Szukanie pracy po polsku

Podobno teraz nie trudno o pracę. Wręcz słyszy się jak pracodawcy się skarżą, że nikt nie chce pracować, a już podnoszą pensje niemal w nieskończoność. A teraz jak wygląda rzeczywistość... przynajmniej dla mnie.

Od dwóch miesięcy szukam z mniejszym i większym nasileniem. Skończyłam studia magisterskie, ale okazało się, że nie jestem jedyna :p W dodatku kierunek techniczny, który miał być taki przyszłościowy okazał się bardzo marny.
Najpierw mierzyłam wysoko. Myślę sobie pensja tak co najmniej 2500zł na rękę. Ale dwa tygodnie ciszy w eterze spowodowały, że obniżyłam loty. Ale ciągle miałam nadzieję, że uda mi się zostać projektantem instalacji. Ale jak to może być możliwe skoro na portalach oferujących pracę widzę, że na stanowisko, które mnie interesuje jest już 100+ chętnych. Więc jak się przebić?

W zasadzie na początek asystent projektanta też nie jest zły. I tu sukces po miesiącu i wysłaniu prawie setki CV jest. Pierwszy telefon. Jadę pełna nadziei. To nic, że to nawet nie w moim mieście, że będę musiała dojeżdżać 45 minut autobusem. A tam pan proponuje mi umowę o dzieło za ok. 10 zł za godzinę . To nic, że ustawowo minimalne jest 13,70. Ubezpieczenia brak, chorobowego brak. Dla studentów może i idealna oferta. Jak się ma dwójkę dzieci to już bez szału. Myślę sobie aż tak zdesperowana nie jestem. Dzwonił jeden to zadzwoni więcej. Może chociaż ktoś zaproponuje tą minimalną krajową. I tak o to moje marzenia o godnej pracy po studiach legły w gruzach. Mija kolejny miesiąc i cisza. Zaczęłam się rozglądać po pośrednictwach pracy. Skoro sama nie dam rady... A tam owszem pracy od zatrzęsienia. Głównie w Holandii albo Niemczech. Niestety nie mogę sobie pozwolić na wyjazd. Zostaje jeszcze produkcja w Polsce. Płacą całkiem sensownie koło 3000 brutto. Tylko po co mi były te studia?