غزلی از عطار نیشابوری

برخاست شوری در جهان از زلف شورانگیز تو،
بس خون که از دل‌ها بریخت آن غمزه‌ی خون‌ریز تو

ای زلفت از نیرنگ و فن کرده مرا بی‌خویشتن
شد خون چشمم چشمه‌زن از چشم رنگ‌آمیز تو

در راه تو از سرکشان نی یاد مانده نی نشان
چون کس نماند اندر جهان تا کِی بود خون‌ریز تو

شد بی تو ای شمع چگل دیوانگی بر من سجل
از حد گذشت ای جان و دل درد من و پرهیز تو

آنها که مردان رهند از شوق تو جان می‌دهند
شیران همه گردن نهند از بیم دست آویز تو

از شوق روی چون مهت گردن‌کشان درگهت
چون مرغ بسمل در رهت مست از خط نوخیز تو

بی روی تو ای دل گسل درمانده‌ی پایی به گل
عطار شد شوریده دل از چشم شورانگیز تو