بیماری ویروس زیکا نوعی عفونت ویروسی است که از طریق پشه منتقل می‌شود. این بیماری اکثراً در نواحی استوایی و نیمه‌استوایی جهان بروز می‌کند. معمولاً کسانی که به بیماری ویروس زیکا مبتلا می‌شوند، هیچ‌گونه علامت و نشانه‌ای ندارند. البته برخی از موارد دچار تب خفیف، بثورات جلدی، و درد عضلانی می‌شوند. علایم دیگر آن می‌تواند به صورت سردرد، التهاب ملتحمه، و احساس بی‌حالی عمومی باشد.
وقتی که عفونت ویروس زیکا در حین حاملگی اتفاق می‌افتد، گاهی از اوقات باعث سقط جنین می‌شود، یا اینکه می‌تواند سبب بروز میکروسفالی در جنین گردد که نوعی اختلال مغزی مادرزادی است که حتی می‌تواند کشنده باشد. علاوه بر این، ویروس زیکا باعث اختلالات عصبی دیگر، مانند سندروم گیلَن-باره، نیز می‌شود.
Image credit: Baltimore City Health Department
هم‌اکنون پژوهشگران در حال تحقیق برای یافتن ویروسی واکسنی برای ویروس زیکا هستند. در حال حاضر، بهترین راه پیش‌گیری جلوگیری از گزش پشه و از بین بردن زیستگاه پشه‌ها است.
معمولاً حدود ۸۰ درصد کسانی که به عفونت ویروس زیکا مبتلا می‌شوند، هیچ‌گونه علامت و نشانه‌ای ندارند. موارد معدودی که علامت‌دار هستند، معمولاً بعد از ۲ تا ۷ روز پس از گزیده شدن به‌وسیله‌ی پشه‌ی آلوده علایم خود را نشان می‌دهند. این علایم معمولاً شامل تب خفیف، بثورات جلدی، و درد عضلانی یا مفصلی است. سردرد، قرمزی چشم، و التهاب ملتحمه نیز از جمله‌ی علایم این بیماری محسوب می‌شود. در اکثر موارد، بیمار کاملاً بهبود می‌یابد و حدوداً پس از یک هفته علایم بیماری برطرف می‌شود.
معمولاً عفونت ویروس زیکا از طریق پشه‌های آلوده از نوع آئدس منتقل می‌شود. پشه‌ی آئدس در همه جای دنیا یافت می‌شود. این ویروس نخستین بار در دره‌ی زیکا (Zika) در آفریقا در سال ۱۹۴۷ یافت شد. با این حال، مواردی از شیوع این ویروس در آسیا، جزایر اقیانوسیه، و آمریکا مشاهده شده است.
وقتی که پشه فردی را که مبتلا به ویروس زیکا است نیش می‌زند، ویروس وارد بدن پشه می‌شود. سپس پشه فرد دیگری را نیش می‌زند و ویروس وارد جریان خون فرد جدید می‌شود. گسترش ویروس از طریق تماس جنسی و انتقال خون نیز گزارش شده است.
در حال حاضر، واکسنی برای پیش‌گیری از بیماری ویروس زیکا وجود ندارد. ازاین‌رو، مراکز کنترل بیماری‌ها توصیه می‌کنند که زنان حامله از سفر به نواحی شیوع ویروس زیکا خودداری کنند.