Het Glas op Tafel

Het glas op tafel reflecteerde het licht van de onpersoonlijke TL-balken. De doorzichtige vloeistof hierin leek haast vergrotend te werken. De schemerlamp werd ineens enorm uitvergroot, en een stuk van het schilderij aan de wand zag er ook anders uit dan normaal.

Ik keek verder de kamer rond. Saaie, beige muren met aan een zijde dat schilderij. Een ouderwetse televisie met beeldbuis, volledig onder het stof, alsof niemand deze in maanden meer had aangeraakt. Een raam uitkijkend over een groot park. Bomen en bloemen in volle bloei. Een zonnetje dat moedig door de wolken probeerde te breken. Leven was er daarbuiten, nieuwe kansen, ideeën voor de toekomst.

Ze zat aan mijn rechterzijde. Ik kon niet veel meer doen dan naar haar staren. Wat dacht ik nou eigenlijk nu ik zo haar haar keek? Moest ik dit nu echt gewoon laten gebeuren, of was het juist dat dit allemaal zo had moeten zijn? Ik werd misselijk en staarde snel weer naar buiten om het gevoel te laten zaken.

'Andy...'. Haar stem klonk zo fragiel dat het bijna zou breken als het met iets in aanraking zou komen. Een stem die zo lang gevochten had, en die wist dat dit moment onvermijdelijk zou zijn.

'Andylief, je weet dat het goed is zo toch. Je weet dat we zo lang samen naar dit moment toegewerkt hebben. Ik heb geen spijt en ik ben er klaar voor. Ben jij dat ook?'.

Mijn maag draaide zich opnieuw om, en het leek alsof de wereld begon te tollen. Ik probeerde iets te zeggen, maar ik kreeg geen woord over mijn lippen. Het zweet brak me uit. Ik herinnerde me dit gevoel van toen ik co-schappen liep jaren geleden. Alsof ik weer bij mijn eerste operatie stond en flauwviel bij het zien van een druppel bloed. Ik moest me vermannen. Het ging tenslotte allemaal niet om mij. Dit was haar dag, ik moest mijn eigen ellende opzij zetten. Dit lukte me ook altijd als patiënten door hun diepste dalen gingen, dus nu moest het me ook lukken. Ik merkte dat het ijle gevoel weer wegtrok, en ik kon haar weer aankijken. Zij was degene waar het allemaal om draaide vandaag.

'Andy, ik zie dat je het moeilijk hebt. Je hoeft je voor mij niet sterk te houden'

Ze pakte mijn hand en trok deze naar zich toe. Haar hand was zo knokig, zo wit en blauw tegelijk. Het was de hand van iemand die op is. Een traan viel van mijn wang. Hij landde op mijn arm en rolde naar beneden. Ze keek me aan, terwijl ze zich in haar kussen liet zakken.

'Kom jongen, zorg nou dat je sterk bent.Ik ben niet bang. Ik ben er klaar voor, maar ik wil dat jij dat ook bent. Ik wil dat je verder kunt met je leven. Ik wil dat je naar deze dag terugkijkt met trots, en niet met spijt. Ik hou zo van je, zoon. Ik ben zo trots op je. Schaam je nooit dat je mij niet kon redden'

Heel even flitste er vanalles door mijn hoofd. Hoe ik, als chirurg zijnde, mijn moeder voor de eerste keer de diagnose van borstkanker moest geven. Hoe ik haar zieke borst verwijderde met het idee dat ze hierna genezen zou zijn. Hoe ik haar naar mijn collega oncoloog doorverwees voor chemotherapie. En hoe ik huilend in het hoekje van mijn eigen kantoor lag toen ik de laatste scans terugzag van haar. Mijn eigen moeder. Waar ik niks meer voor kan betekenen. Behalve dit.

'Andylief het is tijd. Laten we beginnen als je er klaar voor bent. Je hoeft niets meer te zeggen. Zorg maar dat het allemaal geregeld is zoals het hoort.'

Als een zombie stond ik op en zette ik de camera aan. Ik keek op het schermpje om te kijken of de camera goed gericht op mijn moeder stond. Ik liep naar mijn moeder toe en gaf haar een dikke kus en een voorzichtige knuffel. Ze was zo broos. Ze keek me strijdvol aan, en knikte me om door te gaan. Ik liep terug naar de camera en drukte op record. Mijn moeder begon zachtjes, maar vol zelfvertrouwen te spreken tegen de camera.

"To whoever this may concern. My name is Mia van der Plas and I have breast cancer. After multiple surgeries and series of chemotherapy, my body has lost the battle. Every day I wake up and go to bed with agonizing pain. Pain which is not treatable, because it is in my bones and in my nerves. This pain prevents me from having any decent form of human life, and I can not be cured. So my wish is to end the pain today, and I choose for my own death. Euthanasia is not legal in the US as it is as in Holland, my country of birth. So instead of having a humane death under the supervision of two doctors, I had to arrange my own death in this little back room. I purchased the cyanide in this glass myself, on the internet. Receipts can be found in my bank accounts. No one has helped me arranging my own death, and therefore no one should be charged for any form of criminal activity. I, Mia van der Plas, choose for this myself."

Ze neemt het glas van de tafel en drinkt het in een grote teug leeg. Tevreden legt ze haar hoofd op het kussen. Ze glimlacht naar me, en ik glimlach terug. Wat is mijn moeder toch een wereldwijf – zo stoer, zo sterk – en dat zelfs in haar laatste minuten. Ik leun naar achteren en blijf glimlachen naar haar. Ze blijft naar me terug glimlachen, al zie ik dat haar lichaam begint te vechten. Ze maakt wat vreemde geluiden, alsof ze wil hoesten. De kleur van haar huid verandert. Ik blijf naar haar glimlachen. Ik heb in mijn carrière al zo veel mensen zien overlijden. Het overlijden zelf doet me niet veel. Maar de kracht van mijn moeder en hoe ze haar laatste ademteugen uitblaast, dat is met geen pen te beschrijven...

Dit verhaal is 100% fictief en een ode aan alle mensen die graag op een humane manier euthanasie willen plegen, maar dit niet op een legale manier kunnen doen
Mijn dank gaat uit naar de Nederlands sprekende collega's in #schrijvershoek in Discord #thewritersblock @tinypaleokitchen and @barbaarseevelien
Imagesource: Pixabay