De roep van Grolloo

Ieder jaar voel ik de onrust groeien van binnen. Zodra de zomer al voelbaar veranderd in de herfst begint het. Nog voor in oktober de klok weer een andere plaats krijgt. Ergens in september, soms begin, soms aan het eind, de traditie tocht, solo op de fiets. In rustig tempo, bij voorkeur eerst met wind tegen. Op de terugreis de wind mee is dan wel zo prettig. Begin in Winschoten, via Gieten naar Grolloo.

Heen 45 kilometer en terug neem ik een willekeurige afslag, zo kom ik nog eens ergens. De terugreis duurt dan wel eens wat langer, maar daar houd ik rekening mee. Het eerste stuk vind ik wat saai, na Gieten wordt het leuker, over de Hondsrug, richting Eext en daar het bos in. Vandaag is het er een mooie dag voor, ook al zal ik op de terugweg wind tegen hebben.

Ooit begon deze traditie samen met mijn broer en vader. Een keer per jaar samen naar Grolloo, toen samen met de auto. Vrijdag vertrekken en dan eerst naar Rolde, een onderlaag aanleggen bij de Chinees aldaar, genaamd 'De Lange Muur'. Dan naar de kemping in Grolloo, daar intjekken, bed alvast in 'de hut' opmaken en te voet naar Hofsteenge.

Bij aangenaam weer nog even op het terras en dan naar binnen. John, de uitbater van Hofsteenge, herkent zijn gasten, ook al komen ze er een keer per jaar. Hoort bij de prima gastvrijheid, tip top in orde die zaak, absoluut aan te raden. We kozen iedere keer dezelfde plek, deur in meteen rechts. En gingen op het laatst dan nog wel eens afsluiten aan de bar. Om vervolgens de rest van de nacht op de kemping door te brengen.

Voor mij meestal slapeloos en weer vroeg uit de veren. Lekker zonnetje er bij, ontbijten met een vers broodje en sju de oranje. Tegen de middag dan nog even weer naar Hofsteenge voor een heerlijke uitsmijter en daarna weer op huis aan. Op de terugreis was het dan wat stil in de auto. We waren ieder in onze eigen gedachten verzonken en ik deed mijn best om wakker te blijven.

Heel veel jaren bleef die traditie bestaan, tot een jaar voor Pa uit de tijd ging. Dit jaar zou hij 80 zijn geworden, hij redde het helaas slechts tot zijn pensioen. Mijn broer en ik zijn nog een keer samen terug gegaan. En toen wij in Hofsteenge kwamen was onze plek bezet. Na wat uurtjes geduldig wachten konden we eindelijk een stukje traditie eren. Waar Pa altijd zat stond nu een bordje met een bitterbal er op. Mijn broer en ik weten waarom.

Later zijn we nog een keer gegaan met mijn broer zijn zoon. Hij was oud genoeg om ook een biertje te mogen drinken. Dat was de laatste keer op de traditionele manier. En enkele jaren terug besloot ik op de fiets naar Grollo te gaan, alleen. Want ooit gingen we gezamenlijk op de fiets, naar de kemping 'bij einde gebed, rechtsaf'.

Uiteindelijk ontstond er zo een traditie 'fork'. Waarbij ik in Grolloo bij Hofsteenge aan ga, iets eet en drink. Grimbergen dubbel, van de tap, met een toost op Pa en de uitkijk op het bustebeeld van blueslegende Harry Muskee. Waarna de verassingtocht richting mooi Oldambt weer begint, om ergens in het donker weet in Winschoten aan te komen.

Grolloo, ek kump er an heur!

Foto cc-by-sa @niwrah.