O złamanym sercu

Czasem bywa tak, że kochałeś kogoś bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Starałeś się z wszystkich sił, otwierałeś swoje delikatne na zranienie serce – ufając, że ukochana osoba weźmie je ostrożnie w ręce, jak najcenniejszy skarb, wkładając wszystkie wysiłki w to, aby je chronić, no bo tak właśnie postępuje się w miłości... A ten ktoś to serce podeptał. Może Cię zostawił, może okłamywał, może ranił słowem, obojętnością, chłodem. A serce, raz szczerze ofiarowane, nie chce tego przyjąć do wiadomości, dalej chce ufać drugiej osobie, chce wszystko wybaczać. Odwraca wzrok od prawdy, nie chcąc zobaczyć, że darzona miłością osoba niekoniecznie jest tego uczucia warta... Z każdym dniem czujesz się coraz bardziej złamany i paradoksalnie przestajesz wierzyć, że sam jesteś wart miłości, szczerości, oddania, zaangażowania i poświęcenia, skoro druga osoba Ci go skąpi...
Zechciej jednak się na chwilę zatrzymać, spojrzeć wyraźniej, pozwolić światłu prawdy na zdemaskowanie wszystkich kłamstw, które może już od lat zapędzają Cię w ciemne zaułki życia, wprowadzając w świat raniących, zawikłanych relacji...
A prawda jest taka: skoro dajesz tak wielką miłość, to właśnie takiej wielkiej miłości jesteś wart. Jeśli tamten człowiek jej nie odwzajemnił, to znaczy, że nie potrafi przyjąć tego daru i dar jest nadal w Twoich rękach i... powinieneś go dać sam sobie – pokochać siebie tak bardzo, jak kochałeś ową osobę. Robić dla siebie wszystko to, co robiłeś dla niej. Patrzeć na siebie z bezkresnym zachwytem, uśmiechać się na swój widok, wybaczać błędy, dbać o swój fizyczny i psychiczny komfort, poświęcać całe tony czasu, uwagi i zachodu, dodawać sobie otuchy, chronić siebie przed zranieniem, ufać sobie, wierzyć w siebie, być dla siebie całym światem... Wziąć swoje serce jak najcenniejszy skarb i przenieść je przez życie!
A kiedy już nauczysz się tak delikatnie nieść swoje serce, to stanie się wolne. I będzie potrafiło wybrać osobę, która jest warta Twojej wielkiej miłości.