ตอนที่เรายังเป็นเด็ก มีคนๆหนึ่งคอยอุ้มเรา แม้เธอจะเหนื่อยล้าสักเพียงใด คอยร้องเพลงโอ้ละเห่ ฮึมฮัมอยู่ในลำคอเพื่อให้เราหลับและหยุดร้องไห้
ตอนที่เราฉี่รดที่นอน มีคนๆหนึ่ง กลัวว่าเราจะเปียกชื้น ไม่สนใจว่าตอนนั้นมันจะดึกดื่นเพียงใด สะดุ้งตื่นเมื่อใดก็เอามือมาคลำที่ก้นเรา หากเปียกชื้นก็ย้ายตัวเองมานอนแทนที่เราและย้ายเราไปนอนที่แห้ง
ตอนที่เราเรียนหนังสือ มีคนๆหนึ่ง ตื่นแต่ไก่ยังไม่โห่ เพื่อเตรียมกับข้าวไว้ให้เรา กลัวว่าเราจะไปโรงเรียนไม่ทันเพื่อน
มีคนๆหนึ่ง พอรู้ว่าเราชอบกินปลา ก็กินหัวปลาและหางปลาไม่ยอมกินเนื้อปลา พอเราถามเธอด้วยความขำขันว่าไม่ชอบกินเนื้อปลาเหรอ? เธอยิ้มและตอบเราว่าหัวปลาและหางปลาคือส่วนที่อร่อยที่สุด และเราก็เชื่ออย่างนั้นด้วยความไร้เดียงสา ทั้งๆที่เราก็เคยกินและรู้ว่าหัวปลาและหางปลาไม่ได้อร่อยเอาเสียเลย
มีคนๆหนึ่ง ไม่ว่าเราจะอายุเท่าใด สายตาคู่นั้นของเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไป ความอบอุ่น ความหวังดีไม่เคยเลือนหาย จนสุดท้ายเธอก็หลับตาจากไปด้วยดวงตาที่เหนื่อยล้าและอาลัย
เราทุกคนเรียกเธอคนนี้ว่า แม่
คือผู้หญิงคนแรกที่เรารัก และเป็นผู้หญิงที่เรารักที่สุดในชีวิต
แม่ ที่อาจไม่ได้มีอารยธรรมเหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่อาจไม่ได้เรียนหนังสือเหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่มีคำสอนดีๆที่เป็นหลักดำเนินชีวิต ที่ลูกผู้มีการศึกษาบางคนก็ยังพูดไม่เป็น
แม่ ผู้ที่อดออมเพื่อลูก
แม่ ผู้หญิงที่ลำบากทั้งชีวิต
และในวันหนึ่งเราจะรู้ว่า แม่คือคนที่รักเรามากที่สุด แต่เรากลับใส่ใจและมีเวลาให้ท่านน้อยที่สุด!
