Ingepakt als een soort kadootje

Het strand
Ik ging naar het strand, met mijn zusje, want die wilde heel erg graag naar het strand. Ik heb mijn kinderen en hun vriendinnetje ook meegenomen.

Dus wij zaten met zijn vijven in een Kia Picantootje en we gingen naar het Oostvoornse meer. Ik vond het best wel spannend om te rijden, want ik had al angst voor de angst als ik ging rijden. Ik zat daar al jaren mee. Ik was er al een beetje overheen. Ik dacht: mijn zus gaat mee, ik ga het wel aandurven. Ik had nooit gedacht dat we dat ongeluk zouden krijgen.

Karton
Op een gegeven moment zag ik op de weg een stuk karton liggen. Ik zag een vrachtwagen aan de rechter kant en ik reed links, schuin er achter. En ik dacht: ‘Nou, ik kan niet meer terug. Ja ik moet er overheen, ik kan niet anders’. Alleen het bleek dus geen stuk karton te zijn, maar echt een hele grote containerzak. En die is onder mijn voorwielen terecht gekomen en heeft heel mijn auto ingepakt. Dus onder de wielen door, over de auto heen, ingepakt, als een soort kadootje. En toen kwamen we met een hele hoge snelheid tegen de vangrail aan. En dan komen er heel veel gedachten vrij, van ‘O, het gaat wel’ en ‘Het viel wel mee’. Maar, je moest ook nog terug kaatsen. En toen zijn we van voor naar achter -van de voorkant op de achterkant van de auto- gaan stuiteren. We stuiterden zo naar een vrachtwagen toe. Ik dacht ‘We gaan er aan, we gaan er aan!’

Turner
Mijn gehoor was een soort afgesloten. En mijn zus zei: ’Hoor je de kinderen niet gillen?’ Ik zei: ’Nee… ja, nu je het zegt, wel’. En ik zag later pas dat mijn zoon helemaal was ingevouwen.
Na het stuiteren is die vrachtauto gestopt. Daar zijn we dus langs gegaan, we zijn niet onder de wielen gekomen. Toen zijn we over de kop gegaan, dat is geteld door die vrachtwagenchauffeur die gestopt is. Die is later komen kijken. Hij zei: ‘negen keer, over de vangrail’. Dus als een turner, zo netjes rechtuit, zijn we dus negen keer over de kop gegaan. Maar omdat je niks ziet is het doodeng.
Net als een turner op de balk, maar zo voelt het niet. Ik zag niks, ik kon niet meer naar buiten kijken. Het voorraam was helemaal naar binnen geklapt.

Kalm
Uiteindelijk toen we stil stonden, was er gelijk hulp, maar dat wist ik niet.
Ik dacht: ‘Ik ben de oudste, ik ben de leider, de moeder, de zus. Ik moet de rust bewaken voor degenen die allemaal wel in paniek zouden kunnen zijn’. En toen heb ik iedereen begeleid, ik ben kalm gebleven.

Toen die auto stil stond, en iedereen was er uit, moest ik er zelf nog uit. En ik zocht mijn tas, want ik wilde mijn man bellen. En mijn tas stond nog heel netjes naast me op de plek van de voeten van mijn zus, want die heeft hem tegengehouden, soort van. Dus ik kon netjes mijn tas pakken, en mijn telefoon. En toen dacht ik: ’Ik moet echt nu de auto uit, want dalijk ontploft ie.
Dus ik mijn deur open gemaakt, want ik kon gewoon mijn deur nog open maken. Die zak was nog steeds helemaal om de auto heen, ik kon zo door die zak er uit. Iedereen is er uit getild door anderen, mensen die te hulp kwamen. En ik heb mijn man gebeld en die was er binnen no-time. Die was er eerder dan de ambulance en de politie. Iedereen is netjes opgevangen. En de politie met een teddybeertje, dat is echt heel goed, echt perfect.

Adrenalinetoestand
We zijn ook nog naar het ziekenhuis geweest. Ik heb iedereen gecheckt, als een malle, van ‘jij hebt niks, jij hebt niks, jij hebt niks’. Je bent echt in zo’n adrenalinetoestand, maar wel echt chill. Dat je alles gewoon onder controle kon houden, soort van, dus een overlevingsstand. Ja en het ging allemaal hartstikke goed, we hadden allemaal niks. Bij de huisarts, was ook niks. En ik wilde toch nog checken want ik had last van mijn nek en mijn zoon ook heel erg. We zijn nog even bij een therapeut geweest. Die heeft whiplash vastgesteld van alle drie.

Dankbaar
Ja iedereen was in behoorlijke shock. Dus de dag daarna, gewoon heel de dag, iedereen bellen. Toen we dus gingen dacht ik: we gaan er aan, we gaan er aan. En toen we stil stonden dacht ik ‘O, we zijn er nog’. Nou dat ging die volgende dag wel tien keer door mijn hoofd heen:’We zijn er nog, we zijn er nog’
De dag erna zijn we naar mijn auto gereden. En ja, dat is keihard schrikken. Toen ik die auto zag was het heel verdrietig. En het is gewoon heel confronterend, om dat ding zo in elkaar gevouwen te zien staan. Dat je echt denkt van:’Wauw, dat we er alle vijf’…we hadden allemaal striemen van de gordels.. ‘dat we er zo ongeschonden vanaf zijn gekomen’.