เรื่องหลอนๆตอนเป็นเด็ก

สวัสดีครับทุกคน
โพสต์นี้ผมขอร่วมแบ่งปัน "ประสบการณ์ ที่แปลกประหลาด"กับเพื่อนๆด้วยคนครับ ผมเองเป็นคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นคนจิตอ่อนมากคนหนึ่งครับ เพราะว่าความทรางจำเรื่องราวต่างๆ ผมเองมักที่จะไม่ชอบอยู่ที่มืดๆคนเดี่ยวครับ ผมโตมาจากครอบครัวชาวไร่ชาวนา ที่ทำการเกตรจากการหักร่างถ่างป่าเพื่อเปลี่ยนจากป่ามาเป็นทุ่งนา อีกไม่กี่ปีผมเองก็จะใกล้เลขสี่ ทุกคนลองนึกตามนะครับตอนที่ผมยังเด็ก หมู่บ้านของผมอยู่ระหว่างเขตกันทรลักษ์กับขุนหาญจังหวัดที่มีต้นลำดวนเป็นต้นไม้ประจำจังหวัดครับ ความกันดาร ห่างไกลความเจริญในช่วงนั้นมีเยอะพอสมควรถนนหนทางที่ใช้เชื่อมต่อหมู่บ้านยังเป็นทางเกวียนเป็นส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะทางไหนก็เป็นดินทราย สิ่งเร้นลับ ความเชื่อความศรัทธาในเรื่องที่ไม่อาจพิสูจน์ได้ ยังมีอยู่มากมาย ความขลังความน่ากลัวของป่ายังมี

เครดิตภาพ www.komkhaotuathai.com

เรื่องเกิดเมื่อผมยังเป็นเด็กมากๆ เด็กที่ไม่รู้ภาษา และคิดว่าน่าจะแค่ชั้นเด็กเล็ก หรือไม่ก็ป.1-2 มันเป็นความหลอนครั้งแรกในชีวิตผมที่มันทำให้ผมยังจดจำฝังอยู่ในใจมาจนทุกวันนี้ หมู่บ้านของผมสมัยนั้นทางเข้า-ออกหมู่บ้านทั้งสี่ห้าทิศเต็มไปด้วยก่อไผ่หนามเต็มไปหมด มันเกื่อบจะล้อมรอบหมู่บ้านของผมทั้งหมดเลยก็ว่าได้ แม้แต่บ้านผมที่เกือบจะกลางหมู่บ้านก็ยังจะมีก่อไผ่ที่ใกล้ๆหลายสิบก่อ และมันไม่ใช่ก่อเล็กๆ และมันก็มักจะมีสิงมีชีวิตที่ช่วนให้น่ากลัวต่างๆอาศัยอยู่ นกเค้าแมว งู และแม้กระทั้งสัตย์เลี้ยงก็มักจะไปอาศัยอยู่เช่นกัน โดยเฉพาะแมว และพวกมันก็มักที่จะส่งเสียงที่น่ากลัวออกมาบ่อยครั้ง ยิ่งเราเป็นเด็กที่ไม่รู้ภาษีภาษา ก็ยิ่งทำให้เกิดความกลัวเสียงแมวที่ทำเสียงเหมือนเด็ก ดวงตาของแมวที่มันน่ากลัว สมัยก่อนไม่มีไฟฟ้า ไม่มีห้องน้ำ การทำธุรระส่วนตัวมักจะต้องเข้าป่า คิดดูครับว่าจะน่ากลัวขนาดไหน

