အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး

ကမ႓ာႀကီးရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္ကို အေဖ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေဖ ထာဝရ ရိွေနမွာပါ။အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ မရိွခဲ့ေပမယ့္ အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵအေနနဲ႔ ရိွေစခ်င္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။အေဖဟာ ညႇင္သာသိမ္ေမြ႔စြာ ေသမင္းေခၚေဆာင္ရာ လိုက္ပါသြားခဲ့ပါၿပီ။ဒီအခ်ိန္မွာ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ဘယ္သူက ကိုယ္ခ်င္းမစာပဲရိွေနမလဲ။အေဖမရိွေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားမိတဲ့အခိုက္မွာ သစ္ရြက္ေလးဟာ ေလထဲမွာ ေမ်ာလႊင့္သလို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသိတရားေတြ အေဝးသို႔ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ေမ်ာလႊင့္ သြားခဲ့ပါတယ္အေဖ။မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္မိၿပီး ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြံ႔အသြားခဲ့တယ္။အရိွန္ျပင္းျပင္း တစ္စံုတစ္ခုခုနဲ႔ ေျပးတိုက္မိသလိုမ်ိဳး နာက်င္ခံစားရျပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးေတြဟာ ေလဟာႏွယ္ထဲ ေရာက္ရိွသြားခဲ့ပါတယ္။မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈဟာ အတိုင္းအတာအထိေက်ာ္လြန္သြားတဲ့အခါ မငိုတဲ့ မ်က္ဝန္းဟာ အလိုလို မ်က္ရည္ဥမ်ားစီးက်လာခဲ့တယ္။အေတြးေတြ၊ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပံုရိပ္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ ထင္ဟပ္လာတဲ့အခါ နာက်င္ခံစားမႈေတြဟာ ႐ိုွက္သံအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။အကိုရဲ႕ သတိေပးမႈသာ မရိွရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ ပြဲပ်က္ရမယ့္အျဖစ္လို ေအာ္ငိုမိမွာ အမွန္ပါ။

ဒါေပမယ့္ အေဖ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးေလးကို လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ခြင့္ ရျငားပါေစဆိုၿပီး ေပ်ာ့ႏြဲ႔ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အားကို စုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေဖ့ ေခါင္းခ်ခဲ့ရာ အိမ္အိုေလးဆီသို႔ေရာက္ရိွရန္ မာန္ကိုတင္းရင္း ေရႊစံကားဆိုတဲ့ ကားကိုစီးကာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕အရိပ္ေတြကို အျခားအာရံုေတြနဲ႔အစားထိုး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ညလံုး ပင္ပန္းတယ္လို႔ သေဘာမထားပဲ အေဖ့ဆီေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမရဲ႕ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကေလးၿမိဳ႕နားက ပညာရည္ႏို႔ေသာက္ရာ ေက်းဇူးရွင္အမိတကၠသိုလ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းစတက္ဖို႔ ေက်ာင္းလာအပ္ေတာ့ အေဖနဲ႔အတူ ပထမဦးဆံုး ေရာက္လာခဲ့တာေတြ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္လို႔ တစ္လတစ္ခါ ေနပူပူဆိုင္ကယ္စီးျပီး လာခဲ့ရတာေတြကို တရိပ္ရိပ္ျမင္လာမိတယ္။ ေလးႏွစ္လံုးလံုး မၿငိဳမျငင္ အေဖတာဝန္မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။အေဖ့ကို ပင္ပန္းမွာစိုးရိမ္လို႔ "အေဖ မလာပါနဲ႔"လို႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထာဝရ အမွတ္တရတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ႏုပ်ိဳျခင္းကို ဇရာက ဝါးၿမိဳလိုက္ေပမယ့္ သားကိုခ်စ္တဲ့မိဘရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ အပင္ပန္းခံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီ လာေတြ႔၊ လာအိပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။အေဖ့ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းေတာ္မွာပဲ အေဖ့ရဲ႕ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ ရခဲ့တာေတြ၊ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲ ဂုဏ္ယူေနခဲ့တာေတြ ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးေတြဟာ မ်က္ရည္အျဖစ္သို႔ တစ္ဖန္ ရုပ္ခ်င္းကူေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ကားထဲမွ ပါလာတဲ့ခရီးသည္ေတြ မသိေအာင္ မ်က္ရည္ကို ခိုးသုတ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စကားသံကို သူတို႔ ရိပ္မိမွာပါ။ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမ တမူးၿမိဳ႕နယ္ ဝိတုတ္ရြာကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္အလာတိုင္းကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနတတ္တဲ့ ကားလမ္းေဘးက ကုုကၠိဳပင္ေအာက္မွာ အေဖ့ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္လာရပါတယ္။ အေဖက အျပံဳးမပ်က္ ေႏြးေထြးစြာေစာင့္ႀကိဳေပးေနဦးမလားဆိုၿပီး ႐ူးသြပ္စြာ လွမ္းၾကည့္မိျပန္တယ္ေလ။လာႀကိဳတဲ့ ဦးေလးကိုျမင္လိုက္တဲ့အခါမွာ မာန္တင္းခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြဟာ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငိုမိတယ္။အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ ခြန္အားကို ေမြးထားရဦးမယ္ေလ။သုသာန္မွာ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္ အေဖ့ရဲ႕ အုပ္ဂူျဖဴ ျဖဴ ေလးကို သြန္းလုပ္ေနတာ ျမင္တဲ့အခါမွာလည္း ဦးေလးက ဆိုင္ကယ္ ေ႐ွ႕ ကေန ဆြဲထားရေလာက္ေအာင္ ေအာ္ငိုမိတယ္။

