts?” Ik weet het niet Rick, ik weet het niet meer.” Verdomme dacht Rick. Ze is de richting van Almere buiten uitgegaan. Mijn richting op, zeg maar. Hij probeert te kijken waar bussen zijn. Niet te doen, veel te veel kansen. Wat zei ze ook alweer? Oh ja, water. Overal water, wacht even. Zou ze links zijn gegaan of rechts? Links is water en rechts. “Je zag water. Is dat een meer of een sloot?” Het leek een meer. Dat was na de flats.” Rick kijkt op de kaart. Hij zoemt in op waterwijk. Het zal toch niet, denkt hij. Flats, klopt. Water is dan waarschijnlijk Leeghwaterplas. Dat is hier vlakbij. “Bus, we staan stil voor een bus.” “Okay, goed opletten in welke richting je gaat. Je bent vlak bij mij in de buurt Jes. Ik denk dat ik weet waar je bent.” Ricks hart slaat alsof hij een marathon aan het lopen is. Hij loopt naar de keuken en trekt er een fles bier uit. Sigaret, ik moet een sigaret. “Rechts, ik ga rechts!” Rick spuugt zijn sigaret uit. Dat is verdomme in de straat! Hij gaat bij de deur staan. Geen auto’s nog. Ze kunnen of rechtdoor of afslaan. Goed opletten of ik wat zie, denkt hij.
“We stoppen Rick, hij stapt uit.” Rick kijkt vertwijfeld de straat in. Niets te zien, verdomme, vergis ik me dan? Almere lijkt ook zo achterlijk veel op elkaar. “Nee! Nee! Auw, auw, nee!” “Jessica!” Schreeuwt Rick nu. “Auw mijn haar, niet steken, niet meer steken, alstublieft, auw.” Hij hoort Jessica huilen. Dit is een doodsstrijd. Rick raakt in paniek. Hij vermoord haar. “Jessica, waar ben je?!” schreeuwt hij weer. “Nummer, zevenentwintig. Hoort hij haar ineens koel. Onder een luik in de grond, vlak achter de deur.” Rick is verbaasd. Net nog zo schreeuwen en nu rustig. Wacht even zeventwintig? Hij kijkt naar zijn deur. Op het nummerbordje staat zevenentwintig. “Onder het luik Rick, achter de voordeur. Tom heet hij, Tom,” “Wat bedoel je, ik snap het niet meer.” “Kijk onder het luik Rick.” Als in trance pakt Rick de ring van het kruipluik. Hij tilt hem op en kijkt het donker in.” “Ja Rick, hier is het, ik zie licht. Dankjewel, je hebt me gevonden.” Dan hoort Rick een korte klik ten teken dat de verbinding is verbroken.

wordt vervolgd
Eerste deel gemist? Lees het hier;
https://steemit.com/nederlands/@nedersteemers/verkeerd-verbonden-deel-1

Wordt lid van de gezelligste op discord;