Gözəl görmək.

Payızın son günləri. Çox alçaq boz səma. Qat- qat asılmış qara buludlar. Çiskin soyuq yağış. Rütubətdən qaralmış və ağırlaşmış budaqlar. Şappıltı ilə yerə sərilən islaq yarpaqlar. Boz səmada təlaşla uçuşan boz sərçələr. Küçələrdə qərar tutmuş palçıqlı gölməçələr. Və qışın gəlib çatmasına qəzəblənən bir dekabr..Bir son bahar ancaq bu cür təsvir oluna bilər. Təbii ki, bütün bunları sevən insanlar var. Payız səbəbsiz yerə insanı qüssələndirən yeganə fəsildi. Onlardan biri dahi rus şairi Puşkin idi. Payız onun ilham pərisi idi. Bu saydığım hüzünlü payız təsvirinə küncündə çırtaçırtla yanan bir soba, onun üstündə sakitcə dızıldayan bir çaydan olan isti bir daxma əlavə eləsək şairlərin niyə payızı sevdiyini anlamış olarıq. Hələ buxar tutmuş pəncərənin altında qoyulmuş bir divan, ya da çarpayını da əlavə etsək. O divanda balışa yaslanaraq qarşısındakı masaya qoyulmuş çaydan qurtum- qurtum içərək nələr yaratmaz ki şair.
Yaratmaq demişkən, bir dəfə uşaqlara " Balıq ovu" mövzusunda bir yazı yazmaq tapşırmışdım. Hərə bacardığından bir şeylər yazıb gətirmişdi. Bir uşaq isə " Güllər" mövzusunda inşa yazmışdı. Oxudu, çox da gözəl yazmışdı. Nə üçün tapşırdığım mövzunu yox, məhz güllərdən yazdığını soruşduqda isə həyatı boyu balıq tutmağa getmədiyini söylədi. Ən sadə və ən iti uşaq məntiqi. Görmədiyimiz şeyləri necə təsvir edə bilərik ki. Görmək lazımdı. Amma gözəl görmək. Puşkin o çirkin payızı gözəl görən kimi.