kötülük kelebekleri

Kan, ölüm ve büyü
tanıdığım bütün cadılara ithafen
"Ölüm bedenime ilmik ilmik işlese bile, sevgim asla benimle birlikte toprağa girmeyecek. Sana olan aşkım burada, seninle kalacak.
genç kadın sarı saçlarının tutamlarını yüzünden çekmedi, dalgın bakışlarla öylece kalmalarına izin verdi. yılların ağırlığını taşıyan omzundan eskimiş, tozlu yükün yavaş yavaş azaldığını hissetti. aşamadan vazgeçmek böyle bir şeydi, ölümü kabullenmek ve yıllarca onu derin derin, kimseye göstermeden arzulamak.
Hayatını Tanrı'nın kollarına bırakacaktı. Bir daha asla gördüğü şeyleri görmeyecek olmak, yürüdüğü yollarda yürümeyecek ve ıslandığı yağmurlarda ıslanmayacak olmak. En acısı da bir daha asla kendi kızına dokunamayacak ve onu doya doya öpemeyecek olmak...
Eğildi ve uykuda olan kızının başına özlem dolu bir öpücük bıraktı. Küçük kulübeye uğultulu bir rüzgar vurdu, uzaktan birkaç kurt sesi duyuldu.
Kadın, içine dalmış olduğu uçsuz bucaksız hüznünün gölgesindeydi ve bunların hiçbirini duymadı. Kızının solgun, sağlıksız yüzüne baktı. "Özür dilerim." diye mırıldandı. "Özür dilerim Arin, gitmek zorundayım."
Kızı uyanmadı. Kimse onu karşılamaya gelmedi, kimse neden acı çektiğini; neden akıl sağlığını yitirdiğini sormadı. İçinde kaldı hepsi. Hiçbirini anlatmadı.
O kadın o gece öldü.
Uykusunda olan genç kızın kaderi ise çoktan yazılmaya başlamıştı bile. Düğüm düğüm bağlanan her adıma zehirli sarmaşıklar tutturulmuştu. Uyuyordu henüz, hiçbir şeyden haberi yoktu.
Aylar sonra bütün hayatı ellerinden kayıp karanlık bir uçurumdan aşağı sarkacaktı. Onun ellerinden tutacak kişi ise karanlığı ruhunda saklayan kişi olacaktı.
Kötülük güzelliği, karanlık da aydınlığı yanında getirir.