"Styropian" Pidżamy Porno - piękne wspomnienie z lat 90-tych

 To nie jest łatwe. Dojrzeć muzycznie, gdy wywodzi się ze świata punkowego. No bo często bywa tak, że to aż głupio wygląda, gdy 40 letni facet śpiewa sobie teksty z których już dawno wyrósł i w nie nie wierzy. Są jednak tacy artyści, którzy potrafili się odnaleźć i znaleźli sposób na to, by po przekroczeniu pewnego wieku wciąż brzmieć dla swoich fanów naturalnie, a także poważnie. Zdecydowanie dla mnie takim przykładem jest zespół Pidżama Porno.   

 Mają sporo przebojów. Ale jakoś w mediach o nich zawsze było cicho. Aż tu nagle w 1999 roku na „Przystanku Woodstock” mnóstwo fanów. Setki tysięcy… specjalnie dla nich. Dwa lata później to samo, trzy kolejna powtórka z rozrywki. Jednym z rdzeni ówczesnej popularności jest zdecydowanie płyta „Styropian”.   
 

(„Antifa” na „Przystanku Woodstock”) 

 Nie jest ona punkowa, ale rockowa. To co wyróżnia ją na tle innych, które wówczas się ukazały to świetnie odczytanie knajp z końca lat 90-tych. Udało się zespołowi jakby w nich wstrzelić. Słychać ten rockowy jazgot, ale podany w lirycznych tekstach, które autentycznie momentami skłaniają do fajnych refleksji.   
 

(„Do nieba wzięci”) 

 Płyta zawiera 15 utworów, zróżnicowanych stylistycznie, ale z pozytywnym bardzo humanistycznym przesłaniem. Do moich typów należą takie utwory jak „Styropian” o dojrzewaniu artysty i potrzebie zagwarantowania sobie pewnych praw. „Do nieba wzięci” o trudnej historii miłosnej dwóch outsiderów z małego miasta. Piękny lirycznie „Gdy zostajesz u mnie na noc”, świetnie koresponduje z „Antifą” modnym wówczas sprzeciwie wobec brunatności życia publicznego. Dodajmy do tego przecudne „Spokój i ręce” zmiksowane z ostrych „Welwetowych swetrach”, bazujących na głośniej książce Georga Orwella „W hołdzie Katalonii”.   
 <

(„Gdy zostajesz u mnie na noc”) 

 Po kilku latach zarzuciłem ją do CD w moim aucie. Brzmi zaskakująco świeżo i to trzeba oddać Grabażowi i spółce – podmioty liryczne w ich muzyce są zawsze takie naturalnie swoiskie. Bardzo to cenię. Widać, że proces dojrzewania artystycznego tym artystom wyszedł bardzo dobrze. Ale też ta płyta pokazuje, jak nasze społeczeństwo się zmieniło. Dziś ideały Grabaża nie są tak rozumiane, jak wówczas, czego dał wyraz w utworze „Co się z nami stało”.