Widzisz, co świta ? Świta, ale co?
O — myśl z myśli wynika — jakby grom.
Juże, rysują światło, oprawiają w ramkę,
świeci też nam, jednak martwe.
O, Rysownicy! Piękno mieć chcieli,
Marzyciele — Im się marzenia wymknęły.
I o, rysują — gałęzie cyfr, figury różnoboczne
przy elektronowych lampkach z zasłoniętym oknem.
Stworzyli blask, tworząc po ciemku,
świeci — a czym świeci? Czyją jest ręką?
świeci — nie tak jasno, jak obszar za oknem,
wyjdź z bunkra i spójrz — słońce na horyzoncie.
Okienko czeka, aż je otworzysz,
dom chcę oddychać, z drzewami gaworzyć.
Słuchawki na uszach — masz i nie słyszysz,
niekompatybilny z domem — error — locked transmission.
Otulony kablami, ukradkiem zerkasz na okno,
płynie w nich Twój wymyślony świat — oprawiony trylogią.
Kto jest artystą w tym Twoim pejzażu.
Kliencie, skąd bierzesz szkice — gdzie je sprzedają?
Na ekranach mieszają się informacje stron,
Im ich więcej, tym bardziej gubi Cię to.
Czy wiesz, że — prostota to cenny skarb?
Gdy kto Ci komplikuję, to i cel w tym ma.
Wołam do Ciebie, otwórz okno,
ptaki śpiewają, liście — tańczą z radością.
Chmury — suną, ujrzyj widnokrąg.
No patrz, weź, że nie odchodź!
Co z tego, że dużo - jeśli się nie nasycisz.
Czujesz się wolny, a widzisz? Uchwycisz to?
Co Ci po świetle, że ciągle się świeci,
skoro to z urządzenia, wyrób rąk trzecich.
Podrabiając przyrodę, człowiek mieni się lepszym,
zadaje jej ból — mieniąc się mądrzejszym.
Gdy cierpi ona — i my,
a brak jej światła — to smutne sny.
Gdy nie patrzymy na nią, ona jest smutna.
Woła — my nie słyszymy, to rzecz okrutna.
Pomaga nam, daje tlen, wiąże związki niebezpieczne.
Tak się odpłacamy przyjaciołom, olewamy ich w najlepsze.
