Nie ile już ta wojna trwa, ale trwa zbyt długo, przestałem liczyć. Jestem na tym froncie już 37 dzień i końca walk nie widać. Co jakiś czas przeciwnik albo my wylatujmy na siebie niczym zwierzęta trzymane w klatkach, tłuczemy się kilka godzin po czym znowu wracamy na swoje pozycje wyjściowe. Od 37 dni nikt nie przesunął się chociażby o centymetr.

To moja druga noc z rzędu. Pogoda obydwu stronom dyktuje bardzo surowe warunki - pomimo, że jest luty deszcz nie przestaje lać, w moim okopie jest już po kolana wody. Ja niestety muszę być twardy - palec cały czas głaszcze spust a moje oko bacznie obserwuje podległy mi teren. Tak, jestem snajperem, czy tam strzelcem wyborowym, jak kto woli. Nawet nie wiecie jak wojna może niszczyć psychikę. Reaguję na każdy najmniejszy ruch. Ostatnio mało co nie wystrzeliłem widząc przechodzące sarny. W pewnym momencie pogoda okazała swoją łaskawość i moje oczy zobaczyły to:

Godzina 23:14, mój zmiennik śpi a ja zamiast patrolować teren patrzę przez celownik na księżyc. Obudziłem swojego zmiennika aby zobaczył ten widok co ja - szczęka wpadła mu do wody ze zdziwienia. Przejął ode mnie broń, ja ukradkiem wyciągnąłem aparat fotograficzny i zrobiłem to zdjęcie które zamieściłem wyżej. Gdy go schowałem zobaczyłem błyski po stronie przeciwnika i taki głuchy huk, po czym obydwaj zaczęliśmy słyszeć przerażający gwizd pocisków lecących w naszym kierunku. To była artyleria a ten księżyc był ostatnią rzeczą jaką widziałem.

Epilog

W przedstawionej wyżej historii zgadza się tylko godzina - reszta do fikcja literacka.

Zdjęcie zostało wykonane w miejscowości Olkusz telefonem Huawei Mate 10 Pro. Zdjęcie nie było w żaden sposób edytowane - jak wyszło z telefonu tak zostało umieszczone.

Data wykonana zdjęcia: 20.02.2019 godzina 23:14.

Wpis bierze udział w konkursie organizowanym przez @baro89