Kilka przemyśleń już po narodzinach mojego syna

Dziś zaczyna się 23 dzień od kiedy jesteśmy już tak fizycznie we trójkę i szczerze mówiąc wiele rzeczy mnie zaskoczyło. Niby tyle czytałam w trakcie ciąży, ale jakoś nie wgłębiałam się w sam poród i to co jest tuż po nim, a na początku jest bardzo ciężko i o wielu rzeczach nie zdawałam sobie sprawy.

Tu dzień 4 i w ten dzień w końcu mogliśmy wyjść ze szpitala i jechać do domu

Poród siłami natury, tak niby jest najzdrowiej i najbezpieczniej dla wszystkich, ale ten ból jest tak nie do opisania, że bez przeżycia tego ciężko sobie wyobrazić jego skalę, moim zdaniem nie da się. Bezpośrednio po byłam pewna, że to będzie mój pierwszy i ostatni poród siłami natury. Próbowałam nastawić się na to, że nie będzie bolało, że będę odciągać myśli od tego i że dzięki temu pójdzie lekko, a myślę, że jakbym nastawiła się jednak bardziej negatywnie, że jednak ból będzie to sam poród byłby dla mnie mniejszym szokiem.

Kolejnym zaskoczeniem było dla mnie to jak przebiega karmienie piersią bezpośrednio po porodzie jak i później. Tak wiem, że małe dzieci jedzą często i że te karmione piersią jeszcze nieco częściej ale jakoś nie wiedziałam, że to może być praktycznie 24 godziny na dobę i początki były bardzo ciężkie. Wszystko po porodzie boli, człowiek zmęczony, zmaltretowany, opuchnięty, a tu obok mała niewinna istota, którą przecież trzeba się zaopiekować no i co najważniejsze karmić, a jak piersią to na żądanie, a mój synek chcę jeść cały czas :). Jeszcze widocznie musi się laktacja mocniej rozkręcić no i on nabrać więcej sił, żeby też szybciej mógł się najeść. Nie będę już pisać o innych bólach karmienia, na szczęście je już mam za sobą ;).

Gdybym wcześniej pomyślała o tym, że przecież dziecko tak mało nie waży to już w ciąży trochę bym poćwiczyła z jakimiś ciężarami a tego nie robiłam i mimo, że to tylko około 3,5kg (teraz już prawie 4kg!) to nie jest łatwo mi nosić mojego Michałka. Powoli, powoli idzie coraz lepiej. Było trochę łez, jeszcze więcej niepokoju o to jak ja dam radę i jak bardzo moje życie teraz się zmieni, a zmieniło się bardzo i na początku nie do końca było mi z tym dobrze. Pierwsze dni, tygodnie mogą być takie i podobno wiele kobiet tak ma.

Taki widok rekompensuje wszystko :)

Od samego początku, kiedy położyli mi dzieciątko na brzuchu jestem pełna uczuć do tej istoty, obaw nadal jest wiele bo to wielka odpowiedzialność. Tęskno mi przy tym trochę za moim mężem, który cały czas jest przy mnie, przy nas i wspiera i pomaga bardzo, ale jest nieco odległy dla mnie teraz i technicznie nawet nie da się inaczej.

Minęło 22 dni, jak się okazuje udaje się wygospodarować codziennie tą chwilkę dla siebie. Zamówiłam sobie kubek termiczny, żeby nadal móc pić gorącą kawę czy herbatę i powoli myślę, jak zorganizować inne rzeczy. Mój ssak nadal jest ultra ssakiem i je dużo, długo i często zarówno w dzień i w nocy, ale rośnie, robi się coraz silniejszy i też szybciej potrafi się najeść. Ostatnie dwie nocy budził się na jedzenie po 3-4 razy i nawet udało się trochę wyspać.

To trochę tak jakby pojawił się ktoś, rozbił Twoje całe dotychczasowe życie na małe kawałeczki i martwisz się jak to poskładać, że już się nie uda. Później okazuje się, że jakoś się to samo składać zaczyna w zupełnie inną, nową całość i nawet zaczyna Ci się to nowe życie podobać. Wszystko za sprawą tak maleńkiego, niewinnego człowieka.

Tak sobie mój malec śpi po karmieniu, nie mam pojęcia jak on się mieścił u mnie w brzuchu! :))