Jesiennych słów kilka o hucułach

Na padokach trwają w najlepsze spontaniczne, szalone galopady, w których prym wiodą źrebaki i młodsze ogiery. Oczywiście to one najczęściej zaczepiają starsze konie próbując sprowokować je do gonitwy.

Starsze ogiery raz po raz ścierają się w walkach o dominację by ugruntować swoja pozycję lub spróbować przesunąć się wyżej w hierarchii stada. Tu za większość awantur odpowiedzialny jest jeden z moich ulubionych koni.

W tle awantur o pozycję i władzę ze stadem powoli integruje się klacz, która pojawiła się ostatnio w leśnej stajni. To koń rasy huculskiej, której przodkiem według naukowców jest tarpan - wymarły gatunek zamieszkującego kiedyś europejskie lasy dzikiego konia. Hucuły są silne, żywotne i odporne na warunki atmosferyczne. Te cechy powodują, że często używane były jako konie juczne do transportowania ciężkich ładunków. W roku 1603 Krzysztof Dorohostajski w pracy “Hippica” pisał, że rasa ta pochodzi z Huculszczyzny - krainy we wschodniej części Karpat, zamieszkanej przez lud górali huculskich - Rusinów żyjących z pasterstwa, hodowli bydła, myślistwa i hodowli w/w koni huculskich.

W niedzielę o świcie jadę w teren i już wiem, że będzie niesamowicie. Orzeźwiające mroźne powietrze i ostre światło słoneczne tworzą w lesie niepowtarzalny klimat, który pozwala całkowicie odprężyć się i zapomnieć o codziennych problemach. Nie siedźcie w domu w ten weekend, jedźcie nawdychać się rześkiego powietrza na pola lub do lasu. Czuć już w nim nadchodzącą zimę… :)