O işıqlı pəncərə

Yine aylardan kasım.
Dönüb dolanıb payıza gəlirəm. Ruhumun fəslidir payız. Amma yox. Başqa bir mövzudan danışaqdım. Münasibətlərdən. Adlı və adsız münasibətlərdən. Bir dostum var. Münasibət və dost demişkən, bəzi münasibətlər onlara ad qoymağa çalışarkən məhv olub gedir. Bəzi münasibətlərin adı yoxdu yəni. O sənin kimindi ki? - sualı ilə dara çəkilən münasibətlər. O sualın cavabı əslində nədir? Danışanda rahatlıq tapdığım, özüm kimi olduğum və məni yanlışımla , doğrumla anlayan birisi. O münasibətlərin cinsi yoxdur, yaşı da yoxdur.
Başqa birisinin " necəsən? "- sualına cavab versən ki, -" payız kimiyəm, ya da bazar ertəsi kimiyəm" - heç anlamaz. Bəlkə də onu ələ saldığını düşünər.
Amma ona deyərsən. Bəzən günlərlə susduğunda daha çox danışarsan onunla. Çünki susduğunu dinlədiyindən əminsən. Bu susqunluğun ardından -" yaxşısan? - sorusunu alarsan. Bax onda bilərsən ki, kimsə var, sükutunu dinləyən. Münasibətlərə ad qoymağa çalışmayın. Həyatınızda -" yaxşısan?"- deyən birini itirməmək üçün.
Məsələn, mən bu gün bazar ertəsi kimiyəm.
Bazar ertəsi. Səhər. İşgəncə. Qalxmağa cəhd. Bir daha cəhd. Səs. Zəngli saat. Axtarış. Ah, bu daim itən tərliklər. Pəncərə. Çöldə yağış yağır. Deyəsən, çətiri işdə qoymuşam. Saat uçur. Özüm bir yana, itə yemək verməliyəm. Off, şənbə nə vaxt olacaq bir də. Nə yaxşı çəkmələrimi axşamdan təmizləmişəm. Axır ki, vaxtında evdən çıxdım. Məktəbin qapısında. Məktəbə gələn şirin- şirin balalar. Yox, həyat gözəlmiş.
Sən də sağ ol, dostum.
Mən yaxşıyam...