Met mijn zus op de tramhalte

Ik: O nee, daar heb je haar.
Mijn zus: Wie?
Ik: Aan de overkant. Niet kijken! Wandelstok en rode baret.
Mijn zus: Wie is dat?
Ik: Dat is die vrouw die ik vorig jaar een paar keer een pan soep heb gebracht.
Mijn zus: Huh?
Ik: Heb ik verteld. Ik was haar bij de Appie tegengekomen.
Mijn zus: Heb je niet verteld.
Ik kreun: Ooo… laat in godsnaam die tram hier zijn voordat ze deze kant op komt.
Mijn zus: Je gaat me toch niet vertellen dat je bang voor d’r bent.
Ik: Kom jij aan deze kant staan, dan sta ik met mijn rug naar d’r toe (ik pak mijn zus vast en trekt aan haar tot we andersom staan) zeg me als ze hierheen komt.
Mijn zus, lacherig: Doe effe normaal.
Ik: Nee echt, dat mens is doodeng.
Mijn zus: Ze ziet er anders helemaal niet eng uit. Mooie dame, artistiek, beetje chic zelfs.
Ik lach schamper: Ja dat was ook mijn eerste indruk.
Mijn zus: Vertel dan!
Ik: Nou, ze stond achter me in de rij, bij de kassa, ze vertelde dat ze de hele dag in de VU was geweest voor bestraling en onderzoeken, ze nam haar baret af – een zwarte had ze toen op, ze heeft de hele kapstok vol liggen – liet me haar nieuwe donshaar voelen, vertelde dat ze moeilijk liep omdat de chemo de zenuwen in haar voeten had aangetast, neuro… nog wat
Mijn zus: Polyneuropathie
Ik: Zoiets, enfin, ik hielp haar met haar boodschappen en stelde voor even mee te lopen, dat vond ze heel fijn, ik heb haar trolley helemaal naar drie hoog gedragen en… Wat is er? Komt ze hierheen?
Mijn zus: Nee, toch niet, ze gaat de Kruidvat in.
Ik: Pff, godzijdank, maar goed, ik had toevallig die dag pompoensoep, dus ik dacht, kom, ik breng die vrouw een pannetje soep.
Mijn zus: Je bent ook echt precíes mam!
Ik: Ja ja, maar zeg nou zelf, het is toch een kleine moeite om iemand die alleen is en oud en ziek, één keer in de week wat soep te brengen en een uurtje gezelschap te houden?
Mijn zus trekt haar wenkbrauwen op: Een keer in de week?
Ik: Het was écht gezellig, die eerste keer. Ze was dolblij met de soep en we hebben anderhalf uur heel leuk zitten praten dus de week erna ging ik weer
Mijn zus: En?
ik: toen was ze al een heel een stuk minder gezellig. Zat constant te zeuren dat de mensen tegenwoordig allemaal egoïsten zijn en dat niemand iets voor een ander over heeft en…
Mijn zus, lachend: Tegen jóu nota bene!
Ik: Precíes! Ik zei: laatst heeft anders nog een wildvreemde vrouw je boodschappen de trap op gedragen en heerlijke soep gebracht.
Mijn zus: Wat zei ze daarop?
Ik: Niks, maar ze was wel even van haar stuk gebracht, dat zag ik wel en
Mijn zus: Wacht, ze komt uit de Kruidvat.
Ik: Welke kant loopt ze op?
Mijn zus: O, o…
Ik: Wat? Wát?!
Mijn zus: Ze gaat het zebrapad op.
Ik, kreunend: O néé…
Mijn zus: Maak je niet druk, we schoppen gewoon die wandelstok onder haar vandaan.
Ik begin zenuwachtig te lachen.
Mijn zus: Ja hoor, ze komt de halte op.
Ik: Waar blijft die verdomde tram nou toch?
Mijn zus, met zware maar zachte stem: Nu moet je dapper zijn, Bambi!
Ik haal diep adem en draai me om naar de vrouw met de wandelstok: Zo, Claire.
Claire: Zo, Antoinette.
Mijn zus, opgewekt: Hé, kennen jullie elkaar? Stel me eens voor!
Claire wijst met haar wandelstok heen en weer tussen mij en mijn zus: Ik heb heus wel gezien dat zij jou een heel verhaal stond te vertellen en ik durf te wedden dat het over mij ging!
Mijn zus knikt bedachtzaam: Hmm, ik begin te begrijpen waar je het over had, Antoinette.
Ik: Bernadine dit is Claire, Claire dit is Bernadine, mijn zus
Claire: Dat hoef je er echt niet bij te zeggen, dat zie ik zo wel, precies hetzelfde schijnheilige smoelwerk!
Ik: Wát?
Mijn zus: Neemt u mij niet kwalijk, mevrouw, maar nu moet ik u toch echt tegenspreken, ik ben een héél ander type dan Antoinette, zij heeft duidelijk het Moeder Theresa-gen, dat in onze familie her en der de kop opsteekt, ikzelf daarentegen…
Claire negeert mijn zus: Zogenaamd meelevend en behulpzaam, laat me toch niet lachen! Alles precies afgemeten en op jouw voorwaarden, als het jóu uitkomt en oh wee degene die het in zijn hoofd haalt eens onverwacht langs te komen, die krijgt mooi de deksel op de neus en komt van een kouwe kermis thuis! Je bent een rasechte egoïst, met een mierzoet maar flinterdun suikerlaagje, van aangeleerde naastenliefde, waar je niks niemendal van meent, één grote show, allemaal nep!
Mijn mond valt open.
Mijn zus schopt de wandelstok van Claire weg, Claire valt, Bernadine vangt haar op: Oeps, niet vallen, mevrouw! Maar wat ik zeggen wou, ik ben dus echt een héél ander type dan Antoinette. Zij is zo hardleers, blijft zich maar ontfermen over allerlei zielepoten, wat op zich natuurlijk prijzenswaardig is, maar…
Claire rukt zich los: Blijf met je tengels van me af!
Mijn zus: Neemt u mij niet kwalijk, ik wilde er zeker van zijn dat u weer stevig op uw benen stond, gaat het?
Claire: Denk je dat ik achterlijk ben? Jij schopte tegen mijn stok, ik voelde het heus wel!
Mijn zus: Ik geef het toe, het spijt me heel erg, maar als iemand gemeen doet tegen mijn zusje dan…
Claire: Doe niet zo belachelijk, je zusje is een vrouw van middelbare leeftijd!
Mijn zus: Ja maar ze is heel naïef, weinig mensenkennis. Kán maar niet begrijpen dat sommige mensen alléén zijn omdat… nou ja, omdat gewoon niemand het bij ze uithoudt. Ik zal zorgen dat ze u niet meer lastigvalt. Kom Antoinette, die tram komt niet, wij gaan lopen! Dag mevrouw, fijne middag nog.