Opowieści z dreszczykiem. Książki do których wracamy po latach.

Nie czytajcie tego przed zaśnięciem! Tak rekomendowano tę pozycję w chwili wydania. Dziś może wydawać się archaiczna na tle prozy Grahama Mastertona czy Stephena Kinga, ale warto czasami cofnąć się w czasie i wyłuskać z bibliotecznych zakamarków prekursorskie opowiadania grozy, w których z pewnością zaczytywali się nasi obecni mistrzowie horrorów. Zanim King napisał „Lśnienie”, czy „To”, a Masterton „Wojowników nocy”, Edgar Allan Poe, Herbert George Wells, a nawet Charles Dickens tworzyli swe upiorne wizje świata, które miały za zadanie przestraszyć czytelnika. O tym jak wypadli, możecie się przekonać sami sięgając po Opowieści z dreszczykiem.

                               

Czy będziecie czytać ten zbiór opowiadań z gęsią skórką na rękach, czy z latarką i głową schowaną pod kołdrą, trudno powiedzieć, każdy ma inny próg strachu i inaczej przeżywa grozę na wizji w książkach czy w życiu, aby się jednak o tym przekonać musicie zakosztować tej lektury. Ten zbiór opowiadań przeniesie was w odległe czasy, w których nie straszą technologie, zmutowane postacie, mechaniczne pojazdy, nie znajdziecie tam grozy naszych czasów. To czego bali się nasi dziadkowie i czy to nas dziś przestrasza dowiemy się dopiero zamknięciu dwóch grubych tomów opowiadań szyderczo zatytułowanych „Noc pierwsza” i „Noc druga”. To, że lubimy się bać udowadniają nam dzisiejsi przedstawiciele tego gatunku literackiego, na których nowe pozycje czekamy z utęsknieniem. Dla każdego miłośnika tego gatunku taka konfrontacja nowego ze starym spojrzeniem mistrzów daje wiele do myślenia. Rodzi wiele pytań o granicę strachu i jego wizję. Czy boimy się tego samego? Czy dzisiejszy świat skorygował chwilę grozy? W jakiej mierze ją spotęgował? Czy moda na dobrowolne katowanie się strachem to wymysł ówczesnych przerażaczy czy może już naszych dziadków?



Lektura jest wygodna ze względu iż jest to zbiór opowiadań, który nie spowoduje niewygodnego dyskomfortu dla czytelnika, przerwania straszenia go chyba, że sam odłoży ją ze strachu co raczej  większości z nas nie grozi, bo ówczesny świat daje nam taką dawkę adrenaliny, że przez Opowieści z dreszczykiem powinniśmy przebrnąć bez trudy, jednak z pełną dozą satysfakcji. Język tego zbioru może nie przypaść każdemu do gustu, ze względu iż opowiadania napisane sporo lat temu odbiegają trochę od dzisiejszej narracji. Nazwiska autorów tych opowiadań kuszą jednak wymownie i błędem byłoby dla zwolenników samoistnego straszenia się nie sięgnąć po ten zbiór by móc zanurzyć się w odmęty starej grozy. Wcześniejsza rekomendacja, aby nie czytać tego przed snem była zabiegiem czysto reklamowym, który jest w dzisiejszych czasach mocno zdewaluowanym. Bo kiedy mamy czytać takie pozycje jak nie w długie jesienne czy zimowe wieczory, które wymarzone są do potęgowania takich treści. Takie nazwiska jak Aleksander Puszkin, Edgar Allan Poe, Charles Dickens, Joseph Conrad, Herbert George Wells, Karol Čapek, John Steinbeck nie trzeba rekomendować, dzielnie obronią się wobec natłoku dzisiejszych piewców grozy i odważnie będą z nimi konkurować. Podarują nam niezapomniane chwile strachu w starym wydaniu i pozwolą zasmakować grozy minionego wieku. Ta wędrówka w mroczne czasy pokaże nam jak ewoluował gatunek grozy i jak wybitni twórcy nie omieszkali się o niego otrzeć. Ta dwutomowa antologia to dzisiaj klasyka i każdy miłośnik dzisiejszych przerażaczy winien po nią sięgnąć lub wracać do niej, jak ja to czynie nie bez obawy, że ponownie mnie przerazi, wywrze nowe wrażenia, spotęguje tęsknotę za minionym i utwierdzi w przekonaniu, że do wartościowej przerażającej literatury należy wracać.  

Źródła:
"Opowieści z dreszczykiem. Noc pierwsza"
"Opowieści z dreszczykiem. Noc druga"

Zdjęcia pochodzą z:
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/67392/opowiesci-z-dreszczykiem-noc-pierwsza
https://pixabay.com/pl/villa-dom-manor-house-w%C5%82a%C5%9Bciwo%C5%9B%C4%87-3236714/