Chłopcy przyszli, tańczyło niewielu... Lata osiemdziesiąte oczami małej waderki.

Tak tak... należę do tych szczęśliwców, którzy je pamiętają.

Lata osiemdziesiąte powróciły ostatnio do zbiorowej świadomości z przytupem dzięki świetnemu serialowi Czarnobyl.
Na jego temat napisano już tak wiele pochlebnych słów, że nie mam potrzeby niczego dodawać. Produkcję obejrzałam z prawdziwą przyjemnością, bo to kawał dobrego kina ze świetną obsadą.

W 86 roku swój Czarnobyl świętowałam tak, jak miliony innych dzieci w Polsce - wychylając setkę płynu Lugola na cześć jedynie słusznego ustroju. W smaku gorsze od wódki przepitej śmietaną. Pamiętam gorąc i olbrzymią kolejkę do przychodni. Pamiętam też moment, gdy informacja o katastrofie dotarła do naszej szkoły. Miałam lekcję w sali od geografii, było bardzo ciepło, wszystkie okna otwarte. Do klasy weszła pracownica szkoły i powiedziała coś na ucho naszej nauczycielce... Ta podbiegła do okien i zaczęła je szybko zamykać... Tylko tyle. Niby nic, ale to wspomnienie jest ze mną do dziś, bardzo wyraźne. Czułam, że coś się stało, ale nikt nam niczego nie wyjaśnił.

To tyle z poważnych spraw, bo nie o tym chciałam gadać. Skąd ten nostalgiczny ton?

Grzebiąc dziś w szafie natrafiłam na kronikę klasową, którą prowadziłam przez dwa lata podstawówki. Pisałam w niej krótkie notki (pomagała mi w tym koleżanka) i robiłam ilustracje. Księga trzyma się nadzwyczaj dobrze, choć ma już 30 lat.

Jak się już trafi na takie znalezisko, to wciąga. Trochę to rozczulające, trochę zabawne... kilka totalnych sucharów w przypadku obrazków (dzieckiem byłam!) ale w tekstach trzymałam się raczej chłodnego, sprawozdawczego tonu.

Chociaż... tu i ówdzie spod szczelnej pokrywki uchodzi para. Jak w relacji z dyskoteki urządzonej dla kolegów z okazji Dnia Chłopca:

To był ten moment w życiu, kiedy zaczynałam zerkać na chłopców, podczas gdy oni na mnie nie zerkali wcale. Czy wiedziałam, że role się wkrótce odwrócą? Sądząc po odczuwalnym w zapisanych słowach rozczarowaniu - nie.

Ale wiadomo, łaski bez, można się przecież świetnie bawić "bez pomocy kolegów" 😆

Piękne czasy, gdy trzymanie za rękę osoby tej samej płci nie wywoływało histerii... Przy okazji porównanie: outfit szkolny i pozaszkolny.

Rozwinięcie wątku modowego:

oraz jedyny słuszny wtedy strój szkolny (i obejmujące się dziewczynki 😉)...

a także szybki rzut oka na estetykę wnętrz

i topowe subkultury.

My, biegające wtedy po osiedlu szczyle najbardziej baliśmy się pytania od starszaków: kim jesteś, punkiem czy popersem?

A jak się zobaczyło prawdziwego punka... Magia i czar, jak przy spotkaniu z jednorożcem.

Do kina się chodziło...

Taaaaak. To był dobry, północnokoreański film o karate. Dużo latania, biegania po drzewach, dachach... Bardzo mi się podobał.

Na Dirty Dancing byliśmy z klasą też, ale zupełnie mi nie podeszło. Ja nie rozumiałam wtedy do końca, co to jest ten seks, a co dopiero wirujący.

Pan Kleks w Kosmosie to co innego. Sztos!

Peace&Love