Kyūdō... Droga łuku

Kyūdō to droga łuku... Tradycyjna japońska sztuka walki - strzelania z łuku, oparta na połączeniu fizycznej sprawności militarnej oraz duchowej równowagi - harmonii ciała i ducha kształtowanej i doskonalonej przez praktyki filozofii Zen. Pomimo rozwoju technologii wojskowej i wyparciu łuku przez broń palną, droga łuku była przez wieki ćwiczona i doskonalona przez samurajów... i tak jest do dziś.

Kyūdō dzięki silnemu powiązaniu sztuki walki z tradycją religijną, przetrwało w prawie niezmienionej formie jako prawdziwe dziedzictwo japońskiej sztuki samodoskonalenia i rozwoju duchowego. Jej zalety są bezcenne... Uczy koncentracji i skupienia, sztuki świadomego oddechu, naturalnego wchodzenia w stan tu i teraz. Pozwala stać się jednością poprzez połączenie w pełnej harmonii ciała z duchem. W szkołach Kyūdō łucznictwo oparte na technikach bojowych nazywane Heki współistnieje z łucznictwem ceremonialnym nazywanym Shomen.

Tradycyjnie Yumi wykonany był z bambusa z elementami drewna i skóry. Był to łuk o długości ok 2,21 m, 2/3 jego długości znajdowało się ponad uchwytem, 1/3 poniżej uchwytu.

Strzały nazywane ya wykonywane w tradycyjny sposób miały bambusowe drzewce i lotki z piór jastrzębi lub orłów.

Swoistą ciekawostkę stanowi personifikacja strzał. Ya dzielono na męskie haya, które po wystrzeleniu leciały obracając się zgodnie z ruchem wskazówek zegara oraz żeńskie otoya, które obracały się niezgodnie z kierunkiem ruchem wskazówek zegara. Kierunek obrotu determinował różny kształt wygięcia krawędzi piór, z których wykonane były lotki strzał.

Współcześnie używane strzały produkowane są z bambusa a także włókna węglowego i aluminium. Ochrona ptaków drapieżnych spowodowała zmianę materiałów stosowanych do opierzenia lotek strzał i obecnie wykonywane one są z piór łabędzi i indyków.

Technika strzału jest odmienna od wzorców łucznictwa europejskiego. Łucznik trzyma łuk w lewej dłoni, na prawą dłoń nakłada specjalną rękawicę yugake

Prawą dłonią napina cięciwę tsuru za ucho a w momencie oddania strzału łuk obraca się w lewej dłoni na zewnątrz tak by puszczona cięciwa nie uderzyła przedramię lewej ręki, która trzyma łuk. Eliminuje to konieczność nakładania na lewą rękę skórzanego ochraniacza.

Filarem duchowym Kyūdō jest osiągniecie pełnej harmonii wg. trzech zasad. Shin (to prawda, czystość), Zen (to dobro) i Bi (to piękno). Czystość i prawda to technika jaką posiadł łucznik umożliwiająca mu oddanie celnego strzału. Dobro to wewnętrzny spokój i równowaga duchowa umożliwiająca skupienie i koncentrację. Piękno to pierwotna czystość strzału wynikająca z postawy i technicznej formy wykonania ośmiu faz napinania łuku. Każda szkoła łuku posiada własną formę kata doskonalenia techniki posługiwania się łukiem. Jej wielokrotne powtarzanie pozwala uzyskać techniczną perfekcję w fizycznym aspekcie łucznictwa. Filozofia duchowa kyūdō zawiera w sobie połączenie w pełnej harmonii zarówno fizycznej techniki łuczniczej jak również wewnętrznej równowagi. Zgodnie z tą filozofią strzała dosięgnie celu jeżeli ciało i umysł w momencie wypuszczenia strzały będą w stanie pełnej równowagi.

O tym jak bardzo łucznictwo zakorzenione jest w japońskiej tradycji mogą świadczyć barwne i ciekawe pokazy z okazji święta Seijin no Hi. Dziewczęta, które w danym roku skończyły 20 lat, ubrane w tradycyjne japońskie stroje uczestniczą w festiwalu łuczniczym.

Strzały wypuszczane są do odległego o 60 m celu, którym są okrągłe tarcze o średnicy 50-100 cm. Podobnie jak przy Oh-mato Taikai, czyli Festiwalu Wielkiego Celu, który powiązany jest z obchodami japońskich świąt Rytuału Wierzby.