โตเกียวราเมง ณ.โอไดบะ <Tokyo Ramen Kokugikan Mai at Odaiba>

สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ ชาว Steemit

โพสต์ที่แล้ว ฉันเล่าเรื่องการนั่งเรือมาโอไดบะ ถ้าไม่เล่าเรื่องโอไดบะ ก็เหมือนกับว่าจะดูหนังไม่จบ เพราะโอไดบะ มีอะไรที่น่าสนใจหลายอย่างอยู่เหมือนกัน

หากนั่งเรือ HOTALUNA มา Odaiba ท่าที่เรือจอดท่าที่สองจะอยู่ตรงตึก “Aqua City”พอดี และหากคุณมาถึงตอนช่วงเที่ยงๆ รวมถึงคุณเป็นสายราเมงเหมือนกับฉัน ขอแนะนำ “โตเกียวราเมง โคคุกิคัง ไม” (Tokyo Ramen Kokugikan Mai) ซึ่งอยู่ชั้น 5 ของตึก “Aqua City Odaiba”

“โตเกียวราเมง โคคุกิคัง ไม” เป็นโซนที่รวบรวมร้านราเมงที่มีเทคนิคในการทำราเมงอร่อยๆ ไว้ถึง 6 ร้าน โดยทางเข้าด้านหน้าจะมีรูปภาพของ คนทำราเมง และรูปของราเมง โชว์อยู่ พร้อมคำบรรยาย รวมถึงแปลนบอกตำแหน่งของร้าน เพื่อให้ลูกค้าเลือกก่อนเดินเข้าไปในพื้นที่ เมื่อเข้าไปแล้วจะได้ไม่งง หรือเลือกไม่เข้าไม่ถูกร้าน

ด้วยความที่วันนั้น ฉันหิวมาก อยากทานราเมงแบบน้ำข้นๆ จึงเลือก “ทงคัตสึราเมง” ของร้าน 「神仙」ซึ่งเป็นร้านราเมงที่มีน้ำซุปแบบทงคัตสึ ข้นๆ จาก คานาซาวา (Kanazawa)

น้ำซุปทงคัตสึ” คือ น้ำซุปที่มีต้นตำรับมาจากเกาะคิวชู ใช้กระดูกหมูและเกลือเป็นส่วนประกอบในการปรุงน้ำซุป ลักษณะน้ำซุปมีสีขาวขุ่น รสชาติกลมกล่อม

เป็นธรรมดาสำหรับร้านอาหารที่ญี่ปุ่น คือ ลูกค้าจะต้องเลือกราเมงจากตู้อัตโนมัติด้วยตัวเอง สำหรับคนที่อ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก ไม่ต้องกังวลไป เพราะ Odaiba มีนักท่องเที่ยวไปเยอะ ดังนั้น จะมีรูปของราเมงอยู่ที่ปุ่มกด พร้อมราคา และหากจะสั่งอย่างอื่นด้วย เช่น ไข่ หรือ เครื่องเคียงอย่างอื่น ก็สามารถกดสั่งตอนนี้ได้เลย แล้วใส่ธนบัตร หรือหยอดเหรียญตามราคา หลังจากนั้น จะมีกระดาษตกลงมา เป็นใบสั่งอาหาร แล้วจึงนำกระดาษที่ได้นั้น ส่งให้พนักงาน

หากร้านนั้นมีเส้นหลายแบบ เมื่อพนักงานรับกระดาษใบสั่งอาหารแล้ว จะถามว่า ต้องการเส้นแบบใด หลังจากเลือกเส้นแล้วก็นั่งรอราเมงชามโตได้เลยค่ะ

ตอนที่เมืองไทยมีร้านราเมงมาเปิดช่วงแรกๆ ฉันเองก็ทานได้ไม่หมด แต่หลังจาก ที่มาอยู่ญี่ปุ่น ส่วนใหญ่ คนญี่ปุ่นจะทานอาหารให้หมด ฉันเคยทานราเมงที่โตเกียวร้านหนึ่ง เป็นร้านแบบที่นั่งเป็นเคาน์เตอร์ที่หันหน้าเข้าหาคนทำราเมง นั่นดูจะเป็นราเมงชามแรกที่ทานตอนอยู่ญี่ปุ่นใหม่ๆ ตอนนั้นยังสั่งไม่เป็น เพื่อนฉันซึ่งเป็นผู้ชาย บอกว่าให้สั่งตามเขา ฉันจึงสั่งตามเพื่อน นั่นเป็นราเมงแบบน้ำซุปทงคัตสึที่อร่อยมาก แต่ “เยอะมาก” แน่นอน ฉันทานไม่หมด ทานได้แค่ครึ่งหนึ่ง ก็ต้องหยุดเพราะไม่ไหวแล้ว แต่เกรงว่าคนทำจะเสียใจ เพราะนั่งประจันหน้ากันขนาดนั้น จึงบอกไปว่า “ราเมงอร่อยมาก แต่ต้องรีบไปเรียนจึงทานไม่หมด ขอโทษจริงๆ” วันนั้นรู้สึกผิดมาก ทั้งการทานไม่หมด และการโกหก หลังจากนั้นมา ฉันไม่ทานราเมงให้เหลืออีกเลย เขียนเสร็จ ก็อยากทานราเมงอีกแล้ว

ขอบคุณสำหรับการติดตาม และเป็นกำลังใจให้นะคะ
私のブログを読んでくれてありがとうございました。
@katto