PSYCHOKINEZA – to się stało naprawdę! - Cz. 1

Spoglądając wstecz autor może wyznać, że uważa się za osobę uprzywilejowaną, że żył i uczył się w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Był to bowiem czas bardzo szczególny. Zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie właśnie w tym czasie zaczęła rozwijać się nowa dziedzina wiedzy, której nadano nazwę - psychotronika.

Ze względu na zaskakujące i wręcz nieprawdopodobne wyniki badań w tym zakresie, dziedzina ta przyciągnęła uwagę wielu różnych grup interesu, tak że już od około 1985 roku swobodne rozprzestrzenianie wiedzy psychotronicznej stawało się coraz trudniejsze, ale ludzie biorący właśnie wtedy udział w pracach tego kierunku badawczego mieli szansę stać się świadkami rzeczy na pozór niemożliwych. Jednym z takich przypadków była Ninel Kułagina.

Badania nad możliwościami Kułaginy były prowadzone przez wielu naukowców radzieckich, i poza wszelką wątpliwość zdołali oni potwierdzić, że fenomen Kułaginy był nie tylko autentyczny, ale również nie dawał się objaśnić żadnymi znanymi dotychczas prawami fizyki. Kułagina potrafiła wywoływać efekty zarówno oddziałując na przedmioty nieożywione, jak i na żywe organizmy, w tym również na ludzi. Mogła ona siłą woli wpływać na strukturę różnych materiałów (wody, plastiku, włókien polimerowych), przesuwać niewielkie przedmioty, poruszać bez kontaktu igłą kompasu, spowalniać serce żaby, oraz wywoływać na ręce eksperymentatorów uczucie gorąca, a nawet lekkie oparzenia. Ninel Sergiejewna posiadała także zdolność jasnowidzenia i starała się pomagać ludziom chorym. Jej demonstracje często obserwowali skrajni sceptycy, ale nikomu nie udało się udowodnić jej jakiegokolwiek oszustwa.

Pierwszą demonstrację Kułagina przeprowadziła w 1964 roku, w Państwowym Uniwersytecie w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg) na katedrze profesora L. L. Wasiliewa. W 1978 roku podobne obserwacje były przeprowadzone w Leningradzkim Państwowym Instytucie Mechaniki i Optyki pod kierownictwem profesora Giennadija Nikołajewicza Dulniewa. W grupie badaczy zajmujących się fenomenem Kułaginy byli specjaliści w dziedzinie fizyki temperatur, elektroniki kwantowej, chemii fizycznej, akustyki itp. Prace przeprowadzane były jednak głównie wieczorami, kiedy instytut był zamknięty z powodu obaw, że władza komunistyczna mogłaby odnieść się wrogo do tych badań.

Członkami zespołu badawczego byli: K.I. Kryłow (specjalista z elektrodynamiki), G.B. Alszuller (elektrodynamika kwantowa), I.K. Mieszkowskij (chemia fizyczna), oraz profesor Dulniew (fizyka energii) wraz ze swoimi współpracownikami z jego katedry – doktorami nauk N.W. Pilipienienko, W. Kuzminem, S. Wołkowem, K. Tuminasem, i G.N. Wasiliewą. W eksperymentach brali również udział: lekarz medycyny wojskowej S.M. Kirowa, pracownik instytutu prądów wysokiej częstotliwości A.G. Szwarcman, a także E.S. Goroszkow – naukowy współpracownik instytutu magnetyzmu ziemskiego. Badania te były też dalej kontynuowane przez pracowników Państwowego Uniwersytetu Technologii Informacyjnych, Mechaniki i Optyki w specjalnie utworzonym Centrum Energo-Informacyjnych Technologii przez A. Ipatowa, O. Polakową i B. Muratową. W tej fazie badań brał również udział profesor dr. nauk technicznych W.T. Prokopienko (katedra optoelektroniki ciała stałego). Po około trzech latach miała także miejsce publiczna demonstracja możliwości Ninel Kułaginy, w której brali udział rektor MGTU im. E. Baumana - G.A. Nikołajew, profesor W.N. Wołczenko i profesor A.M. Archarow, którzy bardzo wysoko ocenili przeprowadzoną demonstrację. Rezultaty badań zostały później opublikowane wraz ze szczegółowym opisem metodologii w szeregu publikacji. [1] Teoretycznie przyjęto, że zaakceptowanym zjawiskom fizycznym towarzyszyło również nieznane pole X lub pole psi. Wysunięto również szereg hipotez, jakie dodatkowe efekty kwantowe i spinowe mogą występować w tych zjawiskach. Zainteresowanych szczegółami tych badań i ich teoretyczną podstawą autor odsyła do tekstów źródłowych, które niestety dostępne są jedynie w języku rosyjskim.

W niniejszym artykule autor postanowił zacytować szereg filmów z youtube.com, na których można zidentyfikować niektórych z wymienionych w niniejszym artykule ludzi nauki, i przekonać się naocznie o wybranych możliwościach Ninel Kułaginy.

Po latach prac w tym zakresie profesorowi Dulniewowi udało się opracować metodę rozwijania zdolności psychokinetycznych u zwykłych osób, dzięki której już po około dwóch tygodniach przeciętnie utalentowani uczestnicy treningu mogli nauczyć się jak poruszać bez kontaktu fizycznego małymi przedmiotami. [3]

Na temat Kułaginy profesor Dulniew wypowiedział się po wielu latch w sposób następujący:

„Всем, кто до сих пор сомневается в уникальных способностях Кулагиной, хочу определенно заявить: Кулагина – это феномен. И всякие разговоры о том, что она показывала фокусы (скрывала нити, магниты) абсолютно несостоятельны. Работа с Н.С. Кулагиной привела меня к проблеме Тонкого мира. Эта проблема для большинства людей оста ̈ется загадкой.” [3]

„ Wszystkim tym, którzy do tej pory wątpią w unikalne możliwości Ninel Kułaginy chcę przekazać rzecz następującą: Kułagina to fenomen. I wszelkie rozmowy o tym, że przedstawiała ona prestydygitatorskie sztuczki (chowała w rękach nici i magnesy) są absolutnie nieuzasadnione. Praca z Ninel Kułaginą doprowadziła mnie do problemu istnienia świata energii subtelnych. Problem ten dla większości ludzi pozostaje zagadką. [3]

[1] Дульнев Г.Н. В поисках Тонкого мира. Психокинез, те- лепатия, телекинез: факты и научные эксперименты. Весь, СПб, 2004
[2] Дульнев Г.Н. Энергоинформационный обмен в природе. ИТ- МО, СПб, 2000. 140 с. http://books.ifmo.ru/book/233/233.htm
[3] А.И. Крашенюк Эволюция духа: О жизни и творчестве профессора Г.Н. Дульнева (1927 – 2012) Журнал Формирующихся Направлений Науки номер 4(2), стр. 115-121, 2014