ความเจ็บปวดอยู่กับเราไม่นาน No Long Pain

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว Steemit ทุกคน
อย่างที่ตั้งใจไว้ค่ะ พยายามเขียนให้ได้วันละเรื่อง เมื่อเช้าเดินรอบบ้านดูต้นไม้ใบหญ้า ถ่ายวิว ถ่ายแสงแดด เสร็จแล้วก็เอาหารหารเช้าให้สุนัขสองตัวคือโบ้และดำมี่ทีละตัว ทานร่วมกันไม่ได้จริงๆ กัดกันเหมือนหมาอย่างที่ใครๆว่าไว้นะแหละ เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยเพราะคิดถึงดำมี่ที่มีแผลอักเสบลุกลามที่ขา ไม่รู้จะติดเชื้อหรือเปล่า เอายาทาให้ก็ไม่หาย พอจะแอบเอายาเม็ดใส่ปากทีนี้รู้ทันหนีเราเข้าป่าไปเลย ตอนเช้าปีนชานบ้านแล้วมุดลงไปดูใต้บ้านที่เดิม ค่อยใจชื้นหน่อยยังเจออยู่ที่เดิม นั่งป้อนข้าวไปก็เวทนาไป คิดในใจเราเจ็บแทนได้ไหมนะ อยากให้เค้าหายไวๆ ลางสังหรณ์แต่ต้นเลยจริงๆ

พอดำมี่อิ่ม สักพักทิพย์ต้องปีนจากใต้ถุนขึ้นบ้านค่ะ นึกภาพบ้านไม้ออกเนาะ มีชานไม้กระดานติดริมน้ำไว้นั่งเล่นค่ะ บางทีหลังคาก็คลุมไม่ถึงปลายเรือนนัก ฝนสาดบ้าง ไรบ้าง สรุปคือตะปูหลุดแล้วปลายไม้กระดกขึ้น หลังจากนั้นปลายไม้กระดานหน้ากว้างสั้นๆที่มีเสี้ยนทั้งแผงขูดเข้าที่ข้อเท้าฝั่งขวาด้านหลังยาวเลยค่ะหนังกำพร้าหลุดออกหมดมองเห็นเอ็นขาวๆก่อนเลย รู้สึกชาๆ สักพักเลือดเริ่มไหลออกมาเป็นทางยาวเลย เล่าคร่าวๆให้ฟังไม่กล้าลงรูปค่ะ ตัวเองยังไม่กล้ามองเลย กลัวเลือด แต่ก็กลั้นใจล้างแผลด้วน้ำสะอาดก่อนเลย หายาทาแผลทั้งบ้านก็เกลี้ยงไม่มีเลย เจอพาราแก้ปวดเลยจัดไปเม็ดนึงก่อน ส่วนแผลใช้คอลลาเจนที่ตัวเองขายที่ละผสมน้ำนิดๆพอกเลยค่ะ เสร็จแล้วใช้ผ้าก๊อตขาวๆที่เป็นตาข่ายแปะไว้อีกที ช่วงนี้ทั้งแมลงวันแมลงหวี่ตอมมากค่ะ ไม่ปิดไม่ได้เลย จะลองดูว่าแผลจะสมานเร็วจริงไหม จะได้หาข้อดีของผลิตภัณฑ์เราอีกข้อนึง

ทำแผลเสร็จก็คิดแต่เรื่องแผลว่าเจ็บ บ่นตัวเองไปด้วยทำอะไรไม่ระวัง นั่น นี่ โน่น สักพักเรียกสติกลับมาได้ มันเกิดขึ้นไปแล้ว ผ่านมาก็ผ่านไป ที่เรารู้สึกเจ็บวนไปมาเพราะใจเราไม่หยุดนิ่งต่างหาก พอทุกข์ก็จมอยู่กับทุกข์อยู่แบบนั้น เลยตัดสินใจเดินออกมานอกบ้านอีกครั้ง เดินมาทั้งขาเจ็บๆนั่นละ เงยหน้ามองฟ้า แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาสวยมาก นานๆจะเจอแสงจ้าแล้วจับภาพรัศมีแสงบนหลังคาบ้านได้แบบนี้สักที พอใจเรามองที่แสง นึกถึงสิ่งสวยงาม นึกถึงการเริ่มต้นใหม่ ให้อภัยกับความผิดพลาดหรือความเจ็บปวดที่แวะเวียนเข้ามาทักทาย เพียงเท่านั้นละ ใจเราเอย ความรู้สึกเอยมันก็แผ่วลง ความสบายใจ ความสงบก็เข้ามาแทน แล้วทิพย์ก็มีเรื่องมานั่งเขียนให้เพื่อนๆอ่านวันนี้จนจบบรรทัดสุดท้าย โดยปราศจากความเจ็บปวดข้อเท้าไปเลย ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าวจริงๆค่ะ ใจบอกว่าไม่เจ็บ เราก็จะรู้สึกแบบนั้น ใจสั่งสมองได้ เชื่อสิคะ ลองปรับใจเราใหม่ ฝึกฝนได้ทุกวัน

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
ทิพย์