FILM DNIA #18 - Człowiek-scyzoryk (Swiss Army Man), 2016

Paul Dano tnie taflę oceanu prując niczym skuterem wodnym na martwym, pierdzącym Harrym Potterze, a w tle leci fantastyczne muzyczne intro. Tak, „Swiss Army Man” („Człowiek-scyzoryk”) dziwnym filmem jest! Jednak niewątpliwie wartym zobaczenia!

Dzieło nieznanych wcześniej Dan’a Kwan’a oraz Daniel’a Scheinert’a to jeden z najbardziej oryginalnych obrazów filmowych jakie dane mi było zobaczyć w ostatnich kilku latach. I nie chodzi tutaj tylko o pokręconą fabułę. (Młody rozbitek, próbujący popełnić samobójstwo na bezludnej wyspie, dostrzega na plaży zwłoki. Te okazują się nie być takie martwe, jakby się zdawało. Zagubiony młodzieniec wykorzystuje je, aby uratować swoje życie, przy okazji zaprzyjaźniając się z sympatycznym truposzem).

„Człowiek-scyzoryk” pełny jest wielu absurdalnych scen, a kilka z nich przekracza granicę dobrego smaku. O dziwo, te niesmaczne wstawki, budują niepowtarzalny klimat i rozładowują napięcie po wielu emocjonalnych momentach. Ten film bowiem nie jest głupią komedią o pierdzących zwłokach, ale ambitną produkcją opowiadającą o problemach, z którymi mierzy się niepasujący do reszty społeczeństwa młody człowiek. Czy zabawny nieboszczyk jest prawdziwy? Czy może to wymysł zagubionego nastolatka? A może to uosobienie jego przywar i ułomności? Czy raczej dar od losu, prawdziwy przyjaciel, który pomoże mu odnaleźć nie tylko drogę do domu, ale i zaakceptować samego siebie?

Rzadko można spotkać w filmie tak zgrany duet aktorski jak Paul Dano i Daniel Radcliffe. Partnerują sobie w sposób znakomity i podziwia się ich grę z ogromną przyjemnością. Fantastycznie wypadają nie tylko sceny iście komiczne, ale również i te uderzające w znacznie bardziej poważne tony. Scena, w której bohater Dano, przebrany za tajemniczą kobietę z tapety telefonu, wraz ze swoim kompanem truposzem odgrywają sytuację z autobusu jest po prostu piękna i bardzo romantyczna.

Chemia między głównymi postaciami zdaje się być tak silna, a atrapa autokaru tak autentyczna, że widz zdaje się być oszukany – ma wrażenie jakby widział prawdziwą kobietę, a nie Paula Dano w cudacznym stroju i marnej charakteryzacji. To między innymi dzięki takim scenom oglądający zostaje całkowicie wkręcony w ten festiwal najróżniejszych imitacji i sam już nie wie co jest prawdziwe, a co wymyślone. Swoją drogą, Radcliffe chyba żadną inną rolą nie odciął się bardziej od ciągnącej się za nim sławy Harrego Pottera.