ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္

စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ ဘိုးဉာဏ္ႀကီး ဒႆနတစ္ခုရွိတယ္။

လြန္ေလၿပီးေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန့္က ဦးဇင္းတို႔ ဘိုဉာဏ္တို႔ ဆရာဘုန္ႀကီးကို တိုင္းမွူးက ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မႏွင့္ ဖမ္းဆီးသြားတယ္။ ဘိုးဉာဏ္ႀကီးတို႔က တပည့္ႀကီးေတြဆိုေတာ့ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ စြမ္းသာသမၽွ ဆရာေတာ္ ေထာင္မက်ေရး ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးဉာဏ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ ဒႆနပါ။

ဘိုးဉာဏ္တို႔က တပည့္ႀကီးေတြဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဟိုလူ႔ အေဖေခၚရ ဒီလူ႔ အေဖေခၚရ။ နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမွန္သမၽွ သြားေတြ႕ မဟုတ္မမွန္ေၾကာင္း သြားရွင္း။ ဘိုးဉာဏ္ဆိုတာကလည္း ေတာသားပဇင္းငယ္ကိုး။ အဲသလို ဂ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီးေက်ာေျပာင္ေတြကို သြားေတြ႕ရတဲ့အခါ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္သတဲ့။ အစက မေတြ႕ရဲဘူး။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေျပာရဲဘူး။​

သို႔ႏွင့္ အဲဒီ ေၾကာက္စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေတြးလိုက္လဲဆိုေတာ့ "ဒီလူႀကီးလည္း ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေခြးစိတန္းလန္းႏွင့္ ဖုန္ထဲသဲထဲ ေဆာ့ကစားေျပးလႊားေနမွာ"လို႔ ဂ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီးလို႔ မေတြးဘဲ ကေလးေလးလို႔ စိတ္ထဲျမင္ၾကည့္လိုက္တယ္တဲ့။ ႏွပ္ခ်ီးတြဲေလာင္း ေဘာင္းဘီကမပါ ထန္းညက္ခဲ လက္ကကိုင္လို႔ ပါးစပ္မွာလည္း ယင္ေကာင္ေတြက နားလို႔။​ ႏွာေခါင္းက က်လာတဲ့ ႏွပ္ေခ်းကို ရွလြတ္ ရွလြတ္ဆိုၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္ယူလိုက္။ ဖင္ေလးကို ေျပာင္လို႔ ေျပးသာ ေျပးသာ။

အဲသလို အဲသလို ရာထူးဌာနႏၲရေတြ ဂုဏ္ေတြ ျဒပ္ေတြ စည္းစိမ္ေရႊေငြေတြမပါတဲ့ ကေလးေလးဘဝကို အာ႐ုံယူလိုက္ေတာ့ ဘိုးဉာဏ္ႀကီးစိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ကို မဆိုထားဘိ ရည္ခ်င္စိတ္ကို ေပါက္လာသတဲ့။ ေသခ်ာၾကည့္ေလ ကေလးေလးႏွင့္ တူေလ။ ကေလးေလးႏွင့္ တူလာေလ ေၾကာက္စိတ္ေတြေျပၿပီး ခ်စ္စိတ္ေတြေပါက္လာေလ။

လူတိုင္းလူတိုင္းက ငယ္ရာကႀကီးလာၾကတာ။ ရာထူးဂုဏ္သိမ္စည္းစိမ္ေရႊေငြေတြေၾကာင့္ သူက ဘာေကာင္ ငါက ဘာေကာင္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတာ။ ကေလးဘဝမွာေတာ့ လူတိုင္းက သူငယ္ႏွပ္စားခ်ည္းပါပဲ။ ကေလးကလားခ်ည္းပါပဲ။

ဒီေန႔ ေဖ့ဘုတ္က ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ဖြယ္အမူအယာဗြီဒီယိုကို ၾကည့္ၿပီး ဘိုဉာဏ္ႀကီးဒႆနကို ဗားရွင္းျမႇင့္ၾကည့္မိတယ္။ ဘာ ဗားရွင္းလဲ။ ခြင့္လႊတ္မွုဗားရွင္း။

ေတြးၾကည့္တာေပါ့ေလ။ ေလာကႀကီးကို စိတ္ခ်မ္းသာမွုအေပးမွုဆုံးအရာက ကေလးေတြပဲ။ ႀကီးလာမွ သူခိုးျဖစ္ ဓားျပျဖစ္ လူဆိုးျဖစ္ၾကေသာ္ျငား ငယ္စဥ္ကေတာ့ သူ႔မိဘ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို စိတ္ခ်မ္းသာမွု စိတ္ေက်နပ္မွုအမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။

သူ တစ္ခ်ိန္က အျပစ္ကင္းခဲ့ဖူးတယ္ ေကာင္းခဲ့ဖူးတယ္ ဖူးဖူးမွုတ္အခ်စ္ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ မုန္းတီးစက္ဆုတ္စရာေကာင္းေသာ္ျငား သူ တစ္ခ်ိန္က ေမ့ခ်စ္သဲအူ ပြက္ပြက္ဆူ အခ်စ္တုံး အခ်စ္ခဲေလးပါလား။ ေၾသာ္ ဟုတ္သာ။ သူ ေလာကႀကီးကို ေကာင္းက်ိဳးေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သူမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူမ်ားအခ်စ္ခံရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါဆို ငါက သူ႔ကို ဘာလို႔ မုန္းေနရတာလဲ။

အရွင္သာရိပုတၱရာေျပာတဲ့ အာဃာတေျဖနည္းႏွင့္ အေတာ္တူပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာကေတာ့ သူ႔မွာ ေကာင္းကြက္ေလးတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္တဲ့။ အႏွီးေကာင္းကြက္ေလးကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးၾကည့္ပါတဲ့။ ေရဆာေနသူက အမွိုက္ေတြကို ဖယ္ၿပီး ေရေသာက္သလိုေပါ့တဲ့။ အခုလည္း အခုမွ သူ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ငယ္ငယ္က သူတကယ္အျပစ္ကင္းစင္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဥပမာ ႏွင္းဆီပန္း။ အေရာင္လည္း လြင့္၊ ပြင့္ဖတ္က ရင့္၊ ပင္ျမင့္ထက္ကေန ေျမခသက္ေလၽွာေတာ့မယ္။ သို႔ေသာ္ သူ တစ္ခ်ိန္က တကယ္လွခဲ့ပါတာ။ သူ႔ပြင့္ဖတ္ေလးေတြက စံရတီမိုးျမင့္ ႏွုတ္ခမ္းေလးလို ရဲရဲနီ။ သူ႔အဆင္းက ရဲရဲရင့္ရင့္။ သူ႔ဟန္ပန္က သူလိုလူ ဇမၺဴမွာ မရွိ။ သူ႔အနံ႔က သင္းပ်ံ႕ေမႊးထုံ။ အခုလား ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ တစ္ေနကုန္ ေနပူထဲ အလုပ္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမား ေက်ာျပင္လို။ တစ္ဖတ္ျခင္း တစ္လႊားျခင္း ႂကြက်ၿပီး အမွိုက္ျဖစ္ေတာ့မယ္။

ေလာကႀကီးအတြက္ အမွိုက္သဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူ တစ္ခ်ိန္က တကယ္ကို ေလာကကို အလွဆင္ခဲ့တာပါ။

"အမုန္းမီးမ်ားပဲ ႏွလုံးသားထဲမွာ
တဝုန္းဝုန္း ကၽြမ္းေလာင္ေနၿပီ
ေရွးေရွးတုန္းကေကာင္းခဲ့ဖူးသမၽွ
အခုက် မင္းကေမ့ၿပီ
ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ရက္လႏွစ္တို႔
မင္းငဲ့ေစာင္းေတာင္မၾကည့္ဘူး
ငါ့ဘဝေလး တစ္စစီ
မင္းရက္စက္လို႔သြားၿပီ

ဘယ္သူရွိမလဲ အရမ္းခ်စ္ၿပီးမွ
အခ်စ္နဲ႔မေပါင္းခ်င္ ဘယ္သူရွိမလဲ
ေလာကႀကီးထဲ အခ်စ္နဲ႔မေဝးခ်င္
ဘယ္သူရွိမလဲ
အသည္းကြဲရေတာ့ မ်က္ရည္မက်တာ
ဘယ္သူရွိမလဲ
ေျပာအခ်စ္ေရ ဘယ္သူရွိမလဲ

မင္းအတြက္ လုံးလုံးေပးအပ္ခဲ့တဲ့
ငါ့အခ်စ္ရဲ့တန္ဖိုး
မင္းမသိပဲနဲ႔ စေတးပစ္ခဲ့တဲ့
ငါ့ယုံၾကည္မွုအားလုံး
အဆုံးသတ္က်ေတာ့ နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့
ငါ့အိပ္မက္ကမၻာေလး
ႏွလုံးသားအား တစ္စစီ
မင္းခြဲစိတ္ခဲ့ၿပီ ဘယ္သူရွိမလဲ

အရမ္းခ်စ္ၿပီးမွ အခ်စ္နဲ႔မေပါင္းခ်င္
ဘယ္သူရွိမလဲ
ေလာကႀကီးထဲ အခ်စ္နဲ႔မေဝးခ်င္
ဘယ္သူရွိမလဲ
အသည္းကြဲရေတာ့ မ်က္ရည္မက်တာ
ဘယ္သူရွိမလဲ
ေျပာအခ်စ္ေရ

ငါဆိုတာမင္းအတြက္
အသက္ရွင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းလဲ
ေျပာတာအႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ
ဒီကမၻာမွာငါ့ေလာက္မင္းအေပၚ
ဂ႐ုစိုက္ခ်စ္နိုင္ခဲ့တာ ဘယ္သူရွိမလဲ
ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ့အျပဳအမူေတြကို
နင္အခုေတာ့ ၾကည့္မရ ငါ့ဘဝ

အရမ္းခ်စ္ၿပီးမွ
အခ်စ္နဲ႔မေပါင္းခ်င္ ဘယ္သူရွိမလဲ
ေလာကႀကီးထဲ အခ်စ္နဲ႔မေဝးခ်င္
ဘယ္သူရွိမလဲ
အသည္းကြဲရေတာ့ မ်က္ရည္မက်တာ
ဘယ္သူရွိမလဲ ေျပာ

မင္းအတြက္ လုံးလုံးေပးအပ္ထားတဲ့
ငါ့အခ်စ္ရဲ့တန္ဖိုး
မင္းမသိပဲနဲ႔ စေတးပစ္ခဲ့တဲ့
ငါ့ယုံၾကည္မွုအားလုံး
အဆုံးသတ္က်ေတာ့
နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ငါ့အိပ္မက္ကမၻာေလး
ႏွလုံးသားအား တစ္စစီမင္းခြဲစိတ္ခဲ့ၿပီ

အမုန္းမီးမ်ားပဲ ႏွလုံးသားထဲမွာ
တဝုန္းဝုန္းကၽြမ္းေလာင္ေနၿပီ
ေရွးေရွးတုန္းကေကာင္းခဲ့ဖူးသမၽွ
အခုက် မင့္းကေမ့ၿပီ
ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ရက္လႏွစ္ေတြ
မင္းငဲ့ေစာင္းေတာင္မၾကည့္ဘူး
ငါ့ဘဝေလး တစ္စစီ မင္းရက္စက္သြားၿပ