Mopperman viert nieuwjaar

Op een of ander Sociaal Media platform vol gezichten word ik er constant aan herinnerd, mijn persoonlijk oud-en-nieuw. Ja, niet dat je nu denkt dat ik helemaal van het padje af ben. Want de jaarwissel is immers al bijna vier maanden geleden. Nee hoor, dit gaat over mijn eigen jaarwissel. Ieder jaar er weer eentje bij. En hoewel ik op 'gezichtenboek' de verjaarmelding al heel lang geleden heb uit gezet krijg ik toch om de haverklap een herinnering er aan. Zou 'het' denken dat ik mijn eigen geboortedag mogelijk wel eens zou kunnen vergeten? Dat kan allicht, ik hecht er eigenlijk weinig waarde aan. Iets van 'nieuwe ronde, nieuwe kansen', hooguit. Wellicht als ik het wel mocht redden tot een respectabele leeftijd dat ik het wel wat zal vinden om het weer eens uitgebreid te vieren. Ook al is zo'n dag natuurlijk nu wel een mooi excuus om eens van wat speciaal biertjes te genieten. Maar om nou de vlag uit te hangen omdat er weer een jaar om is, nou nee, niet echt. Het begint voor mij toch steeds meer te voelen als een steeds sterker wordende 'bijna-dood-ervaring'. Negatief? Ja, hallo, dit valt niet voor niets onder de categorie 'Mopperman' hoor...

Als Kali Yuga tijdreiziger uit het jaar 5068 ben ik al een tijdje onderweg op de Terra bio-ruimteschip. En in het zicht van het vergankelijke werd ik mij jaren terug al bewust van het eeuwige. Zoals mijn grootvader, van moeders kant, mij dat al ooit uitlegde. Hoe het lichaam op leeftijd 's morgens ontwaakt en in gedachten de trap afvliegt om daar koffie te maken. Terwijl er ondertussen in werkelijkheid een poging wordt gedaan om tenminste een been buiten het bed te krijgen. Daarna gevolgt door een tweede en het als zodanig ongeveer 20 minuten duurt voor droom en realiteit weer enigzins in balans zijn. Het lichaam waar we in geboren worden is een aan aftakeling onderhevig transportmiddel voor onze ziel, geest of bewustzijn. Dat ben ik gaan ervaren, het bewustzijn dat eeuwig is en soms vergeet dat het tijdelijk in een biologisch tijdruimte kostuum huist. Soms is er een spiegel voor nodig om dat te kunnen zien. Want het bewustzijn kijkt de wereld in als de eeuwigheid die ervaringen toevoegt aan al wat is, was en zal zijn. En in deze ronde huist het in een biologische robot waarmee het een tijdlang rond mag dwalen op aarde, om deze werkelijkheid te beleven.

Om het tijdelijke biologische huis van mijn bewustzijn zo veel mogelijk in orde te houden laat ik het iedere dag minstens een uur tot anderhalf lopen. En voor mijn oud-en-nieuw viering kreeg ik daarvoor een slimme hulp cadeau. Het kan mijn hartslag meten en schijnbaar mijn bloedruk ook, al twijfel ik enigzins aan de laagheid die het weergaf. En die 8000 stappen per dag zal volgens mij wel te doen zijn. Het kan je ook storen tijdens het lopen met allerlei berichtjes van allerlei Sociale Media platformen. Dat zou mijn bloeddruk en hartritme evenwel teveel op laten lopen tijdens het lopen. Gelukkig kan dit ook allemaal uitgezet worden. En ik ben benieuwd hoe het werkt als ik mijn slimme mobiel thuis laat , want een BlueTooth verbinding vind het na 10 meter afstand ook wel welletjes. Voor mij is het wennen, want ik draag al jaren geen horloge meer. En ik vraag me nu ook af hoe wij als mensheid al die jaren door zijn gekomen zonder al die slimme apparaten. Zelf heb ik een tijd mee gemaakt waar wij zonder 'mobieltje' overal en nergens naar toe gingen. "Voor het donker thuis!" Er stonden her en der ook van die glazene bakken met een openbare telefoon er in. Kwartje er in en je kon even naar huis bellen. Minder keuzes, veel rustiger en... Oh jee, nee he, nu begin ik er bijna over hoe vroeger alles beter was... Nah, het had leuke en positieve kanten.

Wel merk ik dat ik alle slimme apparaten meer begin te vermijden. Het slimme mobieltje laat ik steeds vaker thuis en ik zet het meestal ook uit als het tijd is om te gaan slapen. De nieuwigheid is er wel een beetje van af voor mij. Duizenden foto's kunnen maken met Giga Pixels en meteen delen op iedere willekeurig multi media kanaal, al dan niet sociaal, mooi hoor. Toch is er op den duur geen doorkomen meer aan. Al die 'vrienden' op al die Sociale Media platformen, probeer maar eens bij hen allemaal op bezoek te gaan, als ze jarig zijn bijvoorbeeld. Er is een overvloed aan informatie en die wilde ik ook nog ergens bewaren. Maar hoe vaak kijk ik er ook maar een fractie van terug? Laat staan dat wat anderen zo vrijgevig delen. Het zou een dag en nacht taak kunnen zijn. De TV, Radio en Media kanalen programmering heb ik inmiddels allemaal vaarwel gezegt. Teveel geschreeuw, lawaai, drukte, indrukken en dan heb ik het nog niet eens over de reclame! En overal auto's met steeds vaker mensen er in die op een schermpje staren, met een hand nog aan het stuur. Pas als ik dan het bos of een natuurgebied bereikt heb voel ik weer een rust over mij komen. Dat heb ik ook echt een keer per dag nodig om van binnen weer wat tot rust te komen.

Wat nog te doen als zijnde een bewustzijn in een lichaam met iedere dag een groeiend besef van een bijna-dood-ervaring? Is het een en al somberheid? Nee hoor, met de mogelijkheden die ik ingebouwd gekregen heb valt er nog van alles te doen en te beleven, ook in het nieuwe jaar. Evaringen toevoegen aan het bewustzijn, het bestaan beleven, het zijn delen met anderen. Rustig verder tijdreizen richting de toekomst, stap voor stap. En mij ondertussen blijven verwonderen over de schoonheid van het bestaan.

"I'm a Rock 'n Roll, heart 'n soul, Rock 'n Roll suicide junky!"

Licentie CC-BY-SA @niwrah.

---

Nog wat ouder werk uit de Mopperman reeks:

• Geen Kunst

• Vijfje

• Mopperman ontdekt de ultieme anticonceptie

---