(346/365) - Greeting from Ruca Boy

^{Friday - Sunday, 01-10 February 2019}

หายไปหลายวันเลยรอบนี้ ที่หายไปไม่ได้ไปไหนไกลเลยค่ะ ยังอยู่ที่เดิมเพิ่มเติมคือน้องใหม่ นาม รูก้า หนุ่มใหญ่แต่ขาสั้นวัย 5 ขวบ ที่ท่องโลกมาจากแอฟริกาใต้ย้ายตามเจ้าของมาปักหลักที่เวียดนาม เรารู้จักกันเพราะเจ้าของเดินทางไปพักผ่อนที่เมืองไทย เลยฝากรูก้าให้เราช่วยดูแลนานหนึ่งสัปดาห์ เราทั้งสองเจอกันครั้งแรกด้วยการแนะนำตัวแว้บๆ พร้อมกับเท็ดดี้ด้วยเวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมง และอีกครั้งคือเราออกไปทานมื้อเย็นกันก่อนวันเดินทางของเจ้าของ จึงเป็นเพียงระยะเวลาสั้นที่เราทำความรู้จักกัน

หลังจากมื้อเย็นวันนั้น วันรุ่งขึ้นเราได้ไปที่บ้านของรูก้าช่วงเช้า เพื่อไปให้อาหารมื้อเช้าและพาออกไปวิ่งเล่น เข้าห้องน้ำ แต่... รูก้ากลับจำเราไม่ได้ พร้อมทั้งขู่คำรามและเห่าจนเราเข้าใกล้ไม่ได้เลย เช้านั้นเราจึงได้แต่เทอาหารไว้ให้ และล่าถอยกลับบ้านไปก่อน กะว่าบ่ายๆ ค่อยกลับมาทำความรู้จักและแนะนำตัวกันใหม่

พอตกบ่าย เราเลยแวะไปที่บ้านรูก้าอีกครั้ง รอบนี้รูก้าก็ยังคงมีอาการเครียดจากการที่คนแปลกหน้าเข้าบ้านเช่นเคย แถมยังไม่เจอเจ้าของตั้งแต่เช้า เราก็เครียดท่ีรูก้าไม่ยอมให้เข้าใกล้เลยเช่นกัน แต่พอเราหยิบเชือกจูง เท่านั้นแหละ รูก้าเปลี่ยนสีหน้าท่าทางและกระดิกหางตื่นเต้นดีใจทันที แน่นอน รูก้าเห็นความพยายามที่เราจะพาเขาออกไปเดินเล่น บ่ายนั้นเราจึงได้เข้าใกล้รูก้าเป็นครั้งแรก แต่ยังไม่จบแค่นั้น

หลังจากที่เราพารูก้าออกไปเดินเล่น ทำธุระเข้าห้องน้ำต่างๆ เราก็กลับเข้าบ้านด้วยความโล่งใจ รูก้าก็ทานอาหารที่เทไว้ให้เป็นกิจวัตรของมันคือ ออกไปวิ่งเล่น เข้าห้องน้ำ และเข้าบ้านทานอาหารดื่มน้ำ แล้วพักผ่อนตามอัธยาศัย เสร็จจากนั้นเราก็กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปทานมื้อเย็นกับเพื่อน และต้องพารูก้าไปด้วย

ยังมีเหตุการณ์ที่เราต้องเรียนรู้จากรูก้าอีก ระหว่างมื้อเย็นวันนั้น เรานั่งชิวหลังจากทานอาหารอิ่ม ร้านอาหารเปิดเพลงที่มีเครื่องดนตรีที่เรียกว่า "ฮาโมนิก้า" เล็ดลอดออกมา เท่านั้นแหละ รูก้าผู้น่าเกรงขามก็ยืนขึ้นร้องเพลงอย่างตั้งออกตั้งใจ จนพนักงานในร้านและลูกค้าที่นั่งอยู่ในนั้น ต่างก็มองหาว่าเจ้าของเสียงนี้มาจากไหน และทั้งเห่าทั้งหอนทำไม เลยนึกขึ้นได้ว่า รูก้าเป็นหมาที่ชอบร้องเพลงถ้าได้ยินเสียงกีต้าร์หรือฮาโมนิก้า(เท่านั้น) เลยบอกทุกๆ คนไปว่า "ไม่มีอะไรค่ะ รูก้าแค่อยากร้องเพลง เพราะได้ยินเสียงฮาโมนิก้า" เท่านั้นแหละ ทุกคนก็อมยิ้มปนเอ็นดูรูก้าผู้น่ารัก (หมาใหญ่แต่ขาสั้น) พอเพลงจบลง รูก้าก็จบการร้องเพลงทันที

และนี่ก็เป็นกิจวัตรประจำวันที่เราทำอยู่ทุกๆ วัน เช้าออกจากบ้านไปหารูก้า พาออกไปเดิน เข้าห้องน้ำ กลับเข้าบ้าน เทอาหาร เทน้ำให้ และทำแบบนี้อีกช่วงบ่ายแต่เดินไกลกว่าเดิม เพราะเราใช้เวลาด้วยกันจนมืดค่ำทุกๆ วัน มีเวลาช่วงสายๆ ถึงบ่ายๆ เพื่อไปเช่าจักรยานปั่นเข้าเมืองช่วงวันปีใหม่ ที่ถนนโล่งจนใจหาย ไม่มีเสียงรถเสียงแตร ร้านต่างๆ ก็ปิดยาวไปตลอดทั้งสัปดาห์ ร้านอาหารต่างๆ ส่วนใหญ่ก็ปิดเช่นกัน มีแค่ร้าน 2 ร้านแถวบ้านที่เปิด แต่ราคากลับเพิ่มเท่าตัว เพราะเป็นเทศกาลที่หาซื้อวัตถุดิบยาก เราก็ทำอาหารกินเองซะส่วนใหญ่ เลยไม่มีปัญหา เพียงแค่ต้องหาร้านสำหรับมื้อเย็นและนั่งชิว เพราะเราออกไปเดินเล่นกันกับรูก้าเกือบทุกเย็น

อย่างไรก็ตาม ต้องขออภัยเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เข้ามาโพสต์หรือโหวตให้แค่บางวันซึ่งน้อยมากค่ะ กลับมาแล้วรอบนี้จะพยายามโหวตให้เพื่อนๆ เป็นประจำ และโพสต์อย่างต่อเนื่องนะคะ