Tak sobie myślę: Smutna praca to nie praca

Pojawił się na wykopie dziś fragment filmu (ekranizacji powieści) "Ziemia obiecana".

Czy podoba się Wam sposób, w jaki Horn żegna się ze swoim stażem?

Komentarze wydają się być jednoznaczne: tak, super, nikt nie będzie mną pomiatał, to jest lekcja asertywności, taki szef szczególnie w dzisiejszych czasach powinien być piętnowany. Dlaczego jednak nikt nie zwrócił uwagi na to jakie słowa są wypowiadane przez postać odgrywaną przez Fronczewskiego? To jest czysta emocja, akt agresji który - zgoda - urodził się z agresji wcześniej wywołanej przez Buchholca, ale nie stoi za tym - a przynajmniej nie jest wyartykułowany -
żaden racjonalny argument lub konkretny powód - jedynie kilkukrotnie powtórzone "nie będziesz mi przerywał chamie" i "nie interesuje mnie Twoja cierpliwość", co ostatecznie kończy się najgorzej chyba dla usługującego Augusta, Bogu ducha winnego w całej sytuacji.

Odstawiając całą historię na bok, koledzy z wykopu rozpoczęli wrzucać w powiązane filmiki nagrywane komórkami ze współczesnych, prawdziwych "wypowiedzeń", celebrując emocjonalne i okraszone dodatkami składanie wypowiedzeń. Jak bardzo ludzie muszą być nieszczęśliwi, lub przynajmniej negatywnie nastawieni do tego co przez ostatni czas, może nawet kilkanaście lat robili?

Takie "show" może pozwala odreagować na chwilę, poczuć się dobrze, ale co dalej? Niezależnie od prawdziwej historii która się za tym kryje (widać na filmiku zachowanie menedżera), zwalniająca się osoba nie robi sobie dobrej opinii - czy konkurencyjna firma będzie chciała zatrudnić taką osobę? To jest tak jak z rozmową kwalifikacyjną - nie oczerniaj swojego poprzedniego pracodawcy, bo to świadczy także negatywnie o Tobie. A jeśli już osoba nie chce pracować u nikogo tylko uruchomić własny biznes - czy chciałbyś nawiązać współpracę z osobą jak w filmie? Jestem pewny odpowiedzi, chyba że mówimy o jakimś super-szczególnym przypadku.

Jakkolwiek, amerykańscy naukowcy mówią że gdy oglądamy innych popełniających błędy, jesteśmy szczęśliwi. Szkoda tylko, że uczymy się przede wszystkim na własnych błędach.

A swoją drogą, #taksobiemysle, ile ludzi zmaga się z takim szefem codziennie, jednak jest tak zabudowanym strachem że nie potrafi sobie wyobrazić innego życia niż te 8 godzin być popychadłem, żeby potem wrócić do domu i odreagowywać (w jakikolwiek sposób) - i nie chcą prawdziwie tego zmienić?