"Waar en hoever ik ook keek, er was geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien. Ik was helemaal alleen", loog hij.
"Kletskoek", flapte ik er uit. "Wat kun jij liegen zeg!"
Iedereen keek mij verbaasd aan. De gezelligheid was er gelijk van af. Kampvuur of niet, naar slechte, uit de duim gezogen verhalen luisteren is niet mijn ding. De saaie, jankerige stem van Henk maakte het er niet beter op. Ik had geen zin om nog langer mijn tijd te verdoen met luisteren naar slap gezwets. Ik had wel wat beters te doen.
"Wat weet jij daar nou van", jankte Henk. Ik heb toevallig soul search gedaan en dat heeft mijn verhaal bevestigd. Jij bent altijd zo negatief en denkt dat ik uit mijn nek zwets maar het staat zwart op wit dat..."
"Je spreekt jezelf anders aardig tegen vader", viel ik hem in de rede.
"Er klopt geen hout van jouw verhaal. Geef mij één goede reden waarom onze lieve heer nou net jou gespaard heeft en de rest van de mensheid ten onder liet gaan in.... Wanneer was het ook alweer?"
"84!"
"84? Wat 84?
"Nou gewoon het jaar 84."
"Dus in het jaar 84 was jij alleen op de wereld, heette je Remi en ging je de paden op en lanen in met je hond Lassie, een ras dat toen nog niet bestond, belandde je in de buik van een walvis, werd je uitgespuugd op Miami beach om een appeltje te schillen met Harry Potter die net de Feniks van Merlijn de Tovenaar om zeep had geholpen terwijl deze een duel had met Zorro. Vervolgens werd jij beschuldigd van de moord, sprong je in een put, gilde een brood moord en brand, werd het brood te hulp geschoten en uit de brand geholpen door de gelaarsde kat die jou een klap van de molen verkocht waardoor je van je ezel viel en toen je eindelijk wakker werd was er geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien maar je werd wel met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en wist je dat het het jaar 84 was."
"Zo klinkt het eigenlijk een stuk logischer", zei Jim. Gedachtenloos pulkte hij aan zijn baard.
"Ik bedoel maar..."
Dit uitje was echt een fiasco.
Mijn collega's waren van Lotje getikt niet hun patiënten.
Henk dacht dat hij een of andere god was uitverkoren door de heer en Jim filosofeerde er vrolijk op los en gooide nog wat kolen op het vuur.
"Vertel haar maar waarom jij uitverkoren was", deed Jim er nog een schepje bovenop.
"Dat is omdat ik hét verloren schaap ben", meldde Henk trots. En zoals iedereen weet geeft de heer het meest om het verloren schaap."
"En de verloren zoon", merkt Lucy op.
Tot nu toe had zij geen woord gezegd en alleen maar schaapachtig zitten lachen. Haar voeten in geitenwollen sokken gestoken.
"Het is welletjes geweest, ik vertrek."
Ik deed mijn stoute schoenen aan en stond op. Het zou weldra blauwe maan zijn.
"Ah toe blijf nog even, jij hebt ons nog geen kunstje geflikt."
Het zag er naar uit dat ik niet zonder slag of stoot van hen afkwam.
De groep keek mij verwachtingsvol aan. Zuchtend draaide ik mij om, mooi dat ik hen in hun sop liet gaarkoken.
"Doe nou niet zo flauw", jammerde Henk.
Nou goed dan, met die loser had ik sowieso nog een appeltje te schillen.
Voorzichtig trok ik de pen er uit.
"Hier hebben jullie een appeltje voor de dorst!", riep ik en smeet het ding over mijn schouder naar hun toe.
"Hebbes", hoorde ik Henk zeggen er volgde een knal en toen was er geen spoor van mensen of menselijke beschaving meer te zien.
This is a pixabay.com pic.
Posted using Partiko Android