အိမ္ကို ေရာက္ဖို႔ ခြန္အားေတြ နည္းေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို လွမ္းျမင္ၿပီ ဆိုရံုနဲ႔ စည္ကားလွတဲ႕ လူအုပ္ႀကီးေတြဟာ အေဖ့ဆံုးျပီဆိုတာ ပိုပီျပင္ေစခဲ့တယ္။အိမ္ထဲ တိုးဝင္လိုက္တာကို သိလိုက္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ အေမွာင္က်သြားခဲ့ပါတယ္။အေဒၚေတြက သတိရေအာင္လုပ္ေပးျပီး အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ခိုင္းတယ္။ကြၽန္ေတာ္ျပန္အလာကို အေဖက နာမ္မရိွ၊ ႐ုပ္လည္း ပီျပင္စြာ မရိွေတာ့ပဲ ဆီးႀကိဳေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့တာပါ။ေနာက္ဆံုးခရီးကို ညီအကို ေမာင္ႏွမ စံုညီစြာ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ႏွစ္ညထားခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေပးၾကတာပါ။ အေဖ့ရဲ႕ ႐ုပ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ အိပ္မက္ဆန္လွပါတယ္။အေဖနဲ႔ မေတြ႔ရတာ တစ္လေတာင္ မျပည့္ေသးေပမယ့္ ေသျခင္းတရားက အေဖ့ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကိုပါ ႏွစ္ညတည္းနဲ႔ သယ္ယူသြားခဲ့တယ္။သဘာဝႀကီးကို လြန္ဆန္လို႔မရပါလားဆိုတာ အားလံုးသိပါတယ္။ အိပ္မက္ပမာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သံေဝဂတရားႀကီးကို အံ့ေအာ္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ အေဖ့ကိုျမင္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္သတိတရားေလးေတာင္မထားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကိုလည္း လိုက္ပါ မပို႔ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ ဝမ္းနည္းလို႔မဆံုးပါဘူးအေဖ။ အေဖ့ရဲ႕ စကားသံေတြ၊ အေဖ့ရဲ႕ အျပဳအမူေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အျမဲသတိရေနမွာပါ အေဖ။

@tamuthar(Own Creater)