Pjongczang nadchodzi, igrzyska czas zacząć!

Z samych zawodów w pamięci zostało niewiele, jeśli coś w ogóle. Ot, chyba marokański slalomista, który jeździł słabo, przewracał się kilka razy, ale zawsze z uporem wstawał, podchodził i jechał dalej. Zresztą właśnie jedną z atrakcji była możliwość zobaczenia sportowców z egzotycznych krajów, których na co dzień w Pucharze Świata, czy innych zawodach transmitowanych w telewizji zobaczyć się nie dało. Poza tym na pewno oglądałem skoki narciarskie i odnotowałem wygrane Ernsta Vettoriego i Toniego Nieminena, ale konkursów jako takich nie pamiętam. Co zresztą szkoda, bo gdyby wtedy człowiek znał przyszłość, na pewno zwróciłby uwagę na plączącego się w okolicach 30 miejsca Japończyka, który nazywał się... Noriaki Kasai.

Lillehammer 1994

Na kolejne igrzyska nie trzeba było długo czekać. Międzynarodowy Komitet Olimpijski stwierdził, że pomysł z rozgrywaniem w jednym roku igrzysk zimowych i letnich już się nie sprawdza i przesunął cykl zimowy o dwa lata. Oczywiście, jedyną słuszną opcją było ich przyspieszenie – chyba żaden sportowiec nie chciałby czekać na kolejną imprezę aż 6 lat?

Tym razem miałem to szczęście, że udało mi się obejrzeć Igrzyska prawie w całości. Co prawda tak się złożyło, że ferie kończyły się akurat w dniu otwarcia... ale również złożyło się tak, że tego samego wieczora dopadła mnie choroba. Na tyle łagodna, by nie trafić do szpitala, ale jednak na tyle poważna, by musieć dwa tygodnie spędzić w domu. Pomimo nie najlepszego samopoczucia nie zmarnowałem tego czasu ;) Oglądało się wszystko, co tylko TVP/Eurosport były w stanie zaserwować. No... prawie wszystko – taki, na przykład, hokej, jak był niestrawny od dzieciństwa, tak jest do dziś.

I znowu – co zapadło w pamięć? Biathlon raczej jeszcze nie, ale biegi – już tak. Wśród kobiet rywalizacja Włoszek Belmondo i di Centy z Rosjankami Łazutiną, Jegorową i Välbe, wśród mężczyzn Norwegowie Dæhlie, Ulvang i Alsgård, Finowie Myllylä i Isometsä (niestety, jak potem czas pokazał, obaj z dopingowymi przygodami), wreszcie Kazach Smirnow. Na łyżwach – figurowych jakoś się tam oglądało, ale prawdziwe emocje były w biegach – pojedynki Johana Olava Kossa z Rintje Ritsmą i nieśmiałe nadzieje, że może Jaromir Radke włączy się do walki o medale. Nie udało się, ale 5 i 7 miejsce też nie były powodem do smutku. W saneczkarstwie już wtedy bezkonkurencyjni byli Georg Hackl z Niemiec i Austriak Markus Prock, niewiele im ustępował także Włoch Armin Zöggeler – i to oni rozdzielili między siebie medale. W narciarstwie alpejskim – niespodziewane sukcesy Amerykanów (Tommy Moe i Picabo Street), medale Kjetila Andre Aamodta, znakomici slalomiści – Alberto Tomba, Marc Girardelli, i wielu innych.

W skokach, które dla mnie były sportem numer jeden – starcia gigantów. Na dużej skoczni medale podzielili Jens Weissflog, Espen Bredesen oraz Andreas Goldberger, na średniej – brązowy medal wywalczył inny znakomity niemiecki skoczek, Dieter Thoma, zaś najwyższe stopnie podium zajęli gospodarze: z dużą przewagą wygrał Espen Bredesen, Lasse Ottesen otrzymał medal srebrny. Bardzo dramatyczny przebieg miał konkurs drużynowy. Przed ostatnią serią skoków zwycięstwo Japończyków było praktycznie pewne. W poprzednich seriach uzyskiwali wyniki od 118 do 135 metrów i ostatniemu z nich, seniorowi ekipy, Masahiko Haradzie wystarczyłoby skromne 106-107 metrów. Teoretycznie proste, prawda? A jednak nie. Czy zawinił wiatr, czy zawodnik nie wytrzymał stresu i zepsuł skok – ważne, że uzyskał jedynie 97,5 metra. Marzenia o złocie trzeba było odłożyć o cztery lata i zadowolić się srebrem.

A jak spisali się Polacy? Ujmijmy to tak – najważniejszy jest udział, a my uczestniczyliśmy. Wysłaliśmy 28 sportowców, z których największe sukcesy odniósł wspomniany wyżej Jaromir Radke (5 i 7 miejsce). Teoretycznie 8 miejsca zajęły też sztafety biathlonistów, ale w tym przypadku trudno mówić o sukcesie. Reszta... niestety stanowiła tło w swoich konkurencjach.

