Sinterstaat
had hij meer dan vijftig keinen verdiend. De vrouw was zo
tevreden iemand gevonden te hebben die werken serieus
nam, dat ze hem vroeg om de volgende avond terug te komen.
Jonathan beloofde om terug te komen als hij kon en verliet toen het
festivalterrein op zoek naar een plek om de nacht door te brengen. Hij
had geen idee wat hij moest doen dus liep hij doelloos door de stad.
Toen hij even stopte bij het schemerige licht van een lantaarnpaal
stapte er een oudere man in een nachthemd naar buiten op de veranda
van een nabijgelegen huis. Hij loenste en gluurde naar de daken van
de rij huizen aan de rand van de straat.
Nieuwsgierig geworden, vroeg Jonathan:"Waar kijkt u naar?"
"Naar het dak van dat huis", fluisterde de man in het donker wijzend.
"Zie je die dikke vent in het rood, wit en blauw? Zijn zak met de buit
wordt met ieder huis dat hij een bezoek brengt steeds groter."
Jonathan keek in de richting waarin de man wees. Een vage scha-
duwachtige vorm kroop over het dak van één van de huizen. "Ja, ik
zie hem! Waarom slaat u geen alarm en waarschuwt u de mensen die
daar wonen niet?"
"Oh, dat zou ik nooit doen", huiverde de man. "Sinterstaat heeft een
kwaadaardig temperament en is ongenadig voor iedereen die hem
dwarsboomt."
"U kent hem?", protesteerde Jonathan. "Maar..."
"Sssst! Niet zo luid", zei de oude man met een vinger tegen zijn lippen.
"Sinterstaat komt extra langs bij mensen die te veel lawaai maken. De
meeste mensen doen net alsof ze slapen tijdens deze afschuwelijke
nacht - alhoewel het onmogelijk is om zo'n inbreuk op je privacy te
negeren."
Trachtend zachtjes te praten ging Jonathan dicht naar het oor van
de man: "Ik snap het niet. Waarom knijpen mensen een oogje dicht
als ze worden beroofd?"
"Mensen houden op deze speciale nacht in april hun mond", legde de
oude man uit. "Anders zou dat de sensatie die ze op pakjesavond krij-
gen teniet kunnen doen, wanneer Sinterstaat terugkomt om op Pak-
jesavond in ieder huis wat speelgoed en snuisterijen rond te strooien."
"Oh," zei Jonathan met een blik van opluchting, "dus Sinterstaat
geeft alles weer terug?"
"Nauwelijks! Maar mensen vinden het leuk om te denken dat hij
dat doet. Ik probeer om wakker te blijven en op te letten op wat hij
wegneemt en wat hij teruggeeft. Je zou kunnen zeggen dat het een
soort hobby van me is. Volgen mijn berekening houdt Sinterstaat
het meeste voor zichzelf en een paar bevoorrechte huishoudens in de
stad."
"Maar," zei de oude man, terwijl hij uit frustratie met zijn hand tegen
het hek van de veranda sloeg, "Sinterstaat zorgt ervoor dat hij iedereen
net genoeg teruggeeft om ze tevreden te houden. Dat zorgt ervoor dat
iedereen de april daarop, wanneer hij weer terugkomt om te nemen
wat hij wil, zijn ogen sluit."
"Ik begrijp het niet," zei Jonathan, "waarom blijven de mensen niet
wakker, doen ze aangifte van de dief en houden ze hun eigendommen
niet" Dan zouden ze zelf de snuisterijen kunnen kopen die ze willen en
ze weggeven aan wie ze maar wilen."
De oude man grinnikte en schudde zijn hoofd bij zoveel naïviteit.
"Sinterstaat is werkelijk de kinderdroom van iedereen. Ouders hebben
hun kinderen altijd geleerd dat het speelgoed en de snuisterijen van
Sinterstaat magisch door de schoorsteen komen en dat het niemand
iets kost."
Toen de man Jonathans verwilderde verschijning zag, zei hij: "Het
lijkt erop dat je een drukke dag hebt gehad, knul."
"Ik was op zoek naar een plek om de nacht door te brengen", zei
Jonathan verlegen.
