gedicht ochtendgloren

IK ZOU onwetend zijn als de dageraad
Dat heeft naar beneden gekeken
Op die oude koningin die een stad meet
Met de speld van een broche,
Of op de verdorde mannen die zagen
Van hun pedante Babylon
De slordige planeten in hun cursussen,
De sterren vervagen waar de maan komt.
En namen hun tabletten en deden bedragen;
Ik zou onwetend zijn als de dageraad
Dat stond alleen maar, de glinsterende koets wiegende
Boven de bewolkte schouders van de paarden;
Ik zou - voor geen kennis is een strohalm waard -
Onwetend en moedwillig als de dageraad.