အတၱမပါ ငါသည္သာ
အေဖာ္ရွိရင္ အေဖာ္နဲ႔ေလွ်ာက္မယ္…
အေဖာ္မရွိရင္ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္မယ္…
ငါ့အနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိလည္း ငါ ဝမ္းနည္းေနမွာ မဟုတ္ဘူး…
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ့အတြက္…
ငါရွိေနလို႔ပဲ…
ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္သုခ၊ ဒုကၡရွိမလဲ…?
ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္ေလာက္ကဲ႔ရဲ႕၊ အထင္ႀကီးမလဲ…?
လူတစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္ေလာက္အထင္ေသး၊ ခ်ီးမႊမ္းၾကမလဲ…?
ခ်စ္ရတဲ႔သူေတြက ဘယ္ေလာက္ရက္စက္၊ ျမတ္ႏိုးႏိုင္မလဲ…?
ဒါေတြအားလံုး ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ သင္ခန္းစာယူမွ ငါဟာ…
ရင့္က်က္မႈေတြရမွာ…
ငါေျပာလိုက္တဲ႔ စကားလံုးတိုင္း…
ငါလုပ္လိုက္တဲ႔ လုပ္ရပ္တိုင္းကို မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ…
ငါကိုယ္တိုင္ တာဝန္ယူရဲရမယ္…
ဒါမွ ငါဟာ လူပီသတဲ႔လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ…
ငါ့ရဲ႕ အေတြး…
ငါ့ရဲ႕ စကား…
ငါ့ရဲ႕ အလုပ္…
အရာအားလံုးဟာ ငါ့ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားပဲ…
ငါ့တန္းဖိုးကို ငါကိုယ္တိုင္ပဲ က်ဆင္းသြားေအာင္လုပ္လို႔ရသလို ျမင့္တက္ေအာင္လည္း ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္…
ဘယ္သူမွ ငါ့ဂုဏ္သိကၡာကို က်ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္လို႔မရသလို ဘယ္သူမွလည္း ျမင့္တင္မေပးႏိုင္ဘူး…
ဒါေၾကာင့္ ငါဟာ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ျမင္ေနစရာ၊ အျပစ္တင္ေနစရာ မလိုဘူး…
ငါ့ ဘဝက ငါ့လုပ္ရပ္မွာပဲရွိတယ္…
ငါ့ သမိုင္းက ငါ့အတိတ္မွာပဲရွိတယ္…
ငါ့ အနာဂတ္က ငါ့လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္…
လွပေသသပ္ေအာင္ ဘယ္လိုေရးဆြဲရမလဲဆိုတာ ငါ့အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။