Horizon Zero Dawn - Recenzja

Na wstępie, chciałbym zaznaczyć iż jest to pierwsza moja recenzja, dlatego liczę na dużo komentarzy, z licznymi uwagami.

Horizon Zero Dawn, gra autorstwa Guerrilla Games spotkała się z ciepłym przyjęciem graczy na całym świecie, będac wszędzie wychwalana jako jedna z lepszych gier eksluzywnych dostępnych na konsolę Playstation 4. Gra zgarnęła trochę nagród, nawet ostatnio gdzieś zauwyażyłem nagrodę za najlepszą fabułę co mnie trochę nie ukrywam zaskoczyło. Skuszony więc bardzo pozytywnymi recenzjami, postanowiłem przyjrzeć się tej produkcji i zobaczyć wokół czego narobiło się tyle szumu.

Gra wita nas przedstawieniem nam głównej bohaterki - Aloy. Poznajemy ją jako dzieciaka, w nieco jak dla mnie przydługim wstępie, w którym zdecydowanie dzieje się za dużo a dowiadujemy się za mało. Dostajemy porcję informacji gdzie się mniej więcej znajdujemy i jakimi zasadami kieruje się ta kraina. Gra częstuje nas całkiem ciekawą wizją post-apokaliptycznego świata, gdzie ludzkość ledwo uniknęła wyginięcia i żyje w małych plemionach, a cały glob usiany jest brutalnymi maszynami, agresywnie nastawionymi do rasy ludzkiej. Wolę jednak skupić się czysto na gameplayu. Misje, które mamy do wykonania są bardzo powtarzalne i głównie opierają się na modelu idź-zabij-wróć lub idź-nazbieraj-wróć i jest to po dłuższym graniu dosyć męczące. Zmieniają się tylko zleceniodawcy i bestie do zabicia lub kwiatuszki do przyniesienia. Nie pomagają też motywy misjodawców, które nie bywają zbytnio przekonujące do współpracy. Skupmy się jednak teraz na walce: nasza postać ma do dyspozycji dość kiepsko zróżnicowane bronie. Łuki, które są raczej naszą podstawową bronią, włócznia w przypadku bliższego kontaktu z wrogiem, potykacze, które rozstawiają wybuchające linki/pułapki oraz proce. Każdą z broni możemy rozwijać poprzez albo dostępne w grze perki, albo poprzez dodanie do broni modyfikacji (poza włócznią, ktorej nie możemy za bardzo ulepszać). Bronie dzielimy również według ich rzadkości, łatwo można to poznać, gdyż oznaczone są one kolorkami. Podobnie sprawa ma się z ubraniami.

Gotowi więc do walk, możemy wyruszyć na przygodę w ten rozległy świat, pełen niebezpieczeństw. Napotykamy w grze, dosyć ubogo zróżnicowane maszyny. Każda z bestii zachowuje się inaczej w potyczkach, więc różne strategie, różnie działają na danego przeciwnika. W późniejszym etapie gry, jednak strategie już przestają być przydatne gdyż walka z wszystkimi zaczyna wyglądać podobnie. Wielokrotnie zawiodłem się na potworach samych w sobie, gdyż ich zróżnicowanie jest po prostu żałośnie na tym poziomie małe. Zwłaszcza gdy chyba leniwi twórcy, postanowili przekopiować niektóre z nich, dodać kilka laserów, wyrzutni i generalnie dokoksić, a potem nazwać nowo powstały twór kompletnie nowym, gdzie w innych grach coś takiego widniałoby w bestiariuszu w jednym wpisie z oryginałem.

Zostawiając kilka bestii na krzyż w tle, skupmy się na najgorszym aspekcie gry - fabule. Nie wchodząc w szczegóły, żeby nie zepsuć przypadkiem komuś zabawy, dostajemy w grze tak przewidywalną i nudną fabułę, że aż się za głowę łapałem momentami. Mimo że początkowo zapowiadało się na całkiem ciekawy kawałek fabuły, to po przejściu gry wydawało mi się że wiem tyle co i wiedziałem na początku. Wyjaśnienia niektórych "tajemnic" okazały się banalne i logicznie niespójne z niczym. Może sytuacje poprawiłyby lepiej napisane postaci, gdyż te z którymi mamy do czynienia w grze to czysty absurd. Zachowania bohaterów były zmienne i nielogiczne do granic możliwości, a dialogi spokojnie mógłbym nazwać najgorszymi z jakimi miałem do czynienia, za słodko i naiwnie jak na tego typu produkcję. Z tego co wiem, korzystając z dubbingu polskiego, postacie dawno już zamykają buzię, gdy rozmawiają dalej w najlepsze, ale to już chyba wina naszej lokalizacji.

Grając w słynnego Horizon'a, zauważyłem coś co niektórym się spodoba, niektórym mniej, jak przykładowo mnie. A mowa o "inspiracji" innymi grami. Normalnie podoba mi się jak twórcy, niezależnie od siebie narzucają pewne trendy w grach i napędzaja rozwój, ale w wypadku przygód Aloy, mam wrażenie, że do czynienia mamy z pustym zlepkiem z wielu gier. O ile typowo Ubisoft'owe odkrywanie mapy świata poprzez wspinaczkę na wieżę, a w tym wypadku na mechaniczną żyrafę jescze jestem w stanie zrozumieć, to obozy bandytów to już dla mnie totalna zrzyna z serii Far Cry, a korzystanie z Fokusa zabójczo przypomina używanie wiedźmińskich zmysłów. Podobieństw jest wiele i podczas grania w grę drobne rzeczy były przeze mnie wyłapywane, lecz materiały by było na osobny wpis.

Zakończenie gry, było bardzo zawodzące, nie mówię już nawet o historii, a o samym final bossie, który był po prostu powtórką z poprzednich walk, szczerze liczyłem na jakąś potężną maszynę na koniec, no ale trudno już.

Wiem, że gra znalazła wiele zwolenników i fanów, co cieszy, bo wiele rzeczy mi się faktycznie w grze podobało jak przykładowo piękno i realizm świata oraz feeling posługiwania się bronią. Ale trzeba jej wytknąć błędy, które mnie i nie tylko od siebie odrzuciły. Jest to gra na pewno warta ogrania, bo może akurat wady nie będa w stanie zepsuć rozgrywki (w co wątpię).