"Nou, je lijkt me een aardige knul," zei de man, "waarom blijf je niet
bij ons slapen? Rose en ik hebben het hele huis voor onszelf alleen."
Jonathan was blij met het aanbod van de man. Binnen maakte Jona-
than kennis met Rose, de mollige vrouw van de oude man; ze bracht
hem vrolijk een kop hete chocolademelk en een bord versgebakken
koekjes. Nadat de laatste kruimel was verorberd, strekte Jonathan
zich uit op de divan die het stel met een kussen en een paar dekens
voor hem in gereedheid had gebracht.
De oude man stak een lange pijp aan en leunde achterover in de
kussens van zijn schommelstoel. Hun huis was niet groot, niet rijk
gemeubileerd en bepaald niet nieuw. Maar voor de vermoeide, jonge
vreemdeling was dit het perfecte toevluchtsoord.
Een klein vuur in de open haard verwarmde en verlichtte de met
hout betimmerde kamer. Boven de schoorsteenmantel hingen twee
lijsten, één met een familieportret en één met een stamboom. Op de
eenvoudige, houten vloer lag een versleten, ovaal kleed.
Terwijl hij ging liggen, vroeg Jonathan: "Hoe is deze april-traditie
begonnen?"
"Vroeger hadden we een feestdag die 'Sinterklaasavond' heette. Dat
was een fantastische tijd van het jaar. Het was oorspronkelijk een reli-
gieuze feestdag die gekenmerkt werd door het geven van cadeautjes
en vreugde. Iedereen vond het zó leuk dat de Raad van Hoge Heren
besloot dat het te belangrijk was om overgelaten te worden aan onge-
breidelde spontaniteit en chaotische vieringen. Ze namen het over
zodat het 'correct' georganiseerd zou worden."
Zijn sarcastische toon verried zijn afkeuring.
"Als eerste moesten de ongepaste, religueuze symbolen verdwijnen.
De Hoge Heren veranderden de naam officieel in 'pakjesavond' en de
populaire, mythische cadeautjesgever kreeg de nieuwe naam 'Sinter-
staat', waarbij de belastingontvanger het kostuum aantrekt."
De oude man wachtte even om een paar diepe trekken te nemen en
de tabak aan te stampen.
Hij vervolgde: "Pakjesavond belastingformulieren moeten nu in drie-
voud bij het Bureau van Goede Wil worden ingeleverd. Het Bureau van
Goede Wil bepaalt hoeveel vrijgevigheid van iedere belastingbetaler
wordt verlangd, op basis van een formule die door de Hoge Heren is
bepaald. Je bent zojuist getuige geweest van de jaarlijkse collecte.
Vervolgens komt het Bureau van Ondeugend en Leuk om de hoek
kijken. Met behulp van een officiële Beheerder van Zeden, dient ieder-
een een formulier in waarin tot in detail het goede en slechte gedrag
gedurende het afgelopen jaar wordt toegelicht.
Het Bureau van Ondeugend en Leuk heeft een leger aan klerken
en inspecteurs in dienst om te bepalen of degenen die in december
cadeaus willen ontvangen het wel waard zijn.
Tot slot heeft de Commissie voor Correcte Smaak de grootte en
stijl van toegestane keuzen voor cadeaus gestandaardiseerd door het
zonder openbare aanbesteding uitgeven van contracten aan voor-
keursfabrikanten met de juiste politieke aansluiting.
Iedereen ontvangt zonder onderscheid dezelfde, door de overheid
verstrekte ornamenten om zijn huis mee te versieren. Op pakjesavond
worden door de massa de correcte feestliederen gezongen."
De vermoeide, jonge avonturier was inmiddels vast in slaap geval-
len. Toen de man de deken over Jonathans schouders trok, kon er
buiten een miauwende kat worden gehoord. Rose fluisterde: "Prettige
pakjesavond.
Uit 'De avonturen van Jonathan Gullible' van professor Ken Schoolland
Congratulations @rijndelta! You have completed some achievement on Steemit and have been rewarded with new badge(s) :
Click on any badge to view your own Board of Honor on SteemitBoard.
For more information about SteemitBoard, click here
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOPDownvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit