Locked down

Waarom ga je niet weer schrijven, dan ben je even ergens anders mee bezig? Lief voorstel natuurlijk maar hoe kan ik over iets anders schrijven dan de situatie waar ik nu in zit. Hoe dom ik ben geweest om alles, mijn lieve dieren en al mijn spullen inclusief de spullen uit mijn kindertijd in te pakken en mee te nemen naar Griekenland om daar een toekomst op te bouwen. Hoe kon ik niet voorzien dat deze relatie zou vastlopen en hiermee ik ook. Hoe kon ik niet zien dat onze verschillen te groot zijn waardoor we nu lijnrecht tegenover elkaar staan. We zwijgen of we vechten. Dus zwijg ik. Al een week of 5. Ik vreet mezelf op en laat dagelijks alle opties aan mij voorbij gaan. Geen spaargeld, geen werk, geen huis is Nederland, 145 euro op mijn rekening en bijna geen vrienden of contacten meer over. Alles is op. Kapot. Ik zit hier in een lockdown, met mijn vriend, waarvan ik houd maar waarmee ik niet meer kan zijn.

Ik wil dat je je me vrijheid gunt, schreeuwde hij de laatste keer dat we ruzie hadden voor de meer dan 100ste keer sinds we hier zijn. Het knapte. Ik gun jou jouw vrijheid. En ik gun mijzelf ook de vrijheid om te mogen verlangen naar bepaalde normen en waarden.
Ik gun mijzelf de vrijheid om te denken over een toekomst zonder jou en stukje bij beetje doet die gedachte me minder pijn.

Geef het onvoorwaardelijkheid. Was een ander advies. Ook een mooi advies met mooie onderbouwing maar precies dat is wat ik de afgelopen 5 maanden heb gedaan en ik ben op. Ik zie geen verbetering. Wel verandering. Maar helaas niet in goede zin.

Jij sluit je af en trekt jezelf terug in jouw eigen wereld. Die waarin jij de uitvinder, bouwer, doorzetter, de koning is en neerkijkt op een ieder die anders functioneert dan jij. Niks doen is voor luie mensen. Op de natuur vertrouwen is achterhaalt. Depressief zijn is een excuus om niet te hoeven doen wat je moet doen. En ik reageer er niet eens meer op.