Nagano 1998

Japońskich igrzysk nie miałem okazji oglądać bardzo pilnie – strefa czasowa robiła swoje, nauka w szkole swoje. Ale swoje ulubione konkurencje jednak starałem się śledzić, tym bardziej, że występy polskich sportowców w poprzedzającym okresie stwarzały pewne nadzieje medalowe (jak się potem okazało – płonne). Najlepsze, 5 miejsce, udało się zająć naszej sztafecie biathlonowej oraz Andrzejowi Bachledzie-Curusiowi w kombinacji alpejskiej, miłym zaskoczeniem było też 6 miejsce Anny Stery w biathlonowym biegu na 7,5 kilometra. Niestety, rozczarowali skoczkowie, zwłaszcza nasz przyszły mistrz Adam Małysz. Choć rok wcześniej wygrał dwa konkursy w Japonii (choć, prawda, w Sapporo, nie w olimpijskiej Hakubie), tym razem zarówno na dużej, jak i na małej skoczni zajął miejsca poza pierwszą 50...

Przy braku sukcesów Polaków znów najwięcej emocji wywoływali wielcy mistrzowie – tu wymienię takie nazwiska jak Ole Einar Bjørndalen, po raz kolejny Bjørn Dæhlie, Łarysa Łazutina, alpejczycy Katja Seizinger i Hermann Maier, przyszły „Herminator”, oraz japońscy skoczkowie, których liderem w tym sezonie był Kazuyoshi Funaki. Wzruszająca była też historia Philipa Boita z Kenii, który postanowił oswoić śnieg i narty i wystartować w igrzyskach. Swojego celu dopiął – ukończył bieg na 10 kilometrów (z czasem 47 minut z sekundami, zwycięzca – 27 minut). Ceremonia dekoracji została o te 20 minut opóźniona, ponieważ Dæhlie, triumfator biegu, czekał na Kenijczyka na mecie, by mu osobiście pogratulować.

Ciekawie było też obserwować nowe dyscypliny olimpijskie – curling (i bynajmniej nie przeszło mi wtedy przez myśl, że ja też kiedyś wyjdę na lód i wystartuję w zawodach, mniejsza o to, jakiej rangi) czy snowboard (tu miałem mieszane odczucia – slalom okazał się bardzo ciekawy, ale halfpipe, jak dla mnie, więcej miało wspólnego z cyrkiem, niż sportem).

Salt Lake City 2002

Po raz kolejny strefa czasowa nie sprzyjała widzom w Polsce. Mnie dodatkowo doszedł element sesji i nauki do niej. Co nie znaczy, że odpuściłem oglądanie – a tam, gdzie o medale walczyli Polacy, czasami w ruch szła również kaseta wideo z opcją nagrywania ;) Już przed igrzyskami było wiadome, że szanse na medal(e) są naprawdę spore i nareszcie możemy przejść z poziomu „jeśli szczęście będzie sprzyjać, to się uda” do „tylko pech może nam przeszkodzić”. Głównym kandydatem był Adam Małysz, który powrócił do znakomitej formy i miał walczyć o złoto ze Svenem Hannawaldem. Po części tak się właśnie stało, jednak zupełnie niespodziewanie rywali pogodził, wracający po poważnym upadku, Simon Ammann. Szwajcar zgarnął dwa złote medale. Nasz skoczek jednak nie zawiódł – po trzydziestu latach medalowej posuchy, z dalekiego Utah udało się przywieźć dwa krążki, brązowy ze skoczni normalnej i srebrny z dużej. Dzięki dobrym skokom Małysza również nasza drużyna spisała się lepiej, niż cztery lata wcześniej, zajmując ostatecznie szóstą lokatę.
W pewnym momencie wydawało się także, że medal będzie w zasięgu snowboardzistki Jagny Marczułajtis, która awansowała do półfinału slalomu równoległego. Niestety, zarówno w pojedynku o wejście do finału, jak i w walce o brązowy medal, nasza zawodniczka została zdyskwalifikowana, zajmując ostatecznie czwarte miejsce.

W pozostałych konkrencjach nie brakowało wielkich gwiazd, na których występy patrzyło się z olbrzymią przyjemnością, wśród nich szczególnie wyróżniali się Ole Einar Bjørndalen (ponownie!), który wywalczył cztery złote medale w biathlonie, alpejka Janica Kostelić z Chorwacji (3 złota i 1 srebro).

Co jeszcze zapadło w pamięć z tych igrzysk? Na pewno fantastyczny finał na 1000 m w short tracku i olbrzymie szczęście (i mądra strategia) złotego medalisty, Australijczyka Stevena Bradbury’ego – w ćwierćfinale zajął 3 miejsce, co oznaczało koniec dalszej walki. Ale zdobywca 2 miejsca został zdyskwalifikowany! Steven przeszedł do półfinału. Tam jeszcze na okrążenie przed końcem zajmował 5 miejsce, jednak – gdzie czterech się bije... W walce o awans trzech z czterech wyprzedzających go zawodników przewróciło się, i Steven spokojnie przekroczył linię mety jako drugi. A potem finał. I w zasadzie deja vu. Do ostatniego okrążenia Steven jedzie na końcu. Kilkanaście metrów za liderem. Ale... lider popełnił błąd, przewrócił się na wirażu. Przewracając się, podciął goniących go zawodników. A Steven, który był tak daleko – nie miał problemów z ich ominięciem, nie przewrócił się – i wygrał! Zdobył złoty medal, pierwszy w historii dla Australii!