เรื่องที่ควรคิด แต่ไม่ค่อยมีใครคิด จาก พศิน อินทรวงค์

เราเกิดมาทำไม หน้าที่ของมนุษย์คืออะไร ทุกวันนี้เราได้ทำหน้าที่ของความเป็นมนุษย์แล้วหรือยัง

ไม่มีใครสมบูรณ์แบบก็จริง ทุกคนต้องมีข้อดีข้อเสียก็จริง แต่ในเมื่อรู้แล้วว่าตนเองมีข้อเสียอะไร ทำไมยังยอมให้ข้อเสียนั้นอยู่ในตัวเรา เมื่อรู้ตัวว่าชอบนินทา ทำไมไม่เลิกนิทนา เมื่อรู้ตัวว่าชอบโอ้อวด ทำไมไม่เลิกโอ้อวด เมื่อรู้ตัวว่าเป็นคนขี้เกียจ ทำไมไม่เลิกขี้เกียจ นี่คือคำถามที่เราต้องถามกับตนเองบ่อยๆ เพื่อที่ว่าเราจะลด ละ เลิกความเลวที่มีในตน มนุษย์ทุกคนสามารถพัฒนาตนเองได้ หรือเราจะยอมเป็นคนแบบนี้ไปจนตาย!

เราไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่ และไม่ได้กินอากาศเป็นอาหาร ใครมีบุญคุณกับเรา ใครเลี้ยงดู ให้ความรู้ ให้โอกาส ให้การอบรมสั่งสอน กว่าจะมีวันนี้ได้ เราต้องมีคนช่วยเหลือมากมาย คนเราตายกันทุกคน และความตายไม่เข้าใครออกใคร วันหนึ่งผู้มีพระคุณของเราก็ต้องตาย แล้วเราก็ตายโดยที่ไม่ได้ทดแทนอะไรท่านเลย

ทุกคนรักครอบครัว และสมควรดูแลครอบครัวของตนให้ดี แต่คนที่เราไม่รู้จักเขาก็มีครอบครัวเหมือนกัน นอกจากครอบครัวของเราแล้ว เรายังมีหน้าที่ต้องทำดีกับเพื่อนมนุษย์ด้วย แม้ไม่รู้จักกัน แต่เขาก็เป็นคนมีเลือดมีเนื้อเหมือนเรา จึงเป็นหน้าที่ของเราที่จะทำให้เขามีความสุข และให้อภัยเมื่อเขาทำผิดพลาด ถ้าเราไม่ใช่คนรวยที่มีเงินไปบริจาคเป็นแสนเป็นล้าน อย่างน้อยที่สุดก็สามารถให้กำลังใจและไม่ซ้ำเติมกันได้ ทุกครั้งที่พูด ทุกครั้งที่เขียน ทุกครั้งที่พิมพ์ ทุกครั้งที่ส่งสัญญาณบางอย่างออกไป สิ่งที่เราส่งออกไป จะช่วยคนๆหนึ่งให้ลุกขึ้นสู้ชีวิตก็ได้ หรือจะฝังคนๆหนึ่งต้องตายทั้งเป็นก็ได้ ทุกคนเคยทำผิดพลาด บางทีวันหนึ่งเราก็อาจจะผิดพลาดได้เหมือนกัน เราต้องการสิ่งใดในวันที่เราผิดพลาด ต้องการสิ่งใดในวันที่เราอ่อนแอ ล้มเหลว เป็นไปได้ไหมที่เราจะหยิบยื่นสิ่งเดียวกันนี้มอบแด่เพื่อนมนุษย์ของเรา

เราอาศัยอยู่บนโลกนี้ใช่ไหม คำตอบคือ ใช่แน่นอน สิ่งที่เรากินและใช้ก็มาจากทรัพยากรของโลก แม้เราใช้เงินซื้อมาก็จริง แต่มันก็เป็นของๆ โลก เป็นของส่วนร่วมไม่ใช่ของส่วนตัว โลกขยายไม่ได้ กี่ปีๆ โลกก็มีขนาดเท่าเดิม ถ้าเรามีบ้านหลังใหญ่ ย่อมหมายความว่าคนอื่นจะไม่มีบ้านอยู่ เป็นไปได้ไหม ที่เราจะสร้างบ้านพอดีๆ แล้วเหลือที่ไว้ปลูกต้นไม้ จะได้เพิ่มอากาศบริสุทธิ์ให้โลกบ้าง เวลาอากาศร้อน เปิดแค่พัดลมได้ไหม จะได้ประหยัดพลังงานไปใช้อย่างอื่นบ้าง เวลาไปไหนมาไหน นั่งรถประจำทางได้ไหม จะได้เหลือพื้นที่บนถนนให้รถพยาบาลได้ส่งคนเจ็บไปรักษาตัวได้ทันบ้าง การช่วยโลกไม่ใช่เรื่องใหญ่โต และการทำลายโลกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต ความสะดวกเล็กๆ น้อยๆ ของเรากำลังทำลายโลก ถ้าเรายอมสละความสะดวกเล็กๆ น้อยๆ ของเราบ้าง โลกจะน่าอยู่กว่านี้หลายเท่า

รอยยิ้มเป็นของฟรีที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อ แต่ทำไมเราทำเหมือนมันเป็นของราคาแพง พูดกับลูกค้าก็หน้าบึ้ง พูดกับเจ้านายก็หน้าบึ้ง พูดกับลูก กับสามี ภรรยา กับพ่อแม่ก็หน้าบึ้ง เป็นไปได้ไหมที่เราจะยิ้มให้ทุกคนที่เราพูดคุยด้วย ขอโทษแล้วยิ้ม ขอบคุณแล้วยิ้ม ตักเตือนแล้วยิ้ม แนะนำแล้วยิ้ม รับฟังแล้วยิ้ม ยิ้มไปเถอะเพราะยิ้มเป็นของฟรี หรือเราถูกปลูกฝังให้มีแต่ความกลัว จนต้องแยกเขี้ยวใส่กันตลอดเวลา ถ้าเป็นไปได้ อย่าทำแบบนั้นอีกเลย

มีหลายครั้งที่คนรอบข้างทำผิด แต่เขาก็แค่ทำผิด เขาไม่ได้ไปฆ่าใคร ไม่ได้ไปข่มขืนใคร เขาก็แค่ทำผิดในเรื่องที่ใครๆ ก็ทำผิด ทำไมเราจึงเอาเป็นเอาตายกับเขานักหนา หรือว่าเราไม่เคยทำผิดอะไรเลย เป็นไปได้ไหมที่เราจะคิดว่า เขาก็หิวเหมือนเรา ขี้ลืมเหมือนเรา ขี้เกียจเหมือนเรา ขี้กลัวเหมือนเรา กลัวลำบากเหมือนเรา และเขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำผิดด้วยความเต็มใจ ใครๆ ก็อยากเป็นคนดีทั้งนั้นถ้าเลือกได้ แม้แต่ในเรือนจำ ถ้าเปิดละครหลังข่าวผู้ต้องหายังส่งเสียงเชียร์ให้พระเอกปราบผู้ร้ายได้สำเร็จ จงเชื่อเถอะ มนุษย์ทุกคนล้วนมีเมล็ดพันธ์ุแห่งความดีแฝงอยู่ แต่เราต้องให้โอกาสคน การให้โอกาสผู้อื่น คือการให้โอกาสตนเองด้วยเช่นกัน

มนุษย์มีหน้าที่หลักอยู่เพียงสามข้อ หนึ่ง ลด ละ เลิกกิเลสทั้งปวง สอง ดูแลคนรอบข้างและสงเคราะห์โลกตามกำลัง สาม ตั้งใจทำการงานของตนให้ดีที่สุด