เด็กต่างจังหวัด กับ งานวัดในกรุงเทพ <Thai Temple Fair in Bangkok>

สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ ชาว Steemit

ตอนสมัยเด็กๆ ที่อยู่ต่างจังหวัด การไปงานวัดเป็นเรื่องที่สนุกมาก เพราะจะมีแต่ของอร่อยๆ และอะไรสนุกๆ ให้เล่น พอมาอยู่ในเมืองใหญ่ ในขณะที่เกือบจะลืมบรรยากาศ “งานวัด” ไปแล้ว วัดข้างๆ ก็มีงานขึ้นมาพอดี เมื่อสองวันก่อน ฉันก็พึ่งจะเกริ่นถึงงานนี้ไป เนื่องจาก ฝนตกหนักมากในสองวันแรกของงาน ทำให้ญาติโยมไม่สามารถเดินทางไปที่วัดได้ มัคนายกก็ไม่ย่อท้อที่จะพูดเชิญชวนญาติโยม จนทำให้ฉันอยากไปทำบุญขึ้นมา

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และอากาศก็เป็นใจ ฝนไม่ตกกระหน่ำเหมือนอย่างวันก่อน ผู้คนจึงไปงานกันมากกว่าทุกวัน ฉันเองก็ไปทำบุญด้วยเช่นกัน รวมถึงเดินหาของอร่อยๆ กินด้วย ทันทีที่เดินเข้าไปในงาน บรรยกาศความสุขของตอนเด็กๆ ก็ได้พรังพรูออกมาผสมกับภาพจริงที่เห็นในตอนนี้

กิจกรรมทำบุญ ก็จะมี ทำสังฆทาน ทำบุญโลงศพ ทำบุญพระวันเกิด และไหว้หลวงพ่อ แล้วต่อด้วยเสี่ยงเซียมซี ดูสักหน่อยว่าชีวิตช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง

แน่นอน สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยของ “งานวัด” คือ เครื่องเล่นต่างๆ บางอย่างก็อยู่คู่กับงานวัดมาทุกยุคทุกสมัย เช่น เกมส์ยิงปืน บ้านผีสิง บางอย่างก็เกิดขึ้นมาใหม่ตามสมัยนิยม แต่ทุกอย่างก็อยู่ร่วมกันได้ และยังคงสร้างความสนุกให้ผู้ร่วมงาน

บ้านฉันเป็นแฟนตัวยงของ “หนังกลางแปลง” ทุกครั้งที่มีงานวัด ฉันจะเลือกดู “หนังกลางแปลง” ฉันคิดว่า เนื่องด้วยวัดนี้ล้อมรอบด้วยบ้านคน ดังนั้นจึงไม่สามารถมี “หนังกางแปลง” ได้ มีเพียง “ลิเก” อย่างเดียวที่สร้างความบรรเทิงให้ผู้คน ฉันเองก็แอบยืนดูอยู่สักพักเหมือนกัน เพราะคิดว่า โรงลิเกช่างเลือกโลเกชั่นได้ดีจริงๆ ด้านหลังมีหลังคากุฏิเป็นแบ็คกราว ได้พอดิบพอดีและความรู้สึกของการดูลิเกตอนนี้ ก็ต่างจากดูตอนเด็กๆ มากด้วย

เมื่อสองสามวันก่อน (อีกเช่นกัน) เพื่อนฉันก็อยากทาน “ข้าวหลาม” ขึ้นมา ฉันกลุ้มใจอยู่ว่าจะไปหา “ข้าวหลาม” ที่ไหนได้ ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น อย่างที่บอกว่า ฉันได้ยินเสียงของมัคนายกที่พูดฝ่าเสียงสายฝนมานั้น ประโยค คือ “ข้าวหลามหนองมน อร่อยๆ ก็มานะครับ” เท่านั้นแหละ ฉันก็หูผึ่งขึ้นมาทันที วันนี้จึงไม่รอช้า รีบไปซื้อ “ข้าวหลาม” ให้เพื่อนได้ทานสมใจ มีทั้งแบบกระบอกแบบเดิม และแบบช็อต แหม..ของเขาดีจริงๆ อร่อย หวาน และมันมากค่ะ

ขนมเด็กๆ มีเต็มไปหมดเลือกไม่ถูก แต่ความรู้สึกบอกว่าให้ฉันเลือก ขนมอย่างหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นเรียกว่าอะไรกัน แต่ฉันเรียกอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก คือ “ขนมลูกตุ้ม”ซึ่งเป็นลูกกลมๆ ทำด้วยแป้งทั้งลูกแล้วทอด และข้างในจะมีไส้กรอกชิ้นเล็กนิดเดียว ทั้งๆที่มีไส้กรอกอยู่นิดเดียว แต่เด็กๆ ก็ยังคงชอบขนมนี้ ฉันคิดว่านี่น่าจะเป็นเรื่องของ “จิตวิทยา” ของการรอคอย การที่ต้องกัดกินส่วนที่เป็นแป้งให้หมดจึงจะได้กินไส้กรอกนั้น น่าจะทำให้ร่างกายหลั่งสารแห่งความสุขออกมา นั้นจึงทำให้ขนมชนิดนี้ เป็นที่ชื่นชอบของเด็ก และแม้แต่ผู้ใหญ่อย่างฉัน

ขอบคุณสำหรับการติดตาม และเป็นกำลังใจให้นะคะ
私のブログを読んでくれてありがとうございました。
@katto