ถวิลหาอดีต #ม.ปลาย วัยโจ๋

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกท่าน

ฮัลโหลวววว.... วันศุกร์ที่ 27 ก.ย. 62 มาล้าววววว....มาล้าววววว กลับมาพบกันอีกแว้วววว.... กลับมาพบกันเช่นเคยเป็นประจำทุกวัน เพื่อนๆ เคยคิดไหมคะว่า ตอนที่เราเป็นเด็กเราก็อยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ไวๆ อยากจะทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆ แต่พอโตแล้วเรากลับอยากกลับไปเป็นเด็กเหมือนเดิม นั่นเพราะว่าตอนที่เราเป็นเด็กไม่ต้องคิดอะไรมากมาย คิดแค่เรื่องเรียนสมัยก่อนพ่อแม่ก็แค่คาดหวังให้ลูกๆ เรียนจบมีงานที่ดีทำ หรือเป็นเจ้าคนนายคน แต่ไม่ถึงกับบังคับจนเด็กรู้สึกเครียด ไม่มีโรงเรียนกวดวิชาที่ต้องไปเรียนในวันหยุด พอออกจากห้องเรียนแล้วก็เล่นกับเพื่อนฝูง สนุกสนานเฮฮาไปวันๆ แต่พอโตขึ้น ความรับผิดชอบก็มากขึ้นตามลำดับ ถ้ามีครอบครัว และมีลูก ภาระหน้าที่ก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่ว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัว การดูแลลูกให้เขาเติบโตเป็นคนที่มีคุณภาพในสังคม หรือแม้กระทั่งงานที่ทำอาจราบรื่นหรือมีปัญหา ก็มีเรื่องให้คิดตลอด ยิ่งสมัยปัจจุบันการแข่งขันกันที่สูง ไม่เหมือนกับตอนที่เราเป็นเด็ก

บัวก็เป็นคนหนึงที่คิดถึงตอนที่ตัวเองอยู่ในช่วงวัยเด็ก วัยเรียน คิดถึงเพื่อนๆ ที่เคยเรียนเคยเล่นด้วยกัน บัวชอบช่วงที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายมากที่สุด ตอนอยู่ชั้น ม.6 คือเป็นพี่ใหญ่ของโรงเรียน ก็จะเก๋าๆ หน่อยๆ มีเพื่อนที่สนิททั้งหมด 5 คน หนึ่งในนั้นก็มี @paopaoza ซึ่งสนิทกันตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน และติดต่อพูดคุยกันตลอด เมื่อตอนนั้นพวกเราทั้งหมด 5 คน ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด ด้วยความที่เป็นพี่ใหญ่เวลามีน้องๆ เข้ามาเรียนใหม่ก็จะแซวเวลาที่น้องๆ เดินผ่าน บางทีแซวจนน้องๆ เขินไม่กล้าเดินผ่าน สมัยก่อนก็ไม่ได้แซวแรงอะไรหรอกค่ะ แต่ถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่กล้าแซวใครเหมือนกันค่ะ เก่งเฉพาะเวลามีพวก 555

จำได้ว่าสมัยตอนเป็นเด็กมอปลาย ผู้ชายกับผู้หญิงจะไม่สัมผัสตัวหรือสัมผัสมือกัน ถึงแม้จะเป็นเพื่อนก็ตาม ถ้าเผลอไปจับมือกันมีโดนแซวว่าเป็นแฟนกันแน่นอน แม้แต่วิชาพละก่อนจะเริ่มเรียนครูก็จะให้วอร์มร่างกายก่อนเล่นกีฬาทุกครั้ง คือวิ่งรอบสนามจะกี่รอบก็ว่าไป เมื่อวิ่งครบรอบตามที่ครูสั่ง ก็จะมาจับมือกันเป็นวงกลม ช่วงที่จับมือนี่แหล่ะค่ะ เพื่อนผู้หญิงด้วยกัน หรือเพื่อนผู้ชายด้วยกัน เวลาจับมือกันมันก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ แต่พอเป็นช่วงที่หญิงชายต้องจับมือกัน แล้วทำไงล่ะทีนี้ ก็หาไม้หรือปากกามาจับคนละด้านค่ะ คือมันต้องขนาดนั้นเลย ไม่รู้ว่าอายหรือว่าการแตะเนื้อต้องตัวของเพศตรงข้ามมันผิด หรือถ้าเผลอโดนมือกันแบบโดยไม่ได้ตั้งใจ มีแอบสะดุ้งและสบัดมือแรงด้วยความตกใจก็มี มันก็จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่พวกเราเรียนวิชาพละ

