Mad Max: Na drodze gniewu (2015r.) - najlepszy film akcji XXI wieku

 Są takie filmy po których nie spodziewasz się nic nadzwyczajnego, a tymczasem po wyjściu z kina nie możesz przestać o nich myśleć. Tutaj zdecydowanie należy podkreślić, że dzieło Georga Millera, który po latach powrócił do uniwersum, które przyniosło mu sławę zdecydowanie wpisuje się w ten nurt.   

  

Nie lubię tak pisać, ale nie oszukujmy się. Za sukcesem tego filmu stoi perfekcyjna realizacja. Doskonały montaż, mistrzowsko rozłożony plan, rewelacyjne zdjęcia i scenariusz, który sprawia, że mamy do czynienia z „jednym wielkim punktem kulminacyjnym”. Robi to wrażenie, tym bardziej, że 71-letni dziadek, który reżyserował dzieło pokazał, iż młodziaki nie tylko muszą się od niego uczyć, ale również od nowa pisać historię kina. Że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, a młode wilki tak „czułe” na „język MTV” muszą jeszcze sporo popracować.   

(więcej o tym jak nakręcono ten film)
 

Ale film nie niesie ze sobą tylko i wyłącznie zmontowanej w morderczym rytmie wideoklipu rąbanki. I za to mu olbrzymia chwała. Udało się w tej opowieści przemycić kilka bardzo ważnych spraw społecznych, o których warto wspomnieć. 

Po pierwsze film w zaskakująco przekonujący sposób podkreśla podział na tych co mają i tych co oczekują. Jest poważny problem ze sprawiedliwym podziałem dóbr (w tym wypadku woda). Dlatego w sposób naturalny rodzą się podziały społeczne i zależność od tych co wodą władają. Ta scena robi wrażenie... 

Po drugie reżyser przypomina nam o tym kim będą kobiety w XXI wieku. To ma być „ich wiek”. Więc zaprezentowane w fabule wątki „godnościowe” i „waleczne” robią wrażenie i naprawdę skłaniają do refleksji na temat tego, czy rozwój kobiet będzie oznaczał wytworzenie „męskiej pierdoły”. Ale ku pokrzepieniu facetów nasz bohater mimo że jest obserwatorem to jednak daje radę :) 

Po trzecie postacie drugiego planu doskonale prezentują systemowe upodlenie. Degeneraci i zwykli niewolnicy nawet gdyby chcieli się przeciw elitom zbuntować to nie za bardzo wiedziały by jak to zrobić. Bo cały aparat przemocy jest po stronie „tych co na górze”.   

(zwiastun)
 W filmie nieprawdopodobną rolę odgrywa muzyka. Potęgująca dynamizm i dodająca skrzydeł bohaterom. Dawno nie słyszałem tak impulsywnej i agresywnej nuty. Piękne jest to, że bez problemu można ją odsłuchać i „bez filmu”. Także daje radę. Ten nutowy chaos i brud robią wrażenie, a co najważniejsze przypomina, że nieco inaczej podane elementy mogą się sprawdzić także w wysokobudżetowej produkcji.   
 No bo chyba właśnie to jest źródłem sukcesu tego działa. Mimo, że film ma budżet 150 milionów to jednak w przeciwieństwie do np. „nowych” Gwiezdnych Wojen czuć tutaj powiew wolności i świeżości. I na luzie podana przemoc, apokaliptyczny świat oraz twardzi ludzie chcący przeżyć pokazują nam, że być może pojawił się film, który uratuje kino akcji. Bardzo mnie na plus zaskoczył. I chyba nie tylko mnie, bo zdobył liczne nagrody z „Oscarami” włącznie.  Zupełnie zasłużenie.
 Na koniec polecam bazę „najlepszych plakatów Mad Max”. Ech… Cudowne!