Sanki paha biçilemez zannettiğim hayallerime birisi bir miktar para teklif etmiş gibi. Ruhum fakir olduğu için de istemsizce "aslında iyi para he" diyerek düşünmüşüm gibi şu sıralar hayatım.
Vazgeçiyorum fakat umudum bitmiyor. Umudumun bittiği yerde hayallerim devreye giriyor. Çalışmayan arabayı çalışsın diye zorluyormuşum gibi şu sıralar düzenim, hani aptal da değilim galiba. Sadece bi hevessizlik kaplıyor ruhumu, istemsizce ölümü düşünüp "bana mı kalacak?" adı altında tüm günlerimi yatarak geçirmek istiyorum. Fakat hayallerim var, çabam yok gibi. Biliyorum ne kadar zorlarsam zorlayayım bu araba çalışmayacak ama çalışacak gibi geliyor.
İnsan aptal olduğunu bilebilir mi acaba? Tüm işimi ve geleceğimi bırakıp sadece bu soruyu düşünüyorum, aptal olduğunu bilen birisi sırf bunu bildiği içinde zeki değil midir?