เสียงกริ่งดังจากโทรศัพท์มือถือ
เป็นสัญญาณว่ามีการแจ้งเตือนเข้ามาแล้ว
มันเป็นประโยคที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว
เราต่างได้คุยกันผ่านตัวอักษร
ไม่ต้องใส่ซองให้วุ่นวาย
เป็นเหมือนจดหมายที่ไม่ต้องแปะสแตมป์
บางครั้งเราแทบไม่ต้องใช้ตัวอักษรสื่อสารกัน
แต่เรากลับใช้สติกเกอร์เป็นตัวแสดงความรู้สึก
บางครั้งตัวหนังสือประโยคที่เราส่งไป
กลับทำให้เรารู้สึกกระวนกระวาย ร้อนใจ
แอ๊ะ! ทำไมยังไม่อ่านนะ
แอ๊ะ! ทำไมยังไม่ตอบนะ
แอ๊ะ! ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบกลับมาล้ะ
แต่ก็น่าแปลกดีนะ พอเมื่อได้อยู่ด้วยกัน
เรากลับเลือกที่จะคุยกับคนอื่นมากกว่าคนตรงหน้า
ต่างคนกลับก้มหน้าเล่นโทรศัพท์กันอย่างเพลิน
โดยลืมไปว่า ความคิดถึงทำให้เราเจอกันแล้ว
และต่อให้เราคิดถึงกันมากแค่ไหน
เราก็ยังใช้ จดหมายที่มีชื่อว่า ไลน์ ( line )
เป็นตัวแทนความรู้สึกเป็นเครื่องมือที่ใช้พูดคุยกัน
''
เรามักจะส่งจดหมายหากัน
ทุกครั้งที่ความคิดถึงเริ่มทำงาน