บัวและเพื่อนๆ อยู่ในช่วงที่เขาเรียกว่ายุค 90 ช่วงนั้นถ้าจะฟังเพลง ต้องเป็นของค่ายเพลง RS โปรโมชั่น ซึ่งยุคนั้นดังมากๆ ใครไม่ฟังถือว่าเชยมากๆ ไม่ว่าจะเป็น

- ทัช ณ ตะกั่วทุ่ง....เทพเจ้าเท้าไฟ
- วง Bazoo....แดนซ์กรุ๊ปขาไขว้
- โดม ปกรณ์ ลัม....หล่อขั้นเทพ
- นุ๊ก สาวขาโจ๋....ดอกไม้ในหมู่โจรหน้าใส
- เต๋า สมชาย....หัวโจกจรดปลายเท้า
- ลิฟท์กับออย....คู่หูเอวลอย ออยกับลิฟท์
- ปุ๊กกี้....สาวน้อยปริศนา SHA-LA-LA-LA-LA
- เจมส์ เรืองศักดิ์....นักร้องกระดูกเหล็กในตำนาน ตัดให้ขาดเลยฉับ....ฉับ
- บอยสเก๊าท์....แก๊งค์ลูกเสือใจง่าย
- แร๊พเตอร์....ว้าปบอยส์ข้ามทศวรรษ
- ราฟฟี่ แนนซี่....สองทูตต่างดาว โด่ดาดีด้าดีด้าว
- โมเม....สาวมั่นพาเพลิน
- เจอาร์-วอย....ดูโอ้ต่างวัย หัวใจซิกกาซ่า

ซึ่งบอกเลยว่าบัวเก็บเงินซื้อทุกอัลบั้มจริงๆ เวลาชอบเพลงไหนมากๆ ก็จะใช้ปากกากรอกลับมาฟังซ้ำๆ จนเทปยาน เมื่อเทปยานทำไงคะทีนี้ ก็เอาไปแช่ในตู้เย็นทิ้งไว้สักพัก แล้วเอาออกมาเปิดฟังต่อ คุณภาพเสียงยังเป๊ะเหมือนตอนที่ซื้อมาใหม่เลยค่ะ วิธีการนี้ก็ไม่รู้ว่าใครคิดค้นขึ้นมาเหมือนกัน แต่ก็ทำต่อๆ กันมา

ยุค 90 ต้องใส่รองเท้า Scholl ราคาคู่หนึงก็ตกอยู่ที่ 400-450 บาท ของมันต้องมี แพงก็ต้องใส่ถ้าไม่ใส่ถือว่าเชยมั๊ก....มาก ยุคนั้นเรายังเป็นเด็กนักเรียนที่ไม่มีงานทำ ที่บ้านก็ไม่ได้เป็นทายาทเศรษฐีพันล้าน อยากได้แล้วทำไงหล่ะ ลำพังค่าข้าวที่แม่ให้ไปโรงเรียนก็ได้แค่วันละ 20 บาท กินข้าวจานละ 15 บาท เหลือ 5 บาท ต้องเก็บกี่เดือนถึงจะได้ใส่ร้องเท้า เมื่อของมันต้องมี เสาร์-อาทิตย์ ก็ต้องไปรับจ้างค่ะ แล้วแต่ว่าช่วงนั้นจะมีอะไรให้ทำ ส่วนใหญ่ถ้าเป็นช่วงใกล้ๆ เปิดเทอมก็จะไปรับจ้างปลูกข้าวโพด เพราะแถวบ้านส่วนใหญ่ทำอาชีพเกษตรกร ทำไร่ข้าวโพดกันเยอะ ฝนมาก็ต้องรีบปลูกข้าวโพดแรงงานเด็กจึงเป็นแรงงานที่สำคัญ บัวและเพื่อนๆ จึงมีงานรับจ้างช่วงวันหยุดหรือปิดเทอมตลอด ได้ค่าแรงวันละ 40 บาท ก็ไปประมาณ 10 วัน ได้ค่ารองเท้าพอดี เวลาเปิดมาโปรดสังเกตที่มือจะออกสีชมพูๆ เพราะเมล็ดพันธุ์ข้าวโพดเขาจะใส่พวกยากันมอดแมลง และสารพวกนั้นก็จะมีสีชมพูเข้ม เวลาพักเที่ยงจะกินข้าวมันก็จะมีปัญหาเพราะล้างแล้วสีมันไม่ออก แล้วเราก็ปั้นข้าวเหนียวซะด้วย 555 บรรเทิงเลบทีนี้ปั้นข้าวเหนียวไปกินไป ไม่รู้ได้รับสารพิษอะไรมั้ง ไม่รู้ว่าจะฆ่ามอดหรือฆ่าคน สีชมพูนี้จะติดมือเราเกือบๆ 10 วันเลยทีเดียวกว่าจะหาย เมื่อก่อนอยากจะได้อะไรที่มันนอกเหนือจากที่พ่อแม่หาให้ ต้องไปรับจ้างหาเงินซื้อเองค่ะ เขาจ้างให้ทำงานอะไรก็เอาหมดค่ะไม่เกี่ยงงอนขอให้ได้ตังค์ แต่เวลาที่ไปรับจ้างส่วนมากก็จะมีเพื่อนๆ รุ่นๆ เดียวกันไปด้วยมันก็เลยสนุก ไม่รู้สึกเหนื่อย เวลาได้เงินจากน้ำพักน้ำแรง หรือซื้อของด้วยเงินที่ตัวเองหามามันภูมิใจมากค่ะ

กางเกงขาม้า ขากระดิ่ง ขาระฆัง ใส่กันทั่วบ้านทั่วเมือง ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง แต่บ้านบัวอยู่ชนบทถึงซื้อมาก็ไม่มีเวลาได้ใส่อยุ่ดี เพราะเสาร์-อาทิตย์ หรือวันหยุด ถ้าไม่ไปทำงานที่ไร่ของตัวเอง ก็ไปรับจ้าง ไม่มีเวลาใส่นอกจากว่าจะเข้าเมือง ซึ่งก็นานทีปีหนที่จะได้ไป บัวก็ซื้อไว้ใส่เหมือนกันค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ใส่ คือของมันต้องมี 555 แต่ที่ใส่ประจำคือกางเกงวอร์ม ใส่ไปทำไร่ค่ะ กางเกงวอร์มก็ต้องเป็นกางเกงยี่ห้อ yachika เท่านั้น ไม่งั้นมันไม่เท่ ราคาก็แพงใช่เล่นพอๆ กับรองเท้านั่นแหล่ะค่ะ

คำขวัญนี้คุณครูมอบให้พวกเราทุกคนหลังจากที่เรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย แม้ว่าตอนนี้คุณครูจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ศิษย์ยังระลึกถึงคุณครูเสมอ ที่เคยสั่งสอน ตักเตือน ให้พวกเราเติบโตเป็นคนดี รักและอาลัย คุณครู นวลพรรณ ตาวงศ์

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....