Niecałe 30 lat temu podjąłem najważniejszą decyzję w moim życiu. Postanowiłem zostawić za sobą "ciepły kurwidołek" i wyjść na świat (tak dosłownie, nie jak w amerykańskich filmach). Jak się miało dopiero okazać, decyzja ta była nie do końca przemyślana, a z pozytywnymi, jak i negatywnymi jej skutkami mierzę się praktycznie codziennie.

Późniejsza moja egzystencja wyglądała dosyć standardowo: babki z piasku, babki z kredą w ręku, babki. Niestety pokręcona logika trwania na tym łez padole nie pozwoliła mi na ukończenie studiów i wybór mojej przyszłej ścieżki zawodowej został dość mocno ograniczony. Jestem jednak tym szczęściarzem, który w tym miejscu może zacytować Liama Neesona:

...what I do have are a very particular set of skills, skills I have acquired over a very long career...

Umiejętnością, którą od dziecka staram się okiełznać jest znajomość komputerów, pozwoliła mi ona na pracę w serwisie sprzętu przez długi czas. Pora jednak ruszyć w dalszą drogę, ponieważ nie widzę dla siebie przyszłości związanej z hardware, a przynajmniej nie w obecnej formie. Nie chcę rozstawać się z IT, wiem, że mój wewnętrzny nerd byłby wysoce niepocieszony, gdybym dziś składał komputery, a jutro, kto wie, oddał się pracy społecznej i ot, choćby sadził... eee... marchew...

Co więc postanowiłem? Zacząć przygodę z programowaniem! Tak, tak, dobrze słyszycie, kolejny frajer, który nabrał się na hasło programista15k. Spokojnie! Jestem świadom tego, że to nie ścieżka usłana różami, a czeka mnie przeprawa długa, kręta i trudna, aby zdobyć wymarzoną pracę. Znając wszelkie za i przeciw, jestem jednak gotów spróbować. Nie mam niczego do stracenia. Równie dobrze mógłbym w tym momencie zacząć karierę youtubera lub rapować o życiu w trudnych czasach kapitalizmu. Programowanie ma tę zaletę nad nimi, że naprawdę mogę się przyczynić do czegoś dobrego. Mogę za kilka lat, nie tylko przeklejać kod ze stackoverlfow, ale chociażby napisać aplikację, która gdzieś komuś ułatwi życie tak, jak mi ułatwia codziennie tona różnych narzędzi stworzonych przez zdolnych developerów.

Z samym programowaniem miałem do czynienia tyle co... nic. Kilka lekcji z pascala, z których pamiętam jedynie tyle, że szły mi całkiem nieźle. Do tego matematyka, która nigdy nie była mym wrogiem, a raczej sprzymierzeńcem. Można więc założyć, że zaczynam od 0.

UWAGA!!!

Ten blog nie będzie poradnikiem! Nie będzie też kursem programowania! Są ich tony w sieci i myślę, że każdy z łatwością znajdzie coś dla siebie. Ja chce się skupić na moich zmaganiach z tematem. Chcę sam śledzić swoje postępy. Sądzę, że pisanie bloga zapewni mi również odpowiednią dawkę motywacji do ciągłej i nieprzerwanej pracy. Wszystkie wpisy będą się pojawiały jednocześnie na moim profilu steemit, oraz stronie jamike.pl, ze względu na możliwość umieszczenia tam plików, jak i zaznaczania składni języka, w którym będę uczył się programowania.

Dochodzimy zatem do sedna. W czym będę pisał? JAVA. Dlaczego? Bo mogę! Bo jest duże zapotrzebowanie na rynku, a wierząc ludziom w internetach (nigdy tego nie róbcie!), w miarę łatwo dostać się na stanowisko Junior Developera. Sam język też jest nowoczesny, wciąż się rozwija i nieprędko firmy zdecydują się na jego zastąpienie.

Co mi zatem pozostało? Zacząć! Zrobiłem pierwszy krok, teraz wystarczy drugi i kolejne... Mam nadzieję, że będzie to ciekawe doświadczenie, a jeśli ktoś z Was drodzy czytelnicy postanowi towarzyszyć mi w tej wędrówce, będzie mi niezmiernie miło. Postaram się nie przynudzać i zapewnić odpowiednią dawkę rozrywki.

Tymczasem żegnam się witając.

Cześć! Mam na imię Michał i postanowiłem zostać programistą.