ขอบคุณภาพ ละครซีรีส์ "หมอผี" ตอนที่ 14 ผีป่า

แล้วเรื่องหลอนๆของผมก็เกิดขึ้น ช่วงฤดูทำนาที่หลายๆครอบครัวก็จะดำนากันเสร็จหมดแล้ว ก็ประมาณช่วงนี้หละ ช่วงที่ทุกคนจะต้องดูแลรักษาข้าวที่ตัวเองดำเสร็จแล้ว ดูแลเรื่องน้ำในไร่นา เพราะช่วงนี้ฝนยังตกอยู่สม่ำเสมอ หนักบ้างเบาบ้างแล้วแต่ เมื่อคืนฝนตกหนักมาก ท้องนาทางทิศเหนือของหมู่บ้านมีน้ำหลากไหลแรง ที่รู้เพราะมันเป็นทางผ่านที่ผมและครอบครัวเดินทางผ่านไปนานาของพวกเราที่อยู่ไกลออกไป น้ำสมัยก่อนสะอาด ใส เย็น น่าเล่นมากถูกใจเด็กแบบผมที่สุด วันนั้นหลังจากเล็กเรียน ผมชวนไอ้เสถียร เพื่อนลูกพี่ลูกน้องของผมไปเล่นน้ำ พวกเราเตรียมอุปกรณ์ที่จะไปเล่นน้ำกันเต็มที่ ฟ้าฝนเหมือนจะมืดครืม เวลาก็กำลังจะมืดแต่พวกเราก็ยังอยากที่จะไปเล่น เมื่อเตรียมอุปกรณ์เสร็จกันแล้วก็ตรงไปยังทุ่งนาทางเหนือของหมู่บ้าน ที่ต้องผ่านด่านก่อไผ่ที่น่ากลัว ถึงแม้ผมจะผ่านมันสักกี่ร้าย พันครั้งผมก็ยังไม่ชินกับมันอยู่ดี ผมกลัวทุกครั้งที่ต้องผ่านดงก่อไผ่พวกนี้ เมื่อพวกเราผ่านมาถึงจุดนี้ สายตาผมกวาดมองสิ่งต่างรอบตัว สายตาผมไปสะดุดเขากับอะไรสักอย่าง ที่ต้นไม้ต้นนี้อยู่ระหว่างก่อไผ่ เข้าใจว่าน่าจะเป็นต้นลำดวน ลักษณะคล้ายกับผู้หญิงผูกคออยู่กับต้นไม้ แลบลิ้นปลิ้นตา ใส่ผมอยู่ ผมพย่ายามตั้งสติคิดว่าตัวเองตาฝาด บอกกับเพื่อนที่ไปด้วยกันแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ ถามมันไปว่าเองเห็นเหมือนที่ข้าเห็นไหม ยังไม่ทันสุดเสียงผม มันตะโกนบอกว่าผีหลอก! แล้ววิ่งหนีผมไปอย่างไว เพื่อนไปแล้วผมก็ไม่อยู่เหมือนกัน รีบวิ่งตามมันไปอย่างไว พวกเราสองคนใช้วิธีเดินอ้อมทางที่เราออกจากหมู่บ้านไปอีกทางหนึ่งเข้าตรงกลางหมู่บ้านตรงบ่อน้ำกลางหมู่บ้าน ผมได้สอบถามลักษณะของสิ่งที่ผมเห็นกับเพื่อนว่าเห็นเหมือนกันไหมหรือแค่หลอกกัน เพื่อนได้อธิบายได้เหมือนกัน ผมจริงมั่นใจว่า พวกเราเจอดีเข้าให้แล้ว ตั้งแต่นั้นผมไม่เคยมีความคิดที่จะไปเล่นน้ำกันตอนหัวค่ำกันอีกเลย สมัยนั้นแถวนั้นยังไม่มีบ้านคนเลยสักหลังครับ คงจะจบเท่านี้ก่อน แล้วเจอกันใหม่โพสต์หน้ากับคนจิตอ่อนแบบผม สวัสดีครับ

---

ถ้าชอบก็ให้โหวต อยากอ่านโพสให้กดติดตามครับ ขอบคุณทุกๆคะแนนโหวต และกดติดตาม

---

โชคดีมีตังใช้ กล / @ kolkamkwan

YouTube : S.Sudjai Channel
Instagram : Sakol_Sudjai
Twitter : kolkamkwan
Tumblr : ssudjaime
WeKu : @kolkamkwan
Facebook : sakolsudjai
Steemit : @kolkamkwan