လက္ေခ်ာ့ဖုိ႕ဆုံးျဖတ္လုိက္ပီလား

တစ္ေန႔မွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္အဆင္မေျပလို႔ စိတ္ဓာက္က်ျပီး ကန္ေဘာင္တစ္ခုကို ထြက္လာတယ္။



အလုပ္မွာလည္း ဆက္လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိ ဘာမွ စိတ္မပါေတာ့သလို ခံစားေနရျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္ေရြ႕ေရြ႕ေလ်ွာက္လာခဲ႔တယ္။



ထိုအခါ အနီးနားမွာရွိတဲ႔ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကိုမွီျပီး အေဝးကိုေငးႀကည့္ေနတယ္။သက္ျပင္းေတြ ခဏခဏခ်လို႔ ငိုင္ေနမိတယ္။သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ႔ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေလညွင္းခံလမ္းေလ်ွာက္ထြက္ေနတဲ႔ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကိုႀကည့္ျပီး အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ ထိုလူနားကိုခ်ဥ္းကပ္သြားခဲ႔တယ္။ျပီးေတာ့ လူငယ္ကိုေမးတယ္။

 "ငါ႔တူ မင္းႀကည့္ရတာ ဘာေတြအဆင္မေျပမူေတြမ်ားျဖစ္ေနလဲ ငါ႔ႏွယ္ အားမရလိုက္တာကြာ "လို႔အဘိုးအိုက ေျပာေလတယ္။ထိုလူလည္း အဘိုးအိုကို တစ္ခ်က္ႀကည့္ျပီး "ဒီလိုပါပဲဗ်ာ အလုပ္ကလည္း အဆင္မေျပ ဘာမွကို လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး မလုပ္ရင္လည္း မိသားစုက အဆင္မေျပနဲ႔ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဗ်ာ "လို႔ ျငီးတြားလိုက္တယ္။အဘိုးအိုဟာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ "မင္းက လူငယ္ပဲရွိေသးတယ္ အဲလိုစိတ္ဓာတ္က်ျပီး လက္မွဳိင္ခ် အရွံဳးေပးေနရင္ မင္းအသက္ေတြႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ငါ႔မွာ ႀကည့္စမ္း ဒီမွာ "ဆိုျပီး အဘိုးအိုက သူရဲ႕ညာဘက္ေျခေထာက္ကို လွန္ျပတယ္။



"ငါ႔ ေျခေထာက္က ငါငယ္ငယ္ကတည္းက မသန္စြမ္းတာ ေျခေထာက္မသန္ေတာ့ မင္းတို႔လူေကာင္းလို သြက္သြက္လက္လက္ ဘယ္အလုပ္လုပ္နိုင္ပါ့မလဲ ဒါေပမယ့္ ငါလုပ္နိုင္သမ်ွကို ႀကိဳးစားျပီး စိတ္ဓာတ္အျပည့္ထည့္လုပ္ခဲ႔တယ္။အဲလို ငယ္စဥ္က လံု႔လဝီရိယထားျပီး ႀကိဳးစားခဲ႔လို႔ ခုဆို ငါ့မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူးေလ" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။



လူငယ္လည္း အဘိုးအိုကိုႀကည့္ျပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနေလတယ္။ထိုအခါ အဘိုးအိုက "ေဟာ ဟိုမွာ ႀကည့္"ဆိုျပီး ေက်ာက္တံုးေအာက္က လိမ္ တြန္႔ျပီးရုန္းထြက္လာတဲ႔ ျမက္ပင္ေလးကိုျပလိုက္တယ္။



"သူတို႔ဟာ ေျမေအာက္မွာေနလို႔ အဆင္မေျပဘူး ေလထုနဲ႔ေနေရာင္ျခည္စြမ္းအင္ကိုရယူမွ သူတို႔ရွင္သန္နိုင္္မယ္,ဒါေႀကာင့္ မာေက်ာထက္သန္တဲ႔ ေက်ာက္တံုးကိုအန္တုျပီး အျပင္ကိုရေအာင္ထြက္လာခဲ႔တယ္။မင္းမွာ အဲလိုစိတ္ဓာတ္က် အရွံဳးေပးေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးကြ တစ္ခုနဲ႔အဆင္မေျပ ေနာက္တစ္ခု ထပ္လုပ္ႀကည့္ရမွာပဲေလ" ဆိုျပီး အဘိုးအိုဟာ ကရုဏာသက္စြာ ေျပာေလတယ္။



လူငယ္လည္း အဘိုးအိုေျပာတဲ႔ ေက်ာက္တံုးေအာက္က ျမက္ပင္ေလးကိုေငးႀကည့္ေနတယ္။ႀကည့္ျပီး အဘိုးအိုကို တစ္ခ်က္ျပန္ႀကည့္လိုက္တယ္။မ်က္နွာလည္း နည္းနည္းလန္းလာတယ္။



"ဘယ္နွယ္လဲ ငါ႔တူ ခု မင္းလုပ္နိုင္တာေတြ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး ငါလည္း ငယ္စဥ္က တစ္ခါတစ္ခါလစ္ဟင္းသြားတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို နွေမ်ာတမ္းတ ေနာင္တရေနမိတယ္ ဟိုးမွာ ေတြ႔လား "ဆိုျပီး လူသြားကတၱရာလမ္းေပၚက ထိုးထြက္ေနတဲ႔ သစ္ပင္ငယ္ေလးကို ထပ္ျပတယ္။



" အဲဒီသစ္ပင္ေလးကို မင္းေခ်ျဖတ္နိုင္တယ္,ဆဲြႏုတ္နိုင္တယ္,အလြယ္တကူ သူ႔ဘဝေသသြားနိုင္တယ္ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအပင္ေလးဟာ အရင္က အေစ့ဘဝေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး သူ႔ရဲ႕သစ္ရြက္ေလးေတြလည္း နူးညံ႔တာပဲ  ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ မင္းလိုေပ်ာ့ညံ႔တဲ႔ စိတ္ဓာတ္မရွိဘူး။ သူ႔ဘဝရွင္သန္ဖို႔အတြက္ မာေက်ာတဲ႔ ကတၱရာေတြကို ထိုးေဖာက္ျပီး ေကာင္းကင္ကက်ေရာက္လာတဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ဓာတ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနတယ္။ဒါေတြက ငါတို႔အတုယူစရာေတြ မင္းမွာကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ရွိပါတယ္။အဲလိုႀကီး စိတ္ဓာက္က်ျပီး ေလာကႀကီးကို လက္ေျမွာက္အရွံဳးမေပးပါနဲ႔။မင္းေနာက္မွာ မင္းကိုအားကိုးျပီး မွီတြယ္ေနတဲ႔ လူေတြ မိသားစုေတြရွိတယ္ေလ "ဆိုျပီး အဘိုးအိုဟာ လူငယ္ရဲ႕မ်က္နွာကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ျပီး စကားကိုရပ္လိုက္တယ္။



ထိုအခ်ိန္မွာ လူငယ္ဟာ အဘိုးအိုကိုႀကည္သာရႊင္ပ်ေသာမ်က္နွာနွင့္ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုကာ တက္ႀကြေသာေျခလွမ္းေတြကို စတင္လိုက္ေတာ့တယ္။အဘိုးအိုကေတာ့ လူငယ္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ႀကည့္ျပီး ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ ညိမ့္ေနေလတယ္။



ဟုတ္ပါတယ္

တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘဝဆိုတာ လက္မွဳိင္ခ် မွိဳင္ေတြေနဖို႔အခ်ိန္မရွိပါဘူး။အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္ ဆိုသလို အားမာန္ေတြျပည့္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။မျဖစ္ေသးတဲ႔ အရာေတြအတြက္ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ေစာရင္ ပို၍ေဝးသြားပါလိမ့္မယ္။အဆင္မေျပမူရွိတိုင္း စိတ္ဓာတ္က်ေနမယ္ဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို႔ေတြ လူ႔ေလာကရဲ႕အရသာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ လိုက္ေမးရတဲ႔ဘဝကို ေရာက္သြားႀကပါလိမ့္မယ္။



အရွံဳးမေပးပါနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးေလးသာ ေရွ႕ဆက္ႀကစို႔