มิตรภาพดีๆ กับประสบการณ์ใหม่ๆ

สวัสดีเพื่อนๆ steemit คะ หายไป3วัน เนื่องจากไม่มีเรื่องราวใดๆเล่าสู่กันฟัง พอดีวันนี้หยุดเลยมีกิจกรรมเลยมีเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังจ้า เนื่องจากตั้งแต่มาอยู่เกาะพงัน ไม่ค่อยมีเพื่อนและก็กินหมูกระทะมากๆแต่ไม่รู้จะไปกับใครไปกินคนเดียวก็จะดูตั้งใจกินไป ไม่มีใครให้คุยด้วย จนมาประจวบเหมาะกับน้องที่พอจะรู้จักเอาเสื้อมาแก้ที่ร้าน ก็เลยบอกน้องๆว่าพี่อยากกินหมูกระทะมากกก แต่ไม่มีเพื่อนไปกินเลย น้องๆคงสงสารเวทนาพี่มาก5555เลยบอกจะไปกินเป็นเพื่อน นัดวันกันลงตัวที่วันพุธ เพราะพี่หยุดวันพุธ วันอื่นๆเลิกก็ 3ทุ่มแล้วไม่น่าจะดีกินดึกมาก ส่วนน้องๆเลิกงาน6โมงก็เลยตกลงกันตามนั้น แอดไลน์กันไว้เรียบร้อย ดึกๆหน่อยน้องไลน์มาว่าก่อนไปกินหมูกะเราไปดูพระอาทิตย์ตกดินวิวสวยๆกันก่อนไหม ก็เลยตอบตกลงไปเพราะไม่เคยไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเลย555 พอถึงวัน ถึงเวลาก็ไปรอน้องๆที่นัดหมายเอาไว้คะ น้องๆมาถึงก็พากันเข้าไปดูแต่สรุปว่า...เขาไม่ให้คนไทยเข้ารับแต่ฝรั่ง What!!!! Why!!! เสียความตั้งใจมาก น้องๆเลยเปลี่ยนที่ใหม่ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าที่ไหนเหมือนกันขี่รถตามๆไป ไปถึง Oh my god!!! มันสูงชันมากกกก กอ ไก่ ล้านตัว ซึ่งรถมอเตอร์ไซร์เราก็รุ่นเก่าไม่แรงขึ้นแน่ๆ น้องๆก็ขี่กันขึ้นไปแล้วด้วย เราเลยตัดสินใจจอดรถไว้ข้างล่าง คิดว่าเดินไปขึ้นง่ายกว่า น่าจะมีคนเดินขึ้นเยอะเพราะเห็นรถจอดเยอะมากๆ ตัดสินใจเดินขึ้นไปได้ค่อนทาง โอ้ยยย อกอิแป้นจะแตก หายใจไม่ทันขาสั่นระรัว ไม่มีคำพูดใดๆเลย หันมองกลับมา คือเอาไงดี

ตัดสินใจเดินต่ออยากเห็นวิวสวยๆ เดินขึ้นไปเรื่อยๆทางเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆแทบจะตั้งตรงเหมือนปีนเขา ขาเริ่มไม่ไป เหงื่อเริ่มกระหน่ำออกหนักมาก ตาเริ่มลาย หน้าเริ่มมืด ขาสั่นระรัว จะเป็นลมจ้าาาาา เวลานั้นกลัวขาไม่มีแรงแล้วกลิ้งตกลงมามากๆคะ น้องๆเริ่มลงมาตามดู เราไม่ไหวแล้วนั่งก่อนคะ 😣😣

โอ้ยๆๆ เส้นชัยอีกยาวไกล แรงก็ไม่มีแล้ว จะเป็นลม อารมณ์แบบ กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง👨‍🎤👩‍🎤😢😢😢😭 (พี่เบิร์ดเข้ามาในหัวสมองทันที) น้องๆก็ทั้งให้กำลังใจทั้งเข็นครกขึ้นภูเขา ปากก็บอกอีกนิดเดียวพี่หนิงอีกนิดเดียว เดินขึ้นไปได้อีกหน่อยหมดแรงคะ คราวนี้คือหมดแรงจริงๆไม่เหลือเลย หน้ามืดซีดจะเป็นลม คือรู้ตัวเลยว่าถ้าเดินอีกนิดต้องร่วงลงมาแน่ๆกลิ้งเป็นลูกขนุนแน่ๆเลย เลยตัดสินใจบอกน้องๆว่าไปกันเลยพี่ขอนั่งรอตรงนี้นะพี่ไม่ไหวจริงๆ น้องๆห่วงก็หว่งแต่ก็ขึ้นมาแล้วก็เลยบอกว่า งั้นหนูขอไปถ่ายรูปวิวก่อนนะค่ะเดี๋ยวหนูลงมา จ้าาาา ไปเลย พี่ไม่ไหวแล้ววว สุดท้ายเราก็นั่งดูวิวบนถนน55555

ผ่านไปประมาณเกือบ 10 นาที อาการเริ่มดีขึ้นน้องๆลงมากันพอดี เลยบอกว่าไม่ต้องเดินลงมาขี่รถลงไปเลยเดี๋ยวพี่เดินลงไปรอข้างล่าง ตอนขึ้นว่าเสี่ยวแล้ว โอ้ยยย เจ้าประคุณรุนช่องเอ่ยยยย ไม่ต้องมีคำบรรยายใดใดสักคำให้ลึกซึ้ง ขาที่ล้าจากการเดินขึ้น โลกยังคงหมุน เราต้องเดินนับก้าว หนึ่ง สอง หนึ่ง สอง โอ้ยยย ชีวิต...จะรอดไหมอยากเดินลงไม่อยากกลิ้งลง ต้องลงตรงๆเท่านั้นตะแคลงหน้ามืดทนมานใจมากคะ ตั้งใจลงสุดๆ จนในที่สุดก็ถึงพื้นข้างล่างสักที น้องบอกพักก่อนไหมตอนนั้นแบบร้อนเหงื่อทั่วตัว เลยบอกไม่เป็นไรไปเลย เพราะคิดว่าขี่รถไปตากลมเย็นๆน่าจะดีขึ้น เลยมุงหน้าไปร้านหมูกระทะกันเลยคะ หิวแล้วววว
พอไปถึงร้านขาไม่มีแรงเดินคะ จะเป็นลมอีกเดินไม่ไหว สรุปไม่ได้ถ่ายรูปที่ร้านหมูกระทะมาเลย กินๆๆให้มีแรง แต่ก็เลือกทานเบาๆคะ ปลาต้ม ผัก สลัด และอื่นๆอีกมากมาย ทานกันไปเรื่อยจนเกือน 3 ทุ่ม ก็ได้แก่เวลาอันสมควรคะ เช็คบิล กลับบ้าน แยกย้ายกัน วันนี้ ต้องขอบคุณน้องๆมากจริงๆคะ ใจน้องอยาก พาพี่ไปดูวิวสวยๆไม่คิดว่าพี่จะมาตายกลางทาง ขอบคุณประสบการณ์ใหม่ๆ ขอบคุณมิตรภาพใหม่ๆคะ สนุกมากๆ ขอบคุณจริงๆ
Good night