Een wandeling ... Een avontuur.

Nou dat was me de wandeling vandaag. Soms wil niets, en zit alles tegen ... en moet je van huis vertrekken om je hoofd eens even goed leeg te gaan maken. Vandaag was dus zo'n dag. Een wandeling met de honden is dan de oplossing. Meer als 2 honden tegelijk neem ik nooit mee. Dat heeft een paar redenen, maar de belangrijkste is toch wel dat als ik ze alle vier tegelijk mee zou nemen, zij echt met mij gaan lopen in plaats van ik met hun.

Dan is de vraag nog altijd ... wie neem ik dan WEL mee, en wie laat ik dan automatisch thuis. Lex gaat deze dagen niet zo goed. Hij kan geen kilometers meer maken. Dus helaas viel die af om mee te gaan. Jammer want juist met Lex kon je ideaal lopen als je je hoofd leeg wilde maken. Lex trekt niet, Lex let op waar jij loopt en is altijd blij om mee te mogen. Daarbij is Lex ook nog eens een rustige hond als het op andere honden aankomt ...

Maar goed, de keuze werd dus al wat beperkter. Het zou of de combinatie Rowan & Lana worden, of de combinatie Rowan & Myla. De combinatie Lana & Myla maak ik ook niet zo snel ... dat is namelijk ook vragen om problemen.

Uiteindelijk heb ik besloten om Rowan & Lana mee te nemen. Ook weer twee redenen. Lana is het drukst van allemaal, maar zij trekt minder hard aan de lijn als Myla. Als ik haar nu mee nam om mijn hoofd leeg te maken dan was zij daarna goed moe en had ik nog enigszins ontspannen gelopen. Want ik ging niet de bossen in, dus loslopen zat er deze wandeling niet in. In de bossen is het altijd druk met feestdagen.

Ik ben vertrokken en ben eens een ander pad ingelopen, een pad wat ik in al die tijd dat ik hier nu woon nog niet verkend had. En ik moet zeggen, ik liep heerlijk een eind weg. En ineens sloeg mijn hart 10 slagen over. Stond ik strak van spanning, en stond ik met twee stuiterende herders aan de lijn ... tegenover een andere herder. Een prachtige Duitse Herder, alleen helaas was het niet onze eigen Lexxieboy.

Gelukkig zat er nog een sloot tussen de Duitse Herder en mijn honden, en aarzelde de Duitse Herder even. Toen ik dat zag heb ik mijn twee stuiterballen naast me gecommandeerd. En met een harde stem "NEE" tegen de Duitse Herder geroepen. Mijn twee stuiterballen kregen vervolgens het commando om door te lopen, wat ze gelukkig ook deden, en wat had ik hier al spijt dat ik Myla niet mee had genomen. Myla kan goed met andere honden omgaan. Rowan kan het als ik hem losklik van de lijn soms ook. Afhankelijk van hoe dominant de andere hond is ... maar Lana? Zij kan het gegarandeerd zeker niet.

Maar goed, die hindernis had ik overwonnen en langzaam bedacht ik dat het tijd werd om mijn weg terug naar huis te gaan maken ... alleen van de kant waarlangs ik nu zou komen, moest ik langs een huis waar een Mechelse Herder woont, die ook absoluut niet met andere honden kan. En die al eens vaker van zijn eigen erf af is gekomen en andere honden heeft aangevallen. Dat wilde ik toch wel ontwijken. Van de andere kant naar huis willen lopen betekende echter zeker een ronde van zo'n 5km extra ... Dus ik besloot om een graspad in te slaan wat ik ook totaal niet kende, maar waarlangs ik dacht de weg te kunnen volgen zodat ik het huis met de Mechelse Herder veilig kon passeren.

Dat bleek heel goed te lukken want ik kon het pad goed volgen, en diverse kronkels later moest ik het pad volgen om door de weilanden in een andere straat uit te komen, waar ik NIET had moeten zijn. Dat was dus de route die ik in de eerste instantie niet had willen nemen omdat het zeker 5 kilometer extra betekende. Nu ik er door mijn eigen onwetendheid toch was gekomen zat er dan maar 1 ding op ... en dat is doorlopen! Dus dat deden we dan ook. Stevige pas, honden blij en vrouwtje inmiddels een 'leeg' hoofd.

Maar ow jee, daar schoot ineens alweer een Duitse Herder naar voren, en weer niet onze Lexxieboy. Gelukkig kwam er vanuit dit huis een brul naar de hond en die draaide gelukkig om ... Pffffeww weer een hond veilig gepasseerd ...

Inmiddels waren mijn twee stuiterballen ook aardig moe aan het worden ... we waren dan ook al onverwacht bijna 2 uur aan het lopen. Maar bijna thuis!

En dan ineens zien de honden het, ik zie het ... een klein venijnig keffertje wat loopt te stuiteren bij een huis waar ik langsaf moest om thuis te komen. Zoekend keek ik of er nog een ontsnappingsroute te vinden was, en ja, daar zag ik het. Ik kon in plaats van de weg naar links volgen ook een zandpad in naar rechts! En naar rechts moest ik toch om thuis te komen.

Dus daar gingen we ... voor de derde keer vandaag een onbekend zandpad verkennen en hopen dat we deze keer niet weer een hele andere route moesten bewandelen. Rowan en Lana vonden het jammer dat ze het kleine keffertje geen lesje mochten leren, maar ik was blij om niet tussen drie vechtende honden te komen.

Het zandpad leidde mij uiteindelijk via weer een paar bochten, waardoor ik al half begon te twijfelen, ineens naar een graspad wat ik kende ...

En zo zijn we na een wandeling vol hindernissen, en veel langer onderweg te zijn geweest dan verwacht, toch weer veilig thuis aangekomen.

Thuis bij vriendlief, bij Myla en bij Lex .. en met die laatste gaat het helaas niet zo goed momenteel.

Hij zakt door zijn achterpoten, zwalkt heel erg en is al een paar dagen op rij letterlijk omgevallen, en vandaag nog echt gevallen. Hij lag op de bank en met een bons kwam hij ineens op de grond terecht ... arme vent. Hij is 15,5 jaar. Dat is natuurlijk ook echt op leeftijd.

Volgens de dierenarts heeft hij een geriatrisch vestibulair syndroom en zou het over moeten gaan binnen een week of 2, er is geen behandeling mogelijk. Wij hebben onze twijfels, maar natuurlijk geven we Lex die kans! Het is hartverscheurend om hem zo te zien zwalken, en te zien dat hij zijn eigen gewicht op de achterhand niet kan dragen. We laten hem nu uit met een veiligheidsvestje om waarbij wij hem ondersteunen door een handvat op zijn rug vast te houden zodat hij zelf niet zijn volledige gewicht draagt.

Zowel vriend als ik zijn allebei bang dat dit het begin van het einde is voor Lex ... maar we hopen dat we het mis hebben, en dat de dierenarts gelijk heeft, en Lex nog van een zomer kan genieten. Dat is het liefst wat hij doet, en dat is wat we hem nog zo graag gunnen ... Nog één mooie lange zonnige zomer voor Lex!