Czego zazdroszczę wierzącym?

Od kiedy pamiętam jestem osobą niewierzącą. Już jako dziecko gdy musieliśmy się modlić czułem się jakbym wypowiadał nic nie znaczące formułki w pustkę. Nigdy jakoś specjalnie o tym nie myślałem ot porostu nie ma Boga i tyle.
Wszystko zmieniło się jakiś rok temu kiedy umarła moja babcia, od pogrzebu zacząłem dużo myśleć na tematy związane z religią i życiem po śmierci. Doszedłem do wniosku, że od zarania dziejów to właśnie strach przed śmiercią jest motorem napędowym dla niemal wszystkich religij. Ludzie nie mogą się pogodzić z tym, że śmierć jest końcem i na siłę, często wbrew logice starają sami siebie przekonać, że istnieje życie po śmierci.
Ta pewność ludzi głęboko wierzących, tych co nie mają najmniejszych wątpliwości co do swojej wiary jest tym co sprawia, że im zazdroszczę. Wiele bym dał by mieć tą pewność, że moja babcia teraz hasa sobie wesoło poza ciałem gdzieś w jakimś raju i że kiedyś gdy nadejdzie mój czas to do niej tam dołączę. Trudno mi się pogodzić z myślą, że wszystko czym jesteśmy i co przeżyliśmy w pewnym momencie zgaśnie jak świeczka a to co zostanie będzie stanowiło pokarm dla robaków. Ta pewność, ta nadzieja, ta wiara jest tym czego zazdroszczę ludziom wierzącym. Bardzo chciałbym odrzucić całą logikę, racjonalne myślenie i stać się jedną z tych osób ślepo wierzących ale niestety nie